Wycieczka przez jeden z najbardziej popularnych wąwozów Słowackiego Raju. Szlak mija pięć pięknych wodospadów. Prowadzi emocjonującymi przejściami przez drabinki, kładki i metalowe stopnie. Na drabinkach przy wodospadach mocno eksponowany – mimo swojej popularności naszym zdaniem nie nadaje się dla dzieci. Fantastyczne formacje skalne wyrzeźbione przez wodę – baniory, skalne okna, wąskie przesmyki skalne. Tu naprawdę można się poczuć jak w raju!
Veĺký Sokol to prawdziwa gratka dla poszukiwaczy ambitniejszych szlaków. Przejścia po kładkach, oślizgłych kłodach, drabinkach i metalowych stopniach, miejscami wymagające odporności na ekspozycję, szczególnie przy pokonywaniu progów wąwozu przy wodospadach. Szlak zachwyca dzikością i bliskością natury, do zachwytu dodając miłą dawkę adrenaliny. Bardzo atrakcyjny, a dużo mniej uczęszczany niż najpopularniejsze wąwozy Słowackiego Raju.
11 lipca 2018, środa
Pochmurno z przebłyskami słońca, po południu burza
To pierwszy dzień naszej rocznicowej randki w Tatrzańskich Zrębach. Niestety, od rana nad Tatrami kłębią się chmury, a prognozy zwiastują deszcz i burze. Na szczęście spojrzenie na południe daje nadzieję – może w Słowackim Raju będzie lepiej? Na pewno chmury nie zasłonią widoków w wąwozach, więc warto spróbować!
Z okolic Smokowca dojazd do Słowackiego Raju zajmuje tylko nieco ponad pół godziny. Warto pamiętać o winietce (teraz już elektronicznej – na 10 dni kosztuje 10 euro, zapobiegliwie załatwiliśmy tę sprawę już wczoraj na stacji benzynowej), albo wybrać nieco dłuższą trasę omijającą autostradę. Mijamy Podlesok – jeden z głównych węzłów szlaków – i zajeżdżamy kilka kilometrów dalej do miejscowości Pila. Na niewielkim parkingu stoi tylko kilkanaście samochodów, co zwiastuje brak tłumów na szlaku – dobra nasza! Jeszcze tylko opłaty – 3 euro za parking i kolejne 3 za dwa bilety wstępu do Słowackiego Raju – to cały koszt dzisiejszych atrakcji.
Punktem wyjścia jest niewielka osada Píla.
Z samej Pili można wejść do wąwozu Piecky (relacja z przejścia przez Piecky i Sokolią Dolinę tutaj), Veĺký Sokol ma swoje ujście nieco dalej. Ten dystans musimy pokonać zielonym szlakiem, prowadzącym wzdłuż potoku Veĺká Bela Voda. Spodziewaliśmy się na tym odcinku nieprzyjemnej bitej drogi, a tymczasem szlak prowadził leśną drożynką, miejscami nawet ścieżką wśród pięknych zarośli i kwiatów.
Najpierw przez 1,5 km idziemy zielonym szlakiem w głąb Píľanskej Doliny.
Po drodze przerwa na pogawędkę na szlaku.
Po ok. 20 minutach docieramy do ujścia wąwozu Veĺký Sokol. Teraz kierujemy się w lewo za żółtymi znakami. Przez kolejne pół godziny delektujemy się ciszą i śliczną roślinnością otaczającą ścieżkę. Później stopniowo pojawiają się kolejne atrakcje. Szlak przestaje być oczywistą ścieżką – wprowadza w koryto potoku i wymaga nieco uwagi, by wybrać najlepsze przejście. Czasem jest to lewy, czasem prawy brzeg potoku, a czasem jego koryto, po wystających kamieniach. Powoli spiętrzają się przed nami ściany wąwozu. Zanim zaczną się prawdziwe emocje, zatrzymujemy się na drugie śniadanie. Chcemy się dzisiaj przede wszystkim delektować przyjemnością górskiego spaceru, a nie ścigać z czasem!
Przed nami wylot wąwozu i zaczynają się pierwsze kładki – na razie nad suchym korytem potoku.
Rozpoczynamy wędrówkę wąwozem Veľky Sokol.
Zanim zaczą się trudności na szlaku przysiadamy na chwilę nad potokiem Sokol
Po kanapkach czas na prawdziwą ucztę dla oczu. Wchodzimy w głęboki kanion Kamenné vráta, wyrzeźbiony przez potok Sokol. Jego ściany pną się miejscami 300 m w górę. Na dnie potoku leżą omszałe kłody, a stoki porasta piękny urwiskowy las. Skały, soczysta zieleń i szumiący potok tworzą mozaikę, której piękno niestety bardzo trudno jest oddać na zdjęciach. To po prostu trzeba zobaczyć! Za każdym zakrętem odsłania się nowy zachwycający widok. Chłoniemy każdy z nich całym sobą!
Ściany doliny z każdym krokiem zwężają się, tworząc wapienny wąwóz.
Ściany cieśniawy mają do 300 m wysokości.
Na początkowym odcinku wąwóz porastają jeszcze drzewa.
Im dalej, tym koryto potoku będzie stawać się bardziej dzikie.
Szlak prowadzi wśród pięknej dzikiej przyrody.
Powoli pojawiają się też pierwsze trudności. Omszałe kładki, coraz dłuższe drewniane drabinki, niezliczone przejścia po kamieniach przez łożysko potoku.
Pokonanie trudniejszych odcinków ułatwiają drewniane drabinki.
Przejście po śliskich kłodach nad huczącymi wodami potoku Sokol dostarcza niezłej dawki emocji!
