Chmury, wiatr i deszcz, 3 stopnie
Po wczorajszym przepięknym dniu pogoda zupełnie się zepsuła. Wiatr, deszcz i panta rei. W związku z tym zaplanowaliśmy wycieczkę w bardziej cywilizowane okolice – do pobliskiego Liptowskiego Mikulasza.
Szybko obejrzeliśmy rynek i okolice (Plac Wyzwolicieli i ul. 1 Maja), m.in. Kościół św. Mikołaja i ratusz, i przenieśliśmy się do Muzeum Ochrony Przyrody i Speleologii (czy – po słowacku wdzięczniej – Jaskiniarstwa). Continue reading
Najpierw deszcz, mgła i ciemno, potem tylko mżawka i mgła, ok. 1 stopnia
Wyjeżdżamy z Warszawy o 4.30 rano. Ciemno, na katowickiej tir za tirem. Wyjazd rano jednak zawsze się opłaca: Tymuś po chwili konwersacji o „zimowych wakacjach” zasypia i budzi się dopiero w Częstochowie. W związku z tym udaje się nam wykonać najbardziej optymistyczny plan: dojechać jedną porcją aż za Koziegłowy.
Zatrzymujemy się w znanym nam miejscu na śniadanie. Tymuś ogląda choinki i biega jak szalony. Continue reading
Chopok – najbliższa Polakom mekka miłośników narciarstwa – marzył się nam od dawna, tym bardziej, że do Niskich i Wysokich Tatr słowackich czuliśmy od zawsze sentyment. Jak tylko udało nam się namówić Babcię na wspólny wyjazd i wiedzieliśmy, że kilka razy uda nam się wyrwać na narty, nie wahaliśmy się długo nad wyborem miejsca naszego wypoczynku zimowego. Continue reading
Po ponad rocznej abstynencji od tatrzańskich szlaków postanawiamy urządzić sobie małe święto – wyrwać się na przedłużony weekend tylko we dwoje! Na początku mamy wiele obaw – Tymuś nigdy nie zostawał na tak długo bez nas, szczególnie dla M. rozstanie jest trudne, ale w końcu zdobywamy się na odwagę. Na pewno ogromnym ułatwieniem jest to, że możemy zostawić T. pod troskliwą opieką Babci i Dziadka (wielkie dzięki!). Wbrew naszym obawom Tymo znosi rozłąkę rewelacyjnie – na pewno to my bardziej ją przeżywaliśmy, nie on. Możemy cieszyć się górami i wyjątkowo łaskawą jak na tę porę roku pogodą.
Noc mglista, od 10 do 2 stopni
Wyjeżdżamy wieczorem – R. po pracy podjeżdża pod M. zaraz po zakończeniu jej zajęć ze studentami, pijemy szybką kawę z automatu i o 19.00 ruszamy w drogę!
W Warszawie korki, do Janek przebijamy się 40 min. Katowicką duży ruch (zwłaszcza tirów), ale jedzie się już sprawie. Nowe radary przybywają jak grzyby po deszczu. Po ok. 180 km zmieniamy się za kierownicą, wcześniej podpierając się jeszcze jedną kawą.
Autostradą jedzie się jak zawsze drogo i niewygodnie (remonty widać nigdy się nie skończą). Najbardziej do wiwatu dała nam jednak mgła, zwłaszcza na remontowanej obwodnicy Krakowa. Mimo że bardzo lubimy być w drodze, to jednak nie jesteśmy entuzjastami nocnych podróży.
Po raz kolejny zmieniamy się na stacji po skręcie na Zakopiankę – kolejna kawa pozwala nam zebrać siły na ostatnią część drogi. Na szczęście na tym odcinku jest już niewielki ruch. Udaje się nam złapać dobrego zająca, co bardzo ułatwia nocną jazdę we mgle, i bez przeszkód dojeżdżamy na miejsce. Jest 1:40. Cała droga zajęła nam 6 godz. 40 min (z 2 postojami).
Szybciutko się rozpakowujemy i zasypiamy na materacach na podłodze. Tym razem mamy lokum w samych Kuźnicach, wiec cieszymy się, że jutro nie będziemy mieli daleko do punktu wyjścia szlaków.
Jesień jak lato, słońce i 14 stopni
Chcemy choć troszkę się wyspać, a jesienny dzień jest krótki, więc wybieramy na dziś niezbyt długą trasę: Ścieżką nad Reglami przez Grzybowiec na Giewont (tędy jeszcze na Giewont nie wchodziliśmy).
Ścieżką nad Reglami przez Przełęcz Białego, Czerwoną Przełęcz do Polany Strążysk
W kierunku Kalatówek ciągnie sporo ludzi – co prawda jest środek tygodnia, ale pogoda jest naprawdę prześliczna. Bardzo malowniczy jest zwłaszcza pierwszy odcinek ścieżki (do Przełęczy Białego) – podziwiamy piękną jesień i widoki na okolice Zakopanego, mijamy fotogeniczne skałki i mostki. Marzymy sobie, jak fajnie będzie tu przyjść kiedyś z dzieciakami.
Polana Strążysk zalana słońcem. Bardzo miły odpoczynek w herbaciarni przy pierniku, szarlotce i gorącej herbatce.
Polana Strążysk-Giewont
Najpierw dość stromy, ale wygodny szlak przez las. Potem ścieżka zaskakuje nas swoim urokiem, w słonecznej jesiennej scenerii wygląda po prostu bajkowo. Piękne widoki na Dolinę Małej Łąki i jej otoczenie oraz na Giewont.
Wchodząc, spotykamy sporo wracających turystów, nawet całe wycieczki, ale wybraliśmy się później niż wszyscy, więc na szczycie i w drodze powrotnej możemy się już cieszyć samotnością. Mamy wyjątkową okazję posiedzieć sobie na szczycie Giewontu tylko we dwoje, przy chylącym się ku zachodowi słońcu. Wspominamy nasze poprzednie wycieczki na Giewont, oglądamy widok na Tatry Wysokie i Zachodnie (przykryte malowniczymi mgłami).
Zejście przez Kondratową i Kalatówki
Stopniowo pogrążamy się w cieniu zachodzącego słońca. Nie spotykamy praktycznie nikogo. Jest bardzo klimatycznie.
Na Kalatówkach jemy późny obiad.
Ostatni odcinek pokonujemy już w mroku, z radością witamy światełka Kuźnic.
Nasz czas: 10:00-18:45, ok 17 km i 1400 m różnicy wzniesień.
Przełęcz Białego.
Ścieżką nad Reglami – widoki.
Polana Strążysk.
Przez Przeł. w Grzybowcu na Giewont.
Widoki z okolic Giewontu.
Widoki z okolic Giewontu.
Na Giewoncie.
Tam daleko… Babia Góra.
Piękne Tatry z Giewontu.