Miejscami ściany cieśniawy zbliżają się do siebie na odległość rozciągniętych ramion.
Drewniane drabinki to stały element szlaku przez Veľky Sokol.
Są niezwykle fotogeniczne, ale miejscami śliskie jak diabli.
Veľky Solol to jeden z najdzikszych wąwozów Słowackiego Raju.
Jakby tego było mało przed nami wyrasta, wbrew nazwie, całkiem duży Malý vodopád. Po jego prawej stronie prowadzi kilkudziesięciometrowa metalowa drabinka. Dla osób z małą odpornością na ekspozycję może to być niezła próba nerwów ;-). Nas na szczęście ekspozycja już tak bardzo nie rusza, więc skupiamy się raczej na pięknych widokach na imponujący wodospad. Jeżeli ktoś woli unikać patrzenia w dół podczas pokonywania drabinki, to na górze może spokojnie stanąć na metalowym mostku i wtedy bezpiecznie docenić, czego dokonał, wchodząc na górę!
Przed nami jedno z kluczowych miejsc – Malý vodopád na potoku Sokol.
Wspinamy się tuż obok niego po długiej metalowej drabince.
Kolejny wodospad (Veĺký vodopád) pojawia się przed nami już za chwilę. Tym razem pokonujemy go przy użyciu metalowych platform i krótkich drabinek. A na tym nie kończą się dzisiejsze przyjemności!
Przed nami kolejna siklawa – Veľky vodopád.
Drabinka nad Veľkym vodopádem.
Na tym odcinku szlak właściwie cały czas prowadzi po kłodach, stopniach i drabinkach, a ściany wąwozu chwilami zbliżają się do siebie na odległość wyciągniętych ramion. Trzeba cały czas zachowywać uwagę, bo o pośliźnięcie i przymusową kąpiel w lodowatej wodzie nietrudno.
Kolejne progi na potoku pokonujemy przy pomocy drewnianych drabinek.
Przy suchym drewnie wspinaczka nie sprawia problemów.
Szlak raz po raz przekracza koryto potoku.
Koryto potoku jest zasłane zwalonymi pniami
Przed nami już ostatnia część wąwozu. Nosi ona imię pioniera turystyki w Słowackim Raju, Martina Rotha – Róthowa roklina. To wyjątkowo malowniczy odcinek. Wąskie zaułki, omszałe kłody, drabinki i kładki – wszystko jest w takim nagromadzeniu, że można dostać oczopląsu.
W wyższej części doliny wąwóz staje się coraz węższy.
To szczególnie urokliwy odcinek.
Można dotknąć niemal od ściany do ściany wąwozu – jak tu pięknie!
Przejście górnej części kanionu ułatwia ciąg drewnianych kładek
Zwalone pnie porastają zielone, mięsiste mchy.
Szlak cały czas prowadzi potokiem. Jak teraz – jak uważasz!
Górny odcinek wąwozu.
…to przesmyk Róthova roklina
Miejsce jest bardzo dzikie i niezwykle malownicze.
Nazwa pochodzi od Martina Rótha – jednego z pionierów turystyki w Słowackim Raju.
Jedna z ostatnich kładko-drabinek na naszej dzisiejszej trasie.
Niestety wszystko ma swój koniec. Ściany wreszcie robią się mniej strome i coraz niższe. Jeszcze tylko kilka przejść po stromych stokach wąwozu, żeby ominąć kilka zwalonych niedawno drzew. Na koniec podchodzimy kilkanaście minut leśną ścieżką i meldujemy się przy rozstaju Glacká cesta. Miła ławeczka jakby czekała tu właśnie na nas. Czas na kolejny postój. Herbatka z termosu i pyszne kanapki smakują wyśmienicie!
Taki piękny storczyk czekał na nas u wylotu wąwozu.
Szlak żółty doprowadza do płaskowyżu Glac.
Przez płaskowyż biegnie Glacka cesta – dawna droga handlowa na Spisz.
Szlak przez wąwóz Veĺký Sokol jest oczywiście jednokierunkowy, jak większość tego typu tras w Słowackim Raju. Trzeba więc jakoś zejść do punktu wyjścia. Najszybciej można to zrobić czerwonym szlakiem z żółtym łącznikiem do Pily na końcu. Tak też robimy.
Najpierw szlak prowadzi Glacką cestą. To dawna droga handlowa prowadząca przez Słowacki Raj na Spisz. Pokonujemy nią jeszcze sporą wysokość, ostatecznie znajdując się na wysokości ponad 1000 m n.p.m. Mijamy kolejne polany i całkiem szybko dochodzimy do rozstaju Malá Polaná. Naszą drogą dalej biegnie niebieski szlak, a nasze czerwone znaki skręcają w lewo (!).
Płaskowyż Glac ma 2 km długości.
Jedna z polan mijanych w drodze powrotnej do Píli.
Wydawać by się mogło, że stąd droga już będzie prowadziła tylko w dół. Nic bardziej mylnego. Szlak to wznosi się, to opada, mijając kolejne wzniesienia i cały czas trzymając się w pobliżu grzbietu. Niepokoi nas tylko coraz ciemniejszy kolor chmur… Niestety, prognozy nie myliły się, chociaż pogoda wytrzymała aż pięć godzin, zanim się rozpadało. I to jak!
Kilkanaście minut prawdziwej ulewy towarzyszącej solidnej burzy przeczekaliśmy, siedząc na całkiem wygodnej kłodzie pod naszymi starymi pelerynami typu poncho. W ten sposób uniknęliśmy zmoczenia butów i ubrań. Warto czasem przeczekać taką główną falę deszczu, a dzisiaj lało naprawdę solidnie.
A na zejściu złapała nas ulewa!
Gdy tylko ulewa ustaje, ruszamy dalej. Nareszcie szlak przestaje się bawić w up and down i zaczyna sprowadzać nas w dół. Na rozstaju Palc opuszczamy czerwony szlak. Za żółtymi znakami w dwadzieścia minut docieramy do zabudowań Pily. I dobrze, bo jesteśmy już nieźle zmęczeni.
Nasza dzisiejsza trasa – na zielono.
Poza wrażeniami estetycznymi, poczuciem prawdziwej bliskości dzikiej natury i odrobiną adrenaliny podczas trudniejszych odcinków wąwóz Veĺký Sokol zapewnił nam dzisiaj coś niesłychanie rzadkiego. Prawdziwe odosobnienie. Na całej trasie w środku sezonu spotkaliśmy zaledwie kilkanaście osób. Przez całą wędrówkę w wąwozie byliśmy całkowicie poza zasięgiem sieci komórkowej. W zamian cisza przełamana tylko szumem potoku. I niesamowita skalna sceneria. Piękna wycieczka dla każdego miłośnika przyrody!
Trasa w liczbach: 7 godzin, ok. 16 km i 600m przewyższenia
W słowackich Tatrach Wysokich nie ma zbyt wielu znakowanych szlaków wprowadzających na tatrzańskie szczyty – Jagnięcy, Sławkowski, Mała Wysoka, Rysy, Koprowy, Skrajne Solisko, Krywań – wyczerpują „szlakowe” możliwości. Nie zapominajmy jednak, że mamy do dyspozycji również przepiękne tatrzańskie przełęcze. Widok z nich jest może nieco bardziej ograniczony, ale oprawiony w skalne ramy, nabiera zaskakującej głębi. Proponujemy trzy piękne wycieczki przez trzy przełęcze słowackich Tatr Wysokich – Rohatkę, Lodową Przełęcz i Bystrą Ławkę. Dwie pierwsze pokonaliśmy przy okazji długich, ale niezwykle atrakcyjnych widokowo wycieczek „tranzytowych” w poprzek całego pasma Tatr Wysokich, trzecią – jako znacznie mniej męczącą kilkugodzinną pętelkę. Gorąco polecamy też szlak przez Czerwoną Ławkę z najdłuższym w Tatrach ciągiem sztucznych ułatwień, no i szlak na Polski Grzebień z możliwością wypadu na niezwykle widokowy szczyt Małej Wysokiej.
Doliną Białej Wody przez Rohatkę i Dolinę Staroleśną
Przełęcz Lodowa przez Dolinę Pięciu Stawów Spiskich i Dolinę Jaworową
Bystra Ławka – pętla ze Szczyrbskiego Jeziora
Stosunkowo niedługa (jak na graniowe przejście w Tatrach Wysokich) i niemęcząca wycieczka prowadząca przez dwie piękne doliny i wąski skalisty przesmyk w grani – Bystrą Ławkę. Po drodze mijamy jeden z najpiękniejszych tatrzańskich wodospadów – Skok – i piękne wysokogórskie stawy. Trasę można polecić każdemu, kto chce spróbować ambitniejszego przejścia z łańcuchami, skałami i wszystkim tym, czym można się pochwalić w schronisku 😉.
Naszym zdaniem można zabrać tu nawet starsze dzieci (10 plus) zaznajomione z chodzeniem po górskich szlakach. Łańcuchy mamy, ale na krótkim odcinku, niezbyt eksponowane i nietrudne. Widoki z Bystrej Ławki są siłą rzeczy ograniczone, ale rekompensuje to urok przeciśnięcia się przez wąziutką przełączkę skalną – na Bystrej Ławce nie ma miejsca nawet na krótki postój. To jedna z naszych ulubionych wycieczek w okolicy Szczyrbskiego Jeziora. Ruch turystyczny w okolicy jest spory, więc na wycieczkę warto wybrać się wcześnie rano.
15 lipca 2018, sobota
Rano pochmurno i wietrznie, potem ładnie, ale burzowo, do 22 stopni
Podjeżdżamy do centrum Szczyrbskiego Jeziora i parkujemy nieco powyżej głównego piętrowego parkingu. Idziemy w stronę dolnych stacji wyciągów narciarskich i zostawiamy je po lewej stronie, kierując się prosto do wylotu Doliny Młynickiej. Zadziwiają nas szerokie widoki w tym miejscu, bo pamiętamy jeszcze dorodny las rosnący tu jeszcze kilka lat temu. Niestety padł on ofiarą silnego wiatru w 2014 r.
Po chwili idziemy piękną leśną drogą. Zachwycamy się korzeniami, które pod naszymi nogami oplatają kamienie, tworząc mozaikową nawierzchnię szlaku. Niby dolina jak dolina – las, potem kosodrzewina, potem piękne łąki, ale w Dolinie Młynickiej urok szlaku podkreśla piękna oprawa grani Baszt (po prawej) i Solisk (po lewej).
Wchodzimy w Dolinę Młynicką. Po lewej Solisko, po prawej Patria.
Bardzo podoba się nam plątanina korzeni i kamieni na szlaku.
Przez chwilę szlak zwraca się w stronę grani Baszt.
Już z daleka podziwiamy wodospad Skok.
Po godzinie docieramy w pobliże imponującego pierwszego progu doliny, z którego spada zachwycający wodospad Skok. To nie tylko w naszym odczuciu jeden z najpiękniejszych wodospadów tatrzańskich!
Chętnie odpoczęlibyśmy pod wodospadem, ale wiatr nie daje na to szans.
Skok to jeden z najpiękniejszych wodospadów tatrzańskich.