Jesień jak jesień, rano ładnie i słonecznie, potem zachmurza się, a od 15:00 deszcz
Dziś pora na coś większego: wybieramy się na Skrajny Granat i Przełęcz Karb
Przez Boczań na Halę Gąsienicową i nad Czarny Staw Gąsienicowy
Rano przymrozek, ale wędrówka szybko nas rozgrzewa. Powrót w znajome okolice budzi wiele miłych wspomnień.
Na szlaku zaledwie parę osób. W Murowańcu zamawiamy herbatkę z szarlotką. Patrzymy z rozbawieniem na (chyba) miejscowego psa, który przyszedł z wiaderkiem w zębach, prosząc o jedzenie.
W drodze nad Czarny Staw znowu tradycyjnie przegapiamy głaz z tabliczką upamiętniającą Karłowicza.
Na Skrajny Granat
Szlak poprowadzony bardzo stromo, przypomina ścieżkę znad Zielonego Stawu Kieżmarskiego na Jagnięcy. W górnej części trochę wspinaczki skalnej, tylko w jednym miejscu łańcuch. Niestety, zawróciliśmy spod samego szczytu, bo ścieżka była niemiłosiernie oblodzona, a nie mieliśmy ze sobą raków. Ale nawet z tej wysokości możemy się cieszyć przepięknymi widokami na Czarny Staw Gąsienicowy i jego otoczenie.
Cały czas martwimy się, czy pogoda wytrzyma – prognozy są niedobre, a w oddali widać już nadchodzący front.
Odwrót spod Skrajnego Granatu zostawił w nas pewien niedosyt, więc nad Czarnym Stawem powstał pomysł, żeby wyskoczyć jeszcze na Karb. Oczywiście szybko doczekał się realizacji.
Przez Przełęcz Karb do Murowańca
Wchodzimy w iście ekspresowym tempie (25 min). Na przełęczy szybko pstrykamy zdjęcia (poprzednio gdy tu byliśmy, padła nam bateria w aparacie) i podziwiamy piękny widok na wszystkie Stawy Gąsienicowe i otoczenie.
Po pierwszych krokach zejścia łapie nas krótka (na razie) fala deszczu ze śniegiem. Definitywnie rozpaduje się już po zejściu z przełęczy. Do Murowańca docieramy już w znienawidzonych „plandekach”. Na szczęście szybko rozgrzewamy się plackiem po zbójnicku z buraczkami i ogórkiem małosolnym – jak zwykle pyszne, a porcje ogromne!
Przez Jaworzynkę do Kuźnic
Aż do Karczmiska szliśmy w chmurach – po raz kolejny przekonujemy się, jak błyskawicznie w górach zmienia się pogoda. Zejście trochę się dłuży, zwłaszcza, że jest mokro, zimno i ślisko. Ostatni odcinek pokonujemy już po ciemku, jak wczoraj.
Po powrocie cieszymy się, że pogoda pozwoliła nam dziś na wycieczkę wysokogórską – zapowiadane załamanie spóźniło się o kilka godzin, co sprawiło, że mogliśmy wybrać się wyżej i dłużej pocieszyć się jesienną aurą.
Nasz czas: 7:30-18:30, 21 km, ok. 1500 m różnicy wzniesień
Widoki z Boczania.
Widoki z Boczania.
Tatry Zachodnie.
Żółta Turnia.
W drodze na Skrajny Granat.
Czarny Staw Gąsienicowy.
Stawy Gąsienicowe, Giewont.
Jesień jak zima, o pogodzie lepiej nie pisać: około zera i śnieg z deszczem
Na plany ostatniego dnia naszej randki największy wpływ miała pogoda – po prostu nie dało się dziś iść wyżej w góry. Zrobiliśmy sobie więc bardziej leniwy, spokojniejszy dzień – ale może to i dobrze!
Do schroniska w Dolinie Chochołowskiej
Wychodzimy z nadzieją, że w ciągu dnia pogoda się poprawi i uda nam się wejść na Trzydniowiański. Dzięki temu mamy sporo zapału i do schroniska docieramy w niespełna półtorej godziny. Po drodze sypie śnieg, spotykamy niewiele osób. Za to szałasy z białymi dachami wyglądają bardzo malowniczo.
W schronisku niewielki ruch. Pijemy grzańca, zajadamy szarlotkę, łudzimy się rychłą poprawą pogody.
Po jakimś czasie podejmujemy niechętnie słuszną – jak się potem okazało – decyzję o powrocie na dół.
W drodze powrotnej znów kilka razy łapie nas śnieżyca, a do tego w twarz wieje przenikliwy wiatr – odczuwalna temperatura minus 5.
Schodząc, widzimy wesele wjeżdżające bryczkami na Polanę Chochołowską. Współczujemy pannie młodej, biedna, na tym mrozie….
Polana Chochołowska.
Polana Chochołowska.
Popołudniowe spacery
Spacer po centrum Zakopanego
Cieszymy się, że możemy odwiedzić stare kąty. Jest tak zimno, że musieliśmy się ubrać zupełnie po zimowemu. Zadziwia nas duża ilość ludzi – chyba są jakieś zawody na Wielkiej Krokwi.
Na Krupówkach jak zawsze męczący tłum. Oglądamy stragany, kupujemy drewniany pociąg dla Tyma i ładne rzeźbione obrazki do dziecinnego pokoju.
Na Gubałówkę przez Choćkowskie
Mimo niezachęcającej pogody nie mogliśmy oprzeć się pokusie wejścia na Gubałówkę przez Choćkowskie. To taki sympatyczny szlak. Ożywają miłe wspomnienia…
Przez Choćkowskie na Gubałówkę.
Przez Choćkowskie na Gubałówkę.
Urządzamy sobie krótką przechadzkę pustym grzbietem Gubałówki. Oglądamy nowowybudowane domki i hit sezonu: park linowy. Wracamy kolejką (w X kursuje do 19:30).
Jemy kolację w znajomej karczmie góralskiej. Jest przemiło. Gra kapela, najadamy się do syta, strzelamy sobie po grzańcu.
Powrót pieszo do Kuźnic
Dawno nie spędziliśmy tak miłych chwil. Na dworze zimno, ciemno i mokro, a nam różowo przed oczami. Jednak chwilka odpoczynku od dziecka może zdziałać cuda! I jak się potem chce wracać! Nie spieszymy się, wleczemy się noga za nogą – jak za starych dobrych czasów.
Kuźnice – stary wagonik kolejki na Kasprowy.
Tymo jeszcze nie ma dwóch lat, więc samolotem lata za darmo. Grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji. Mimo że najbardziej lubimy samodzielnie zorganizowane wyjazdy, tym razem decydujemy się pojechać na tygodniową wycieczkę z biurem podróży na Kretę. Niewątpliwie taka opcja jest dużo bardziej kosztowna niż wersja „hand-made”, wynajęcie samochodu na miejscu dodatkowo kosztuje, a i mieszkanie w hotelu, który niezależnie od zakątka świata wygląda tak samo, niezbyt nam odpowiada, ale ogólnie wyjazd wspominamy bardzo przyjemnie. Pozwolił nam wspaniale naładować się słońcem przez nadchodzącą jesienną słotą.