Szlak wznosi się na próg doliny na lewo od wodospadu.
Chciałoby się usiąść i odpocząć w takim pięknym otoczeniu, ale od dłuższej już chwili doskwierają nam dziś podmuchy coraz silniejszego zimnego wiatru. Odkładamy więc odpoczynek do czasu znalezienia bardziej zacisznego miejsca. Podejście na pierwszy z progów w Dolinie Młynickiej jest najdłuższe, ale silny wiatr nie pozwala nam na zatrzymywanie się, co przyspiesza tempo marszu. Na ogładzeniach spotykamy krótki odcinek ubezpieczony łańcuchem – ułatwienia są przydatne zwłaszcza przy śliskiej skale lub oblodzeniu.
Miejsce na upragniony postój znajdujemy między głazami już za progiem doliny. Po chwili ruszamy dalej i co widzimy? Kolejny próg! Na dodatek jakiś taki podobny do tego pierwszego, tylko pięknego wodospadu nie ma 😉 Okolica staje się za to coraz bardziej dzika. A to jeszcze nie wszystko! Po podejściu na drugi próg czeka nas jeszcze nie jeden, lecz dwa progi! Na szczęście musimy wdrapać się tylko na jeden z nich, ten usytuowany na lewo od dominującego w krajobrazie Szczyrbskiego Szczytu.
Na progu mijamy ładne ogładzenia polodowcowe.
I zostawiamy za sobą dolne piętro Doliny Młynickiej.
Nareszcie zaciszny kącik między głazami – zasłużyliśmy na odpoczynek.
Historia lubi się powtarzać – przed nami kolejny próg do zdobycia.
Staw nad Skokiem też zostaje za nami.
A po chwili na drugim progu żegnamy się z kolejnym piętrem doliny.
Teraz w krajobrazie dominuje Szczyrbski Szczyt.
Jeden z Wołowych Stawków przycupnął pod granią Solisk.
Nad Niżnym Kozim Stawem góruje w pełnej okazałości grań Baszt z Szatanem.
Przed ostatnim progiem zatrzymujemy się przy głazie z tablicą upamiętniającą katastrofę śmigłowca z ratownikami z 1979 r.
Po pokonaniu trzeciego progu podziwiamy największe jak dotąd jezioro na dzisiejszym szlaku – Capi Staw. Skręcamy w lewo i zaczynamy podejście pod przełęcz. Przelotny deszcz zmusza nas do zatrzymania się za głazem, osłaniającym od wiatru. Wiatr wcale nie słabnie, tylko z biegiem dnia dopiero nabiera mocy. Oj, pogoda coś nam dzisiaj nie pomaga… Zaczynamy już myśleć, że przyjdzie nam się wycofać, jeżeli się zupełnie zachmurzy i rozpada… Wykorzystujemy chwilę opadu na krótki odpoczynek i pochłonięcie drugiego śniadania. Na szczęście deszcz ustaje, więc decyzja może być tylko jedna – idziemy dalej!
Mijamy Capi Staw i kierujemy się wprost na przełęcz.
Z góry lepiej doceniamy piękno Capiego Stawu.
Capi Staw i Kolisty Staw pod Szczyrbskim Szczytem.
Zbliżamy się do Bystrej Ławki.
A widok nabiera głębi.
Teraz czeka nas już tylko krótkie podejście pod Bystrą Ławkę. O zmęczeniu pozwalają zapomnieć nabierające głębi z każdym metrem wysokości widoki na Capi Staw i ukazujący się nieco wyżej Kolisty Staw.
Przejście przez przełęcz nie nastręcza wielkich trudności. Jest odrobina kruszyzny, dobrze złapać się łańcucha, ale dla osób obeznanych z Tatrami nie będzie to skomplikowane. W naszej ocenie poradzą sobie nawet starsze dzieci, oczywiście pod czujnym okiem doświadczonych rodziców ;-). Bystra Ławka zostanie w naszej pamięci jako bardzo urocza przełęcz z wyjątkowo wąziutkim przesmykiem między skałami. Spodobała nam się już kilkanaście lat temu gdy szliśmy nią po raz pierwszy.
Ostatni odcinek podejścia na Bystrą Ławkę. Kolisty Staw został daleko w dole.
Meldujemy się po „furkotnej” stronie Bystrej Ławki.
Przełęcz jest wyjątkowo wąska.
Za nami zostaje zamglona Dolina Młynicka
A przed nami Dolina Furkotna, niestety widoku na Krywań dzisiaj nie będzie…
Od pierwszych chwil po przekroczeniu Bystrej Ławki zachwycamy się widokiem na Wielki Staw Furkotny Wyżni (Vyšné Wahlenbergovo pleso). To zdecydowana dominanta widoku i przez pierwsze kilkadziesiąt minut zejścia Doliną Furkotną nasze oczy będą cały czas kierowały się ku jego toni, dzisiaj niestety mocno pomarszczonej silnymi podmuchami wiatru. W pogodny dzień przepięknie przeglądają się w jego wodach okoliczne szczyty.
Poza stawem wzrok przykuwa grań zamykająca dolinę z zachodniej strony z kulminacją Ostrej (2350 m n.p.m.). Niestety dzisiaj dalszy widok zasłaniają nam chmury, a szkoda, bo zobaczylibyśmy stąd m.in. Krywań! Ale nie narzekajmy, najważniejsze, że nie pada, a wkrótce pojawia się także wyczekiwane od dawna słoneczko. W takich warunkach można urządzić sobie kolejny postój 🙂
Proszę Państwa, w roli głównej Wielki Staw Furkotny Wyżni!
Artystyczna wariacja na temat Wielkiego Stawu Furkotnego Wyżniego.