W Polsce ranek chłodny, na Krecie akurat załamanie pogody, 20 stopni i wietrznie
Na Okęciu (5:50-8:50)
Check-in idzie sprawnie, potem spędzamy pół godz., w pokoju dla matki z dzieckiem, gdzie Tymo je śniadanie, a następnie biegamy po strefie wolnocłowej, zaglądamy też do kaplicy. O 7:00 przechodzimy przez bramkę i pozostaje nam czekać tylko na samolot. Ten się spóźnia. Zam. o 7:50 wchodzimy na pokład godzinę później. Na szczęście podglądanie startujących i lądujących samolotów jest dla Tymcia doskonałą rozrywką.
Warszawa-Heraklion (8:50-11:10)
W samolocie Tymo od razu odpływa, więc omijają nas problemy z zatkanymi uszami itp. Na szczęście nie ma kompletu pasażerów, więc mamy dla siebie trzy fotele, w tym osobny dla Tyma, i jest bardzo wygodnie. My z chęcią zerkamy za okno. Pięknie widać polskie i słowackie góry, a potem wzniesienia w Bułgarii lub może Rumunii. W dolinach morza mgieł.
Tymuś budzi się przed lądowaniem i jest bardzo dzielny, siedzi nawet sam przypięty pasem. Na koniec – jak wszyscy – bije brawo pilotom.
Na lotnisku w Heraklionie wszystko idzie sprawnie. Do hotelu podjeżdżamy tylko ok. 15 min autokarem.
Popołudnie
Rozlokowujemy się w hotelu. Standardowy 2-osobowy pokój z wstawionym dziecinnym łóżeczkiem na nasze potrzeby wystarcza w sam raz.
Po obfitym obiedzie czas na powitanie z morzem. Niestety, bardzo silny wiatr szybko zagania nas z powrotem. Hmmm, nie po to jechaliśmy taki kawał drogi, żeby teraz musimy uciekać przed zimnem. Humory poprawia nam naprawdę pyszne jedzenie. Dobrze, że jesteśmy tu tylko tydzień, bo inaczej wrócilibyśmy mocno zaokrągleni. Spośród wszystkich dań Tymo docenia niestety głównie ciasto z masłem i arbuza.
Wieczorem czas na jedną z atrakcji wyjazdów zorganizowanych – minidisco. Możemy sobie psioczyć na takie imprezy, ale fakt jest faktem, że naszemu małemu turyście bardzo się podoba. Szalony animator z Tunezji niezbyt się spisuje, na szczęście kto nie chce, nie musi na niego zwracać uwagi.
Wracając, zahaczamy jeszcze o automat z piłkarzykami, który Tymuś – chyba inspirowany Tuwimem – natychmiast chrzci „zabawką blaszaną”. Po powrocie do pokoju nikt nie ma problemów z zaśnięciem.
Na Okęciu
W samolocie Tymo na szczęście zasnął
A za oknem…
Bardzo silny wiatr, ok. 22 stopni, nie do wiary, że jesteśmy na Krecie…
Wieje tak, że mało głów nie pourywa, więc rezygnujemy z planów plażowania i postanawiamy zwiedzić okolicę.
Spacer po Ammoudarze (9:00-11:30)
To niewielka miejscowość, przyklejona do Heraklionu, pełniąca głównie funkcję sypialni dla turystów: główna ulica ze sklepami i mnóstwo hoteli. M. próbuje trafić do miejsca, w którym mieszkała w 2000 r., w końcu nam się to udaje. Najważniejsze, że przy okazji ucinamy sobie całkiem długi spacer. W drodze powrotnej oglądamy biednego krokodyla w tawernie k. jednej z tawern. Nawet nie wiemy, kiedy Tymo zasypia w wózku.
Po obiedzie przeglądamy przewodniki i próbujemy podjąć trudną decyzję, co zobaczyć w ciągu najbliższych dni. Najchętniej zostalibyśmy tu z miesiąc…
Po południu wybieramy atrakcję pod Tyma – wybieramy się na przejażdżkę tutejszą „ciuchcią” turystyczną (17:00-18:15). To w istocie ciągnik z wagonami, ale trzeba przyznać, że wygląda bardzo estetycznie i zachęca do przejażdżki. Atrakcyjność trasy może budzić wątpliwości: przejeżdżamy obok elektrowni, złomowiska z krzyczącymi miejscowymi, jeziorka z wrakiem samochodu. Na szczęście dzieci są zachwycone. Sytuację ratuje też postój w pobliskiej niewielkiej wiosce z uroczą kapliczką i miejscowymi zbijającymi leniwie czas w niewielkiej kafejce. Wokół widać gaje oliwne, stada kóz i piękne góry.
Kończąc pierwszy pełny dzień naszego pobytu, stwierdzamy, jak bardzo pozytywnie zaskoczył nas pobyt z naszym półtoraroczniakiem. Nie sprawia żadnych problemów. Jest wesoły i zadowolony. Na kolację zbiega w podskokach, wołając „zupka, zupka!”, w ogóle nie peszy go tłum różnojęzycznych gości.
Spacer po Ammoudarze
Spacer po Ammoudarze
Spacer po Ammoudarze
Spacer po Ammoudarze
Kolejką turystyczną – okolice Amoudary
Kolejką turystyczną – okolice Amoudary
Kolejką turystyczną – okolice Amoudary
Kolejką turystyczną – okolice Amoudary
Rano zupełnie pochmurno i wietrznie, potem coraz więcej słońca, 24 stopnie
Tymo na wyjeździe doskonale się rozwija i mówi coraz więcej – zaczyna posługiwać się pełnymi zdaniami („nie ma chlebka, zjadłeś, chlebki dwa!”)! Rano trochę się denerwujemy, bo Tymuś nie chce jeść, wymiotuje, ale wszystko okazuje się tylko niegroźnym podtruciem – do południa już wraca do siebie. W dalszą wycieczką wstrzymujemy się jednak aż do popołudnia, czas do obiadu spędzając na przyhotelowym placu zabaw.
Wczorajszy stacjonarny program rozbudził w nas chęć wybrania się na dalszą wycieczkę. Na nasz dzisiejszy cel obieramy
Heraklion
Z Ammoudary do Heraklionu podjeżdżamy autobusem. Tymo na szczęście zasypia w wózku po drodze. Stolica Krety jest pełna turystów. Na ulicach ścisk i gwar, trzeba bardzo uważać na tutejszych kierowców, którzy niespecjalnie zwracają uwagę na pieszych i jeżdżą w jakiś dziwnie chaotyczny sposób, potęgowany brakiem sygnalizacji świetlnej na ulicach. To wszystko sprawia, że nie mamy ochoty zabawić tu na dłużej.