Zejście z Bystrej Ławki prowadzi przez pola głazów.
Prawdziwa kamienna pustynia.
Nad stawem góruje grań ze szczytem Ostrej.
Dolinę Furkotną zamyka oczywiście Furkot.
Przed zejściem z najwyższego progu Doliny Furkotnej nareszcie zaczyna świecić nam słoneczko.
Czas na ucztę z widokiem.
Tuż pod przełęczą nie ma miejsca na odpoczynek, a im niżej, tym zwykle cieplej. Zatrzymujemy się więc dopiero po kilkunastu minutach marszu kamiennym pustkowiem górnego piętra Doliny Furkotnej. Mamy świetną miejscówę z widokiem na Wielki Staw Furkotny Wyżni! Ogrzewamy się resztą herbaty i kolejnymi kanapkami. Jak one wyśmienicie smakują na szlaku!
Dalsze zejście mija nam na delektowaniu się słońcem i ciepłem. Nie do wiary, jak bardzo zmieniają się warunki wraz z obniżaniem się szlaku w stronę Szczyrbskiego Jeziora. Mijamy nieco mniejszy, ale pięknie skrzący się w promieniach słońca Wielki Staw Furkotny Niżni (Nižne Wahlenbergovo pleso). A potem już – jak to na zejściu – kosodrzewiny – całe łany kosodrzewin, a potem las. Kolana dają znać, że powoli zbliżamy się do tysiąca metrów w zejściu.
Przed nami teraz Wielki Staw Furkotny Niżni.
Przy lepszej pogodzie nawet kolory stawów prezentują się piękniej.
Jak przyjemnie powygrzewać się w słońcu w takim otoczeniu.
Widok pięknie zamyka Siodełko (Sedielkova Kopa).
Jeszcze ostatnie spojrzenie w głąb Doliny Furkotnej, z tej perspektywy widok zamyka szczyt Ostrej.
Między polami kosodrzewiny mijamy polany z pięknymi rdestami.
A w dole pod nami widać zabudowania m.in. Szczyrby.
Ostatni odcinek prowadzi już znakowaną na czerwono magistralą, Droga wiedzie przez tereny wiatrołomów z listopada 2004 r. Malowniczo wije się po morenowych pagórkach, doprowadzając nas w końcu do Szczyrbskiego. Schodzimy nad brzeg Szczyrbskiego Jeziora i stąd ostatni raz zaglądamy w głąb Doliny Młynickiej i Doliny Furkotnej. W ten sposób domykamy pętlę szlaku okrążającego grań Solisk.
Ostatni odcinek prowadzi magistralą do Szczyrbskiego Jeziora.
Szczyrbskie Jezioro w pełnej okazałości.
Trasa w liczbach: niespełna 8 godzin, 15,5 km i 1000 m przewyższenia
Szlak przeszliśmy w ramach jednego z naszych sentymentalnych powrotów w Tatry. Plany w tym roku były bardzo rozbudowane, chcieliśmy wejść jeszcze na Koprowy, Jagnięcy, Zawory i Gładką Przełęcz, a nawet planowaliśmy wejście z przewodnikiem na Gerlach. Niestety pogoda miała swoje plany i przez to (albo dzięki temu ;-)) schodziliśmy wszerz i wzdłuż Słowacki Raj (relacja tutaj).
Na szczęście parę dni wcześniej trafiliśmy na dwa dni okienka pogodowego i udało nam się przejść planowanymi od dwóch lat dwoma szlakami w poprzek Słowackich Tatr Wysokich! Zapraszamy do obejrzenia, bo to według nas jedne z ciekawszych (i najdłuższych…) tras w Tatrach! Relacja z przejścia Doliną Białej Wody przez Rohatkę i Dolinę Staroleśną tutaj. A relacja z trasy Siodełko – Lodowa Przełęcz – Dolina Jaworowa tutaj.
Piękne przejście w poprzek pasma Tatr Wysokich. Wycieczka nie dłuży się ani przez chwilę, a widoki zmieniają się jak w kalejdoskopie. Piękne ogładzenia polodowcowe w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, ogrom ścian Jaworowych Szczytów oglądanych z Przełęczy Lodowej, soczyste hale w Dolinie Jaworowej, a na deser – piękne widoki na Tatry Bielskie.
Skoro powiedziało się „A”, trzeba powiedzieć „B”. „A” powiedzieliśmy wczoraj, zostawiając samochód w Łysej Polanie i przechodząc Doliną Białej Wody przez Rohatkę i Dolinę Staroleśną do Smokowca (przepiękne przejście z północy na południe Tatr, wspaniała wycieczka – relacja tutaj). Dziś musimy powiedzieć „B” – czyli wrócić po samochód. A jak? Oczywiście kolejnym przejściem „tranzytowym” przez grań Tatr. Tym razem wybieramy wejście Doliną Zimnej Wody do Doliny Pięciu Stawów Spiskich, przejście przez Lodową Przełęcz i powrót Doliną Jaworową.
Poranny rozruch jest trudny. Nie da się jednak nie poczuć wczorajszych 30 km i 1600 m przewyższenia – nogom trudno zrozumieć, że czeka je dziś powtórka z rozrywki 😉
Na szczęście na początek spokojna rozgrzewka – 3-kilometrowy spacer z Tatrzańskich Zrębów do Smokowca. Idziemy ścieżką pieszo-rowerową poprowadzoną wzdłuż szosy pod nasłonecznonymi grzbietami Sławkowskiego Szczytu. W Smokowcu najniezbędniejsze zakupy, czyli bułki na dzisiejszą wycieczkę – wczoraj wracaliśmy tak późno, że wszystkie sklepy były pozamykane, więc musieliśmy powitać poranek z brakiem pieczywa 😉
Ruszamy trasą spacerową z Tatrzanskich Zrębów.