Urządzamy sobie spacer szlakiem głównych atrakcji miasta: oglądamy katedrę Agios Minas (XIX), kościół Agios Titos, Fontannę Morosini (XVII) ze ścianami ozdobionymi motywami z mitologii greckiej i średniowieczną twierdzę wenecką w porcie (Rocca al Mare, Koules) oraz mury miejskie. Z portu wypłasza nas nasz znajomy porywisty wiatr, więc zarządzamy odwrót na przystanek.
W drodze powrotnej robimy małe zakupy w tutejszym supermarkecie, choć naszym celem jest głownie wydłużenie spaceru, aby Tymo dłużej pospał.
Pierwsze plażowanie udaje nam się dopiero dziś wieczorem. Mimo utrzymującego się wiatru jest naprawdę fajnie: ciepła woda i piasek, piękny zachód słońca. Tymo najpierw wchodzi na plażę niechętnie, ale potem coraz bardziej mu się podoba, nawet odważa się na zamoczenie stópek w wodzie.
Agios Minas (katedra)
Okolice katedry
Muzeum ikon, XVI w
Agios Titos
Port z twierdzą Kules, XVI w
Nareszcie piękny dzień, 26-29 stopni
Tymcio budzi się ze słowami „wycieczka … samochodem!”, no to wybieramy się na wycieczkę!
Wycieczka do Matali i Fajstos (12:20-18:20, ok. 150 km w obie strony)
Dziś wcześniej R. załatwia wypożyczenie Hyundaia Accent w pobliskiej wypożyczalni. Auto wydaje się w dobrym stanie, ma klimę, nawet udaje nam się dostać fotelik dla dziecka (choć nie grzeszący zbytnią czystością).
Już sama podróż samochodem po Krecie to spore przeżycie. Kierowcy przeważnie jeżdżą jak szaleni, ulica może jednocześnie pełnić funkcję jezdni, parkingu, chodnika i miejsca spotkań. W Mires motocyklista zatrzymuje się na środku ulicy i spokojnie ucina sobie pogawędkę ze znajomym, nie zważając na to, że tamuje cały ruch.
Widoki za to zapierają dech w piersiach. Góry rozciągają się z każdej strony, roślinność jest uboga, uwagę zwraca wszechobecna rdzawa ziemia. Na nawadnianych polach uprawiane są oliwki. Przy drodze co chwila mijamy maleńkie kapliczki. W pewnym momencie przed naszym samochodem nie wiadomo skąd materializuje się stado owiec.
Matala
To malutka miejscowość słynąca z wydrążonych w piaskowej skale grot w klifie, ponoć wykorzystywanych na początku naszej ery jako katakumby. Groty odwiedzamy pojedynczo. Tymo cały czas okupuje tutejszą piaszczystą plażę i z zapamiętaniem wrzuca kamienie do wody. Woda ciepła jak zupa, z dużą siłą wyporu. Kąpiel jest rajska.
Fajstos
W samochodzie Tymuś niestety nie zasypia, w związku z czym w Fajstos jest marudny, wszędzie chce iść SAM, trudno się z nim dogadać… Nie wchodzimy więc na teren wykopaliska archeologicznego, prezentującego odsłonięte ponad 100 lat temu ruiny pałacu z epoki minojskiej, oglądamy tylko część widoczną z zewnątrz. Zachwyca nas malownicze położenie Fajstos – na wzgórzu między pasmami górskimi – i piękna lokalna roślinność.
Wycieczka do Matali
Matala
Matala
Matala
Matala
Okolice Matali
Festos (ruiny minojskie)
Festos
Figowiec w Festos
Bardzo silny wiatr, ok. 22 stopni, nie do wiary, że jesteśmy na Krecie…
Przed południem idziemy wszyscy na plażę. Nareszcie zupełnie nie wieje, a woda jest wprost cudowna (ok. 25 stopni) – cieplejsza niż w przyhotelowym basenie! Tymo z zamiłowaniem grzebie się w piasku, zwłaszcza podoba mu się burzenie piaskowych babek („bach – zepsuła…”)
Aqua Plus (16:00-18:00)
Po południu jedziemy do tutejszego parku wodnego. Kompleks jest bardzo ładnie położony w górskim otoczeniu, zjeżdżalnie naturalnie wkomponowane w zbocza góry, teren tonie w zieleni – jest nawet normalna trawa, nie mówiąc oczywiście o palmach i roślinności śródziemnomorskiej.
Same zjeżdżalnie sprawiają wrażenie nieco przybrudzonych, ale zapewne to zasługa tutejszej wody. Tymuś kąpie się w brodziku i zjeżdża na malutkich zjeżdżalniach, a potem bawi się długo na placu zabaw. My na zmianę wymykamy się na bardziej adrenalinogenne atrakcje (niektóre naprawdę są niezłe…).
Dzień kończymy na przyhotelowym minidisco, gwarantującym mocny sen Tymcia. Rzeczywiście, po powrocie do pokoju nasz mały turysta po prostu pada.
Zwiedzanie zwiedzaniem, popluskać się też fajnie
AquaPlus.
Piękne lato, słońce, 30 stopni
Rano znów plażujemy i pławimy się najpierw w morzu, potem w basenie – Tymusiowi bardzo podoba się tutejszy brodzik.
Po południu (jak to dobrze, że mamy samochód…) jedziemy na wycieczkę do Kret-Aquarium (16:00-18:30)
Atrakcją jest już sama droga dojazdowa, pięknie położona nad morzem. Samo akwarium okazuje się ciekawe i dla nas, i dla Tymusia. Obiekt jest nowoczesny, a akwaria duże i ciekawie zaaranżowane. Od rekinów i żółwi wodnych po langusty, koniki morskie i mieszkańców rafy koralowej. Tymo z zapamiętaniem biega po ciemnych korytarzach i ogląda rybki (choć trochę się dziwimy, gdy potem, po powrocie, na pytanie, co widział, odpowiada „pociąg”…). Wstęp 8€/os., ale nie żałujemy wydanych pieniędzy. Na wychodnym zahaczamy o bogato zaopatrzony sklep z pamiątkami i nie wychodzimy z pustymi rękami.
Wieczór na minidisco. Zabawa dla dzieci przednia. Jeszcze tak ciepło chyba nie było. Ach, jak fajnie. W pokoju Tymo zasypia – z zegarkiem w ręku – w 12 sekund.
CretAquarium (Kokkini Hani).
W CretAquarium (Kokkini Hani).
CretAquarium (Kokkini Hani).
Przed CretAquarium (Kokkini Hani).