Przechodzimy między pięknymi budynkami Smokowca.
Bez wahania kupujemy bilet na kolejkę na Siodełko (Hrebienok), mimo że cena jest powalająca (wyobrażacie sobie 10 euro za 1 osobę w 1 stronę?!!! – może to i dobrze, że wczoraj wieczorem kolejka już nie kursowała i musieliśmy schodzić z Siodełka na piechotę).
Tym razem uda nam się skorzystać z kolejki na Siodełko.
Idziemy za czerwonymi znakami Magistrali, podobno jednym z najruchliwszych odcinków słowackich Tatr. Dzięki dość wczesnej porze ruch jest jednak nieuciążliwy. Nie możemy nadziwić się, jak bardzo zmienił się krajobraz po wiatrołomach „vel’kej kalamity”. Straty drzewostanów są ogromne, za to widoki poszerzyły się niebotycznie. Jak na dłoni widać Poprad i jego otoczenie.
Szlak zakręca i podprowadza pod 20-metrowy Wyżni Wodospad na potoku Zimna Woda. Obowiązkowe zdjęcia. Potem nie możemy „odkleić się” od ostatnich widoków na Dolinę Staroleśną, którą wędrowaliśmy poprzedniego dnia – zaraz znikną nam za garbem. Szlak przechodzi obok gigantycznych want skalnych – jednych z największych w całych Tatrach.
Przed nami grań Rywocin i Kosciołów. Szczyt Pośredniej Grani jeszcze w chmurach.
Z podejścia do Chaty Zamkowskiego spoglądamy na urocze rozstaje w okolicy Rainerowej Chatki.
Oborovsky Vodopad (na potoku Zimna Woda) ma wysokość 20 m.
Z zakosu szlaku zaglądamy w głąb Doliny Staroleśnej (wczoraj tamtędy schodziliśmy).
Jeden z największych głazów w Tatrach!
Po 3 km dochodzimy do Schroniska Zamkovskiego (1475 m n.p.m.). Przechodziliśmy tędy wielokrotnie, ale nigdy nie siedzieliśmy w schroniskowej jadalni. Co można zamówić na szybko? – śniadanie bez pieczywa dzisiaj mieliśmy marne 😉 – kiełbasę z chlebem! Kiełbasa zamówiona, czekamy. I czekamy. I czekamy. 20 minut, pół godziny. Na kiełbasę? Ile można? Zasadniczo jesteśmy wyluzowani, ale dziś w perspektywie wielka wycieczka, więc trochę nam się spieszy. Podchodzimy do okienka się przypomnieć. Zaraz będzie. A nie ma. R. żartuje, że tragarz musi ją dopiero przynieść. I rzeczywiście, w końcu widzimy przez okno nosicza. A za 3 minuty kiełbaska wjeżdża na stół 😉
Schronisko Zamkovskiego (1475 m n.p.m.)
Jadalnia jest niewielka, ale z prawdziwie schroniskowym klimatem.
Za schroniskiem Zamkovskiego wychodzimy ponad górną granicę lasu. Szukamy Koleby Łomnickiej – bezskutecznie. Widoki na górne piętro doliny są bajkowe. Wzrok przyciąga zwłaszcza spektakularny próg polodowcowy. Ze ściany nachylonej pod kątem 45 m spektakularnie spada w dół doliny siklawa. Próg wydaje się niedostępny, a jednak szlak po przewinięciu się na drugą stronę potoku tak kluczy, tak prowadzi zakosami, że wchodzimy tam bez najmniejszych trudności. Często spotyka się tu tragarzy, którzy zaopatrują chatę Téryego (ale też Zbójnicką, Zamkovskiego i schronisko pod Wagą). Od samego patrzenia na ładunek przytroczony do ich pleców słabo się robi. Podziwiamy.
Otwierają się widoki na Dolinę Zimnej Wody.
Po prawej mijamy żleb spod Łomnickiej Przełęczy, którym wiodła historyczna droga na Łomnicę
Pozostaje jeszcze wspiąć się na próg Doliny Pięciu Stawów Spiskich.
Z podejścia pięknie widać nasz dzisiejszy szlak przez Dolinę Zimnej Wody
Podejście urozmaicają nam widoki wodospadu spływającego z progu doliny.
A z góry spogląda na nas Łomnica.
Po lewej szczyty Żółtej Ściany i Pośredniej Grani.
Dolina Pięciu Stawów Spiskich wita nas imponującymi ogładzeniami polodowcowymi. Czegoś takiego, w takiej skali nie spotykacie w żadnym innym miejscu w Tatrach. Krajobraz egzotyczny, niezwykły, nieziemski, wyrzeźbiony przez bryły lodu.
W okolicach chaty Téryego zazwyczaj jest bardzo zimno. Dziś jest nie inaczej. Chętnie ogrzewamy się w jadalni schroniska (2015 m). Herbata z rumem i ciacho z makiem działają cuda.
Schronisko Teryego rozsiadło się na przepięknych ogładzeniach polodowcowych.
Przedni Staw Spiski, a za nim w głębi kopuła Łomnicy.
Tutejsze ogładzenia polodowcowe uważane są za najładniejsze w Tatrach.
Po miłym odpoczynku ruszamy dalej, wciąż trzymając się zielonego szlaku, w kierunku Lodowej Przełęczy. Wczoraj spotkaliśmy kozice w Dolinie Staroleśnej, dziś też mamy takie szczęście. Nawet jeszcze większe! Trzy kozice urządzają dla nas przedstawienie na wancie skalnej tuż przy szlaku. W tle skalne otoczenie Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Bajka.