Nadal pięknie, ale znowu trochę wieje, 26 stopni
Wycieczka na Wyżynę Nida w Oros Idi (9:40-13:40)
To przepiękna wycieczka krajobrazowa. Przez 50 km jedziemy niemal non stop pod górę, najpierw zboczami pięknej doliny, dalej serpentynami z niezmiennie pięknymi widokami. Naszą uwagę zwracają podziurawione strzelaniem znaki drogowe – efekt znanej ponoć rozrywki miejscowych. Trzeba zwracać pilną uwagę na miejscowych kierowców, wchodzących w zakręty z piskiem opon, tym bardziej, że droga jest wąska i miejscami bardzo przepaścista, a barierek brak.
Nasz cel to olbrzymi płaskowyż otoczony górami. Wszędzie wokół podzwaniają dzwonki owiec. Po drodze udaje się nam zobaczyć nawet dwie kozy kri-kri. Krajobraz sprawia wrażenie dzikiego i surowego. Na miejscu zastajemy sprawiającą wrażenie prowizorycznej (ale obecnie rozbudowywaną) cafe-tawernę. W pobliżu są też szlaki turystyczne, m.in. ten wiodący do Jaskini Ida, znanej jako Grota Zeusa. Z uwagi na towarzystwo naszego najmłodszego turysty nie ograniczamy się jednak do eksploracji bliższych okolic.
Cała wycieczka jest bardzo widokowa i dostarcza nam fantastycznych wrażeń.
Po obiedzie idziemy na plażę, a wieczorem na pożegnalne mini-disco.
Wyżyna Nida (1500 m n.p.m.).
Wyżyna Nida (1500 m n.p.m.).
Wyżyna Nida (1500 m n.p.m.).
Wyżyna Nida (1500 m n.p.m.).
Wyżyna Nida (1500 m n.p.m.).
Droga powrotna.
Droga powrotna.
Domki pasterzy.
Kreta: 30 stopni, Warszawa: też bardzo ładnie, tylko 10 stopni mniej
Poranne pożegnanie z hotelem
Z łezką w oku jemy ostatnie śniadanie przy basenie. Potem żegnamy się z plażą, morzem, placem zabaw (Tymuś robi „pa-pa”); zabieramy ostatnie rzeczy z pokoju i idziemy na autokar, który ma nas zabrać na lotnisko.
Heraklion-Warszawa (sam lot 12:10-14:40)
Lotnisko w Heraklionie jest szare i zupełnie nieciekawe. Tymo zmęczony – straszna maruda. Na szczęście w końcu zasypia w wózku, nie budzi się nawet jak M. wnosi go na rękach do samolotu. Na pokładzie niestety już nie jest tak różowo. Tym razem wszystkie miejsca są zajęte i musimy gnieździć się we trójkę na dwóch siedzeniach. Tymuś sam nie wie, czego chce – schodzi pod siedzenie, macha do pana z tyłu, wyrzuca słomki i kopie w siedzenie pani z przodu. Na deser zalewamy się wodą z butelki. Na szczęście w końcu dolatujemy do celu.
Sześć dni na Krecie to zdecydowanie za mało, by zwiedzić wyspę, szczególnie gdy plany trzeba dostosowywać do kilkunastomiesięcznego dziecka. To jednak wystarczająco długi okres czasu, by nabrać apetytu na bardziej szczegółowe zwiedzanie i zakochać się w tutejszych górzystych krajobrazach i przyrodzie. Może tu jeszcze wrócimy…
Na koniec jeszcze kilka migawek z plaży
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Plaża w Ammoudarze.
Poranki już chłodne, po południu słonecznie, 22 stopnie
Kontynuujemy pobyt z Dziadkami.
Rano wybieramy się na wspólny spacer do pobliskiej stadniny koni. Sielskie widoki, spokój, jezioro przebłyskujące w oddali. Widzimy myszołowa. Po drodze zahaczamy o wzniesienie zwane Górką Różańcową, na której znajdują się groby żołnierzy niemieckich i radz. z okresu I wojny św.
W południe Tymo ucina sobie drzemkę pod opieką Babci, a my z Dziadkiem płyniemy dostępnym na naszej kwaterze rowerkiem na wycieczkę po jeziorze. Ambitne plany spalają na panewce. Rowerek wodny to konstrukcja hand-made i mimo szaleńczego pedałowania przemieszczamy się niewiele do przodu. Zapada decyzja o przesiadce na łódź wiosłową – nareszcie wiosłowanie idzie szybko i sprawnie. Opływamy połowę jeziora. Za galerników robią R. w 80% i M. z Dziadkiem po 10%.
Po obiedzie zabieramy Dziadków do Wigier na zwiedzanie zespołu pokamedulskiego. Tymo szaleje z nowozakupioną piłką, cieszy się na widok kaczek i kolorowych rybek. Jest bardzo sympatycznie.
Wieczorkiem zajeżdżamy po raz kolejny na stację kolejki w Płocicznie. Tymuś rozpoznaje swoje ulubione miejsce, cieszy się na nadjeżdżającą ciuchcię. My pijemy herbatkę na miłych ławkach-huśtawkach.
Podczas wizyty Dziadków nie odwiedzamy wielu nowych miejsc, ale za to spędzamy bardzo przyjemne, spokojne dwa dni. Nasi goście wyjeżdżają następnego dnia po śniadaniu.
Jezioro Długie
Jezioro Długie
Jezioro Długie
Jezioro Długie
Wigry
Wigry
Rano chłodno, potem słonecznie i do 22 stopni
Góra Cisowa i okolice Smolnik (8:55-13:55)
Wytęsknieni za wycieczkami, wybieramy się dziś na dłuższą wycieczkę do Suwalskiego Parku Krajobrazowego.
Nasze przystanki to po kolei:
Góra Cisowa
Tajemniczo regularne wzniesienie, nazywane suwalską Fudżijamą, jest symbolem Suwalszczyzny. Wznosi się na wysokość 256 m n.p.m. i mimo charakterystycznego kształtu przypominającego wulkan, obecnie jest uważane za utworzone przez morenę czołową.
Wspięcie się na Górę Cisową powinno być żelaznym programem wszystkich wycieczek po Suwalszczyźnie. Zaskakuje nas już samo strome nachylenie zboczy, a widok ze szczytu też wart jest wysiłku. Podjeżdżamy wózkiem ile się da, a dalej Tymo wchodzi sam na własnych nóżkach.
Smolniki
To przyjemna wieś letniskowa, znana z kręcenia tu filmu „Pan Tadeusz”, o czym przypomina punkt widokowy (bilety 1 zł). Niespektakularnie, ale miło.