Najeżone szczytami otoczenie Pośredniego Stawu Spiskiego.
Urocza kamienna grobla przez zatoczkę Pośredniego Stawu Spiskiego.
Wielki Staw Spiski pozostaje w dole.
Kozica chyba się nam przygląda.
A może się kamufluje – tu świetnie wtopiła się w krajobraz.
Chyba jednak pozuje…
Albo pilnuje, żebyśmy nie posunęli się za daleko.
Taniec kozic na buli nad Doliną Pieciu Stawów Spiskich.
Szlak przewija się przez garb i wprowadza do niewielkiej Dolinki Lodowej. Krajobraz bardzo surowy, głazy, piargi, płaty śniegu. Mijamy rozstaj szlaków, gdzie oddziela się szlak prowadzący przez Czerwoną Ławkę do Zbójnickiej Chaty, i wspinamy się nad Lodowy Staw – najwyżej położony staw tatrzański (2157 m n.p.m.). Wyżej ścieżka pnie się stożkiem piargowym na przełęcz. Kiedyś perć była obsypująca się i nieuporządkowana, po remoncie zapewnia bezpieczne i w miarę wygodne wejście. Podejście na Lodową Przełęcz nie jest trudne, ale nużące i wymagające uwagi. Końcówka podejścia ubezpieczona łańcuchem, ale wejście nie sprawia trudności.
Wielki Staw Spiski w przepięknym wysokogórskim otoczeniu.
Ostatnie spojrzenie na Dolinę Pieciu Stawów Spiskich.
Przed nami widok na Czerwoną Ławkę.
My jednak zwracamy się w stronę Małego Lodowego.
A konkretnie na szlak na Lodową Przełęcz.
Szlak prowadzi przez wielkie głazowiska.
Tu odłącza się szlak na Czerwoną Ławkę.
Lodowy Staw to najwyżej położony tatrzański stały zbiornik wodny.
Spod Lodowej Przełęczy prezentuje się jeszcze lepiej.
Jeszcze tylko kilkanaście metrów i jesteśmy na Lodowej Przełęczy.
Ostatnie metry podejścia zabezpieczono łańcuchem.
Po 80 min od Chaty Téryego wchodzimy na Lodowa Przełęcz (2372 m n.m.) Podziwiamy niezwykle majestatyczne, urwiste skaliste zbocza Jaworowych Szczytów. Na dłuższy odpoczynek nie ma co liczyć, bo zimno tu jak piorun. Mimo naciągniętych bluz i kurtek dygocemy jak listki na wietrze.
Lodowa Przełęcz – dzisiaj naprawdę zimna, przynajmniej na wietrze!
Na pierwszym planie Ostry, po prawej Jaworowy Szczyt.
Na drugim planie Gerlach (w chmurach), a po prawej Wysoka i Rysy.
Na przełęczy próbujemy dodzwonić się do chłopaków, ale z sukcesem połowicznym. Schodzimy w dół, licząc na to, że wiatr ucichnie. Niegdyś były tu niewygodne piarżyste zakosy, po (chyba niedawnym) remoncie szlak jest znacznie wygodniejszy i sprawnie gubimy wysokość. Górne piętro doliny jest bardzo surowe, wrażenie potęguje groźny, czarny mur Jaworowych Szczytów. Jak cudownie mieć poczucie takiego bycia po prostu w górach! Szlak mija Żabi Staw Jaworowy – obowiązkowe fotki. Dalej wieje, więc schodzimy niżej, patrząc łakomym okiem na zalaną słońcem trawę na niższym piętrze doliny. Tam właśnie rozsiadamy się na postój.
Schodzimy sprawnie bardzo wygodnym szlakiem.
My coraz niżej, a Jaworowe Szczyty coraz większe…
Do pełnego widoku brakowało jeszcze Żabiego Stawu Jaworowego, ale już i on przed nami.
Niżej schodzimy na piękne kwieciste hale.
Dziś rozpusta. Wzięliśmy ze sobą liofilizat – spaghetti carbonara z szybką dla 2 osób. 600 ml wrzątku, 10 min i restauracja zaprasza! No, najeść to się tak do końca tym nie najedliśmy, ale po całym dniu wędrówki takie ciepłe jedzenie na postoju smakowało jak ambrozja.
Podczas całego odpoczynku towarzyszy nam przesympatyczna kozica. Przygląda się bardzo ciekawie, podchodzi coraz bliżej. Siedzimy cichutko jak zaczarowani. Gospodyni chyba czekała na pastwisko, które niechcący jej zajęliśmy. Pani kozico, przepraszamy, my tylko na chwilę i nas nie ma!
Po odpoczynku dalej gubimy wysokość. Idziemy wzdłuż Jaworowego Potowu. Wokół feeria kwiatów. Groźne czarne ściany Jaworowych Szczytów zostają za nami. Tu inny świat. Przecinamy niezwykle malowniczy mostek na Jaworowym Potoku. Jak tu ładnie! Nie liczyliśmy, ile R. zrobił tu zdjęć.
Zeszliśmy już do Jaworowego Potoku i oglądamy się za siebie.
A przed nami wychylają się Tatry Bielskie z Muraniem.
Przeuroczy filigranowy mostek na Jaworowym Potoku.
Niżej wchodzimy już w piętro lasów. Tu szlak jest mniej nachylony, widoki są mniej spektakularne, ale idzie się wygodniej. Zatrzymujemy się jeszcze raz na kłodzie przy szlaku. Nie macie pojęcia, jak dobrze może smakować sucha bułka z kabanosem po całym dniu wędrówki.
My schodzimy, z za nami zaczynają się kłębić chmury.
Niżej urozmaiceniem wędrówki są wspaniałe widoki na Tatry Bielskie. Podczas naszej ostatniej wycieczki w Bielskie widoczność była zerowa (za to kozice spotkaliśmy fantastyczne, zobaczcie, fotorelacja tutaj), więc tym chętniej spoglądamy w stronę ich grani.
Po wschodniej stronie Tatry Bielskie w całej okazałości.
Murań sprawia wrażenie, jakby chciał zatarasować nam drogę.
Zmęczenie powoli daje o sobie znać. Cieszymy się, że nie złapał nas deszcz – ogólnie pogoda była dziś znacznie lepsza niż w prognozach. Nasz szlak łączy się z niebieskim szlakiem prowadzącym z Przełęczy pod Kopą. Stąd już tylko pół godziny i stajemy w Jaworzynie.
Most na Jaworowym Potoku na Polanie pod Muraniem. Most został dosłownie zmieciony przez wezbrane wody potoku ledwie kilka dni później, na skutek tragicznych w skutkach opadów w Tatrach…
Samochód zostawiliśmy wczoraj na Łysej Polanie, co oznacza przymusowe przedłużenie naszego spaceru. Idziemy poboczem szosy, rozmawiając po drodze z Grzesiem bawiącym się z Babcią na działce. O dziwo jesteśmy chyba mniej zmęczeni niż po wczorajszej wycieczce, mimo że już drugi dzień z rzędu spędzamy 12 godzin na szlaku. Mniej nie znaczy oczywiście w ogóle. Prześladują nas wizje, że zgubiliśmy kluczyki do samochodu i nie będziemy mieli jak wrócić. Że pan parkingowy zamknął bramę małego parkingu (dla samochodów zostawianych dłużej niż 1 dzień) i nie będziemy mogli wyjechać. Itd. itp. Na szczęście żadna z tych czarnych wizji nie sprawdza się i po chwili z dziką radością pakujemy się do naszej bryki. Nie uwierzycie, ale jak tylko wsiadamy do samochodu, zaczyna padać. Ale mieliśmy dziś szczęście! Wycieczka udała się pierwszorzędnie – była wspaniała.
Nasz czas: 9.00-20.00, ok. 27 km, 1200m w górę i ponad 1400m w dół (nie licząc podjazdu na Siodełko)
W dwa dni prawie 60 km po Tatrach! Dzisiejsza trasa jest limonkowa 😉 (wczorajsza pomarańczowa).
PS. Nie uwierzycie, ale już 6 dni po naszej wędrówce ogromna ulewa i następujące po niej wezbranie górskich potoków zerwało ten wielki most, widoczny na zdjęciu pod koniec wpisu! Uroczy mostek w górnej części Doliny Jaworowej też zapewne nie przetrwał… Ach, te górskie żywioły!
Piękne przejście w poprzek pasma Tatr Wysokich. Trasa o wyjątkowych walorach widokowych, niezwykle urozmaicona. Górne piętra Doliny Białej Wody to jeden z naszych ulubionych plenerów tatrzańskich. Jedynym mankamentem trasy jest jej długość – 25 km i 1500 m przewyższenia – no i – dla zmotoryzowanych – konieczność zorganizowania sobie powrotu do punktu wyjścia. Czy jednak takie rzeczy mogą być jakąkolwiek przeszkodą dla prawdziwego miłośnika Tatr? No pewnie że nie!
Hulajnogą po tatrzańskich szlakach? To niemożliwe? Wręcz przeciwnie! Nasi południowi sąsiedzi już od lat oferują taką emocjonującą przejażdżkę! 5 km i 400 m przewyższenia mija nie wiadomo kiedy 🙂 Wrażenia pierwsza klasa! Continue reading
Wspaniała, prawdziwie wysokogórska, a nietrudna trasa. Bardzo dobrze nadaje się do bezpiecznego, spokojnego zapoznawania starszych dzieci z ekspozycją – grań wiodąca z przełęczy na Przysłop jest wąziutka i miejscami skalista, ale bez trudności technicznych. Nieco nużące podejście zakosami w kosówce na Jałowiecką Przełęcz wynagradzają bajkowe widoki na grani i poczucie stąpania po dachu Tatr. Przy dobrej pogodzie ze starszymi (10 plus) i doświadczonymi w górskiej włóczędze dziećmi można pokusić się jeszcze o wypad na znaną z pięknych widoków Banówkę. Jeśli będziemy mieli szczęście, na Przysłopie powita nas świstak-gospodarz, który właśnie tutaj urządził sobie norę.
Piękna widokowo wycieczka, idealna na jedną z pierwszych prawdziwie tatrzańskich, ambitniejszych tras dla młodych turystów. Wymaga pokonania sporego przewyższenia (z Żarskiej Chaty niemal 900 m), ale szlak jest poprowadzony wygodnie i zdobywanie wysokości nie jest uciążliwe. Bez trudności, jedynie usypująca się dość stroma ścieżka z Żarskiej Przełęczy na Rohacz Płaczliwy wymaga nieco więcej uwagi. Piękna bujna roślinność, urozmaicone podejście. Widok z Rohacza Płaczliwego wynagrodzi każdy wysiłek – to jeden z piękniejszych punktów widokowych w tej części Tatr. Continue reading
Dolina Żarska to piękny punkt wypadowy dla wielu klasycznych tatrzańskich wycieczek – m.in. na Baraniec, Rohacze czy Banówkę. W tutejszym schronisku spędzamy ze starszymi chłopcami weekend w połowie czerwca. Continue reading