Ścieżka poznawcza „Wokół Jeziora Jaczno”
Zaczynamy od nakarmienia Tyma, potem pakujemy go do wózka, gdzie Młody na 1,5 godz. zasypia, a my mamy możliwość dłuższego spaceru naszym tempem. Przechodzimy ok. połowę trasy. Mimo dziur i wszechobecnych wertepów bez problemu można ją pokonać wózkiem na pompowanych kołach. Polodowcowy krajobraz jest zachwycający. Uderzają duże różnice wysokości względnych (nawet ponad 100 m), z dwóch miejsc piękny widok na (naprawdę zielone!) Jezioro Jaczno.
Po południu i wieczorem odbywamy spacery po naszej okolicy. Po kolacji Tymuś pada, nie daje się nawet wykąpać, zasypia przed 20:00. A nam … psuje się komputer. Ratunku!
Góra Cisowa (258 m.n.p.m.)
Widoki z Góry Cisowej
Widoki z Góry Cisowej
Piknik w SPK pod białą Fabią
Ścieżka wokół J. Jaczno
Jezioro Jaczno
Punkt widokowy 'U Pana Tadeusza’ w Smolnikach
Tymo model
Okolice Krasnego
Dzień pochmurny i chłodny, z przelotnymi opadami deszczu, 16 stopni
Po wczorajszym przegonieniu Tymcio śpi w nocy bite 11 godzin i budzi się w szampańskim humorze.
Po śniadaniu plany spaceru krzyżuje nam deszcz, przewracamy się we trójkę po pokoju. Podczas drzemki Tyma czytamy sobie książkę, cudowny odpoczynek…
Wycieczka do Suwałk, 14:30-16:30
Centrum miasta ogranicza się właściwie do jednej ulicy (Kościuszki) i właśnie po niej się kręcimy. Wokół jest bardzo estetycznie – odnowione kamieniczki, donice z kwiatami na ulicach. Oglądamy m.in. kościół ewangelicki pod wezwaniem św. Trójcy (XIX), budynek, w którym spędziła dzieciństwo Maria Konopnicka (obecnie muzeum poetki), ratusz i odwach (XIX). Tymusiowi najbardziej się podoba zabawa w miłym Parku Konstytucji 3 Maja – biega za piłką, znajduje „kam”, czyli pomnik-głaz. Na pożegnanie R. kupuje sękacze.
Wieczorem spacerujemy po Krasnem. Napawamy się widokiem prawdziwej wsi, która bezpowrotnie odchodzi w zapomnienie – domami z gliny, stadami krów, pasącymi się końmi, przydrożnymi kapliczkami (Tomuś woła: ”o, bozie!”). Dziś naprawdę odpoczęliśmy…
Kościół Św. Aleksandra, Suwałki
Ulica Kościuszki
Ratusz
Dworek Marii Konopnickiej
Okolice Krasnego – i znów na spacer
Okolice Krasnego
Okolice Krasnego
Okolice Krasnego
Po nocnej burzy bardzo ładny, słoneczny dzień, 27 stopni
Wycieczka w okolice Suwalskiego Parku Krajobrazowego, 9:10-15:40
Góra Zamkowa: spacer z Szurpił
Spacer ścieżką turystyczną zaczynamy z Szurpił – ładnie położonej wioski letniskowej. Trasa w większości wiedzie drogą żwirową, co jest wygodne dla rodziców z maluchami w wózkach. Dopiero na Górę Zamkową wspinamy się w pojedynkę po schodkach. To morenowe wzniesienie znane jest z pozostałości średniowiecznego grodziska. Równie atrakcyjne są nad wyraz malownicze widoki, które można podziwiać ze szczytu – dookoła rzeźba polodowcowa i piękne jeziora, na tle zieleni dużo krów i koni.
Tymo śpi tylko pół godziny w wózku, więc decydujemy się zahaczyć jeszcze o Stańczyki.
Stańczyki
Ta miejscowość słynie przede wszystkim ze spektakularnych (o niemal 40-metrowej wysokości) zabytkowych wiaduktów kolejowych. Ich widok i spacer na górze naprawdę robią wrażenie.
Wracamy okrężną, krajoznawczą trasą. Zahaczamy o Puszczę Romincką z mokradłami, przejeżdżamy przez Wiżajny i Sejny. W tych okolicach pusto i pięknie, dusza aż wyrywa się na wycieczkę rowerową.
Z Szurpił na Górę Zamkową
Jeziorko wytopiskowe
Z Szurpił na Górę Zamkową
Jezioro Kluczysko
Góra Zamkowa
Widoki z Góry Zamkowej
Z Góry Zamkowej do Szurpił
Wiadukty kolejowe, Stańczyki
Wiadukty kolejowe, Stańczyki
Piękny, upalny dzień
Po śniadaniu spacerujemy po okolicach Krasnego. A po obiedzie czas na atrakcję dnia:
Przejażdżka Wigierską Kolejką Wąskotorową (15:00-19:00, w tym sama przejażdżka 16:00-18:00)
To atrakcja głownie dla najmłodszych – naszemu małemu turyście bardzo się podobało! W kolejce siedzi spokojniutko i od czasu do czasu gwiżdże jak pociąg. Trasa kolejki wiedzie głownie przez las, ale dużym urozmaiceniem są leśne postoje – można wyjrzeć na jezioro, rozprostować kości. Przez cały czas boimy się o burzę – w oddali wciąż słychać jej pomruki, a od czasu do czasu kropi, ale jakoś omija nas bokiem. Przejażdżkę kończymy wizytą na placu zabaw w Płocicznie.
Spacer po Krasnem
Dzieci dzielą się na czyste i szczęśliwe
Wigierska Kolej Wąskotorowa
Jezioro Wigry
Wigierska Kolej Wąskotorowa
Wigierska Kolej Wąskotorowa
Pochmurny poranek przeradza się w jeden z najpiękniejszych dni, 31 stopni
Dzień zaczął się niezbyt dobrze: Tymo wstał po 5:00, a na spacerze Rega wytarzała się w krowim łajnie. Ale potem było już tylko lepiej.
Przed południem wrzucamy na luz: spacerujemy (m.in. po położonej nieopodal wiosce Gremzdy) i kąpiemy się w naszym jeziorze. Na wycieczkę wybieramy się dopiero po obiedzie.
Puńsk, 17:30-19:30
Puńsk jest obecnie silnym ośrodkiem kultury litewskiej. Napisy po litewsku spotkać można niemal na każdym kroku. Spacerujemy po urokliwym centrum, podziwiając malownicze drewniane domy; zahaczamy o neogotycki Kościół Wniobiwzięcia NMP (XIX). Puszczamy z Tymciem bańki.
Za Puńskiem zatrzymujemy się przy małym skansenie – odtworzona zagroda daje wyobrażenie o tutejszej architekturze wiejskiej –oraz w Trakiszkach, znanych z pięknego, drewnianego budynku dworca kolejowego. Tymo niezadowolony, że nie przejeżdża żaden „popo”, ale ostatecznie zadowala się samymi torami.
Krejwiany
Kościół w Puńsku, XIX w.
Puńsk, XIX w
Puńsk
Skansen pod Puńskiem
Skansen pod Puńskiem
Stacja Trakiszki, XIX w – coś dla miłośników kolei
Badamy stan torów
W nocy wielka burza, w dzień gorąco i parno
Na nasz cel pożegnalny wybieramy siedzibę Wigierskiego Parku Narodowego – Krzywe
Krzywe, 9:10-12:10
Ekspozycja przyrodnicza mimo swoich niewielkich rozmiarów naprawdę nam się podoba, nasz niespełna półtoraroczny turysta też jest zadowolony. To właściwie tylko jedno pomieszczenie, ale naprawdę ciekawie zaaranżowane. Wielu rzeczy można samemu dotykać, układać ruchome układanki itp. Na odchodnym kupujemy Tymusiowi kilka drewnianych zwierzątek. Od razu zapałał miłością do malutkiego ślimaczka.
Po drugim śniadaniu, zjedzonym na ławeczce na dworze, idziemy na przechadzkę ścieżką dydaktyczną Suchary, pozwalająca zapoznać się z osobliwością przyrodniczą Suwalszczyzny – „suchymi” (bezrybnymi) jeziorami z wodami nasyconymi tzw. kwasami humusowymi, powstałymi z rozpadu substancji organicznych: drobnych gałązek i liści, igliwia; obrośniętymi roślinnością torfowiskową.
Sama ścieżka jest bardzo ciekawa, ale spacer okazuje się niewypałem: trasa jest trudna do przejechania wózkiem – do głównych atrakcji musimy podchodzić pojedynczo. Życia nie ułatwia nam też koszmarna plaga komarów, które zjadają nas i za nic mają sobie moskitierę na wózku. W efekcie Młody już po pół godziny budzi się z płaczem i wracamy biegiem do domu.
Po południu wybieramy się z Regą na spacer nad pobliskie Jezioro Żubrowo – Tymuś odsypia w wózku, a my delektujemy się spacerem w pięknej okolicy. Od połowy drogi ściga nas groźna, czarna chmura. Deszcz łapie nas na szczęście dopiero w Krasnem. Tymo po raz drugi na tym wyjeździe widzi tęczę.
Wieczorem nieuniknione pakowanie do domu.
Wystawa przyrodnicza WPN, Krzywe
Jak w prawdziwym lesie
Przed budynkiem WPN, Krzywe
Suchar III
Nad Sucharem IV
Suchar IV
Jezioro Żubrowo
Okolice Krasnego
Rano chłodno, potem wietrznie, do 25 stopni
Krasne-Tykocin, 9:00-11:15 (w tym 20 min postoju w Krzywym, gdzie dokupujemy drewnianych zwierzątek dla Tyma)
Spory ruch, zwł. w okolicy Augustowa. Na drodze plaga traktorów, które trzeba wyprzedzać. W chęcią omijamy Białystok, by zajechać do Tykocina na dłuższy postój.
Tykocin, 11:15-13:30
To miasteczko znane z pięknej barokowej zabudowy i najstarszego (po kolumnie Zygmunta) świeckiego pomnika (60. XVIII) hetmana Stefana Czarnieckiego, czarujące wyjątkowym klimatem. Warto tu zajrzeć przede wszystkim ze względu na piękny barokowy zespół kościoła Świętej Trójcy (XVIII), niską, sięgającą XVIII w zabudowę dookoła rynku, barokową Wielką Synagogę (XVII), alumnat wojskowy – dom żołnierzy-weteranów (XVII).Dziś wizytę uatrakcyjnia nam Podlaska Biesiada Miodowa – okolice rynku pełne są straganów, jest turystycznie i wesoło. Kupujemy Tymciowi traktor – zabawkę, a nam – jak mogło by być inaczej – miód pitny. Jemy obiad w żydowskiej Restauracji Tejsza nieopodal synagogi, oferującej spory wybór tradycyjnych żydowskich potraw, np. cymesu – gulaszu z kaszą gryczaną i miodem. Cały postój obfituje we wspaniałe wrażenia.
Tykocin-Warszawa, 13:30-15:50
Znaczny ruch, ale ogólnie przejeżdżamy nienajgorzej. Wieczorem z trudem opanowujemy cały bałagan. Przygoda z komputerem kończy się happy endem. Przypominamy sobie, jak w Tykocinie jacyś turyści zwracają uwagę na Regę, a jakiś chłopiec mówi: „O, pudel! Nie, to chyba PUDELNICA!”
Zamek w Tykocinie
Najstarszy świecki pomnik
Barokowy kościół w Tykocinie
Tykocin
Tykocińska uliczka
Synagoga, XVII w
Żydowska restauracja
Pora do domu…
Rano pochmurno i mgła, potem upał i burza
Warszawa-Nowogród, 7:20-10:00
Nasz Skarb pospał dziś aż do …6:30. Grzechem byłoby zrywać go wcześniej. Po szybkim śniadaniu ruszamy. Mimo weekendu droga zatłoczona, jedzie się niespecjalnie. Na szczęście Tymo 2,5 godziny grzecznie jedzie w samochodzie.
Skansen Kurpiowski w Nowogrodzie
Z chęcią zatrzymujemy się na dłuższą przerwę. I to jaką! Zajeżdżamy do niezwykle malowniczego Skansenu Kurpiowskiego w Nowogrodzie, położonego na skarpą nad Narwią vis a vis ujścia Pisy. To wspaniałe miejsce na postój z dzieckiem podczas podróży na północny-wschód Polski.
Będąc realistami, kupujemy bilety spacerowe (po 2,5 zł) i oglądamy główne atrakcje spaceru. Dla Tymcia to po prostu cudowne miejsce na pobieganie po malowniczych alejkach. Zwiedzanie kończymy wczesnym obiadem w przyskansenowej karczmie. Zamawiamy – jakże by mogło być inaczej – regionalne cepeliny i ogórki małosolne. Jest przemiło.
Nowogród-Krasne, 11:30-14:00
Po takiej przerwie z chęcią ruszamy dalej. Jakoś nawet mniej przeszkadzają nam przestoje spowodowane ruchem wahadłowym. Tymo podsypią. Na końcowym odcinku błądzimy nieco w poszukiwaniu kwatery, ale objazd tutejszej wsi też ma swój urok. Wieczorem z nosidłem eksplorujemy najbliższą okolicę.
Dolina Narwi, Nowogród – piękne miejsce na postój
Skansen kurpiowski
Skansen kurpiowski
Zaliczamy regionalny posiłek
Tymo szaleje…
Dojechaliśmy na miejsce. Krasne – okolice
Jezioro Dlugie i Rega
Okolice Krasnego
Po wczorajszej burzy poranek rześki, ale potem słońce i 25 stopni
W związku z tym, że nasze dziecko zazwyczaj wstaje przed 6:00… (dziś 5:30), dzień mamy długi. Dziś, jak i w późniejszych dniach, zaczynamy od wspólnego spaceru z Regą po najbliższej okolicy. Nie obywa się bez przygód. Najpierw napada nas żarłoczne stado komarów w okolicy tutejszych bagien, potem jesteśmy ścigani przez nieprzewidywalnego źrebaka. Tymuś biegnie, kopiąc piłkę, zatrzymuje się na dłużej tylko przy zdechłej żabie.
Wigry
Wybór pierwszego celu naszej wycieczki nie sprawił nam żadnych kłopotów. Pokamedulski zespół klasztorny (kon. XVII) jest w końcu znany nawet tym, którzy nie zwiedzali bliżej tej okolicy. Oglądamy kościół, eremy zakonników (które obecnie można wynająć na nocleg, ale podobno w przyszłości ma to się zmienić), wchodzimy na wieżę zegarową (Tymo dokonuje tego wyczynu zupełnie sam), skąd rozciąga się piękny widok na okolicę. Podziwiamy wyjątkowe położenie klasztoru. Na całej wycieczce towarzyszy nam ślimaczek-zabawka, ku uciesze Tyma wygrywający non stop hałaśliwe melodyjki…
Wracając, zachodzimy jeszcze na pomost, by z bliska przywitać się z Jeziorem Wigry.
Popołudniowe plażowanie nad Jeziorem Krasne
Jest super: trawiasta łączka tylko dla nas, łagodne i piaszczyste zejście do wody. Tymuś ku naszemu zaskoczeniu od razu zachwyca się wodą – chlapie się od stóp do głów, bawi się konewką i piłką. Rega biega jak szalona po największych chaszczach, polując na obsikaną pieluchę Tyma. My wspaniale się relaksujemy. Dla każdego coś miłego.
Klasztor kamedułów, Wigry
Widoki z wieży
Widoki z wieży
Klasztorne zaułki
Zachmurzenie umiarkowane, 26-28 stopni, po południu burza
Dziś pora na dalszy objazd okolic:
Wycieczka w okolice Suwalskiego Parku Krajobrazowego, 8:50-14:40
Jedziemy bocznymi, dziurawymi drogami, ale za to jest spokój i możemy podziwiać prawdziwe piękno tutejszej przyrody. Okolice SPK są wyjątkowo malownicze dzięki naprawdę sporym pagórkom morenowym, wpływającym na znaczne zróżnicowanie krajobrazu.
Nasze przystanki to po kolei:
Wodziłki
Po drodze tutaj jedziemy przez wioski, o których czas zapomniał, o wdzięcznych nazwach typu Głęboki Rów. Droga miejscami w stanie katastrofalnym, mamy wrażenie, że jedziemy na koniec świata. I o to chodzi! Urocza molenna staroobrzędowców (niestety, zamknięta na cztery spusty) warta jest tej drogi. Podchodzimy też pod banię u sołtysa. Wokół chałupy z gliny kryte strzechą. Wszystko razem tworzy żywy skansen. Po powrocie z wyjazdu zdjęcie z Wodziłek natychmiast ląduje na ścianie…
Głazowisko Bachanowo
Łąka pokryta głazami narzutowymi stanowi zapewne zazwyczaj sporą atrakcję dla dzieci, tym razem jednak Tymo jest już marudny, kilkusetmetrowe dojście i skakanie przez dziwny płotek dodatkowo go zniechęcają.
Turul – siedziba SPK
To miły, kameralny zakątek; dyrekcja SPK i IT oraz pokoje gościnne w zabudowaniach dawnego gospodarstwa. Karmimy Tymcia na ławce w towarzystwie miłego kotka domagającego się pieszczot. Potem czas na krótki spacerek: oglądamy pozostałości młyna nad Czarną Hańczą i wchodzimy na punkt widokowy. Ścieżka przyrodnicza wzdłuż Czarnej Hańczy, podobno bardzo interesująca, jest niestety niedostępna dla wózka.
W drodze powrotnej zahaczamy o Przerośl, zerkając na „dom ziemi” ze słomy i gliny, i podjeżdżamy na chwilę na brzeg najgłębszego w Polsce Jeziora Hańcza (ponad 106 m).
Wieczorem wszyscy razem idziemy jeszcze na spacer w stronę jeziora położonego za Krasnem. Tymo przechodzi ponad pół km na własnych nóżkach. W nocy śpi jak zabity 😉
Wodziłki
Wodziłki
Tradycyjna bania
Głazowisko Bachanowo
Czarna Hańcza – spiętrzenie
Jezioro Hańcza
Tymo – turysta
Pochmurno, ale ciepło, do 23 stopni
Była już architektura, była przyroda, więc czas na atrakcję dla dzieci:
Płociczno, stacja kolejki wąskotorowej
Idealne miejsce dla rodzin z kilkulatkami. Teren bardzo dobrze zagospodarowany turystycznie: nie licząc głównej bohaterki: kolorowej ciuchci sapiącej parą, mamy tu konduktorów w stylowych czapkach, plac zabaw z drewnianym pociągiem, stara lokomotywy, wieżę widokową, zaplecze gastronomiczne.
Tymo zachwycony. Krzyczy „ko[min]”, „wa[gon]”. Machamy odjeżdżającemu pociągowi i postanawiamy, że przyjedziemy tu raz jeszcze, tym razem na przejażdżkę.
Po południu miał być tylko spacer nad jezioro, ale skończył się spacerem z kąpielą Tyma i szaleństwami Regi.
Sejny
Wieczorem wybieramy się na wycieczkę do Sejn. To magiczne miejsce krzyżowania się kultur, o czym przypomina budynek fundacji Pogranicze… Oglądamy zespół kościelno-klasztorny dominikanów (XVII/XVIII) i frapującymi drewnianymi rzeźbami dookoła, kapliczkę Św. Agaty, Nowy i Stary Rynek z ratuszem oraz piękną XIX-wieczną (ale wymagającą remontu) Białą Synagogę.
Na koniec wynagradzamy Tymciowi przydługi spacer w nosidle: M. rysuje z nim kredą po chodnikach, a w tym czasie R. zaopatruje nas w tradycyjny sękacz i „mrowisko”.
Kolejka Wigerek
Atrakcje w Płocicznie
Kościół i klasztor dominikanów w Sejnach
Kościół i klasztor dominikanów w Sejnach
Dom ośrodka Pogranicze…
Dom ośrodka Pogranicze…
Biała Synagoga (XIX )
Rynek w Sejnach
Rano deszczowo, potem piękne słońce, 26 stopni
Augustów
Tymo śpi po drodze prawie półtorej godziny, a my w tym czasie polnymi, koszmarnie dziurawymi drogami jedziemy zobaczyć Rospudę; widzimy też później ogrodzony teren budowy obwodnicy Augustowa i ochroniarzy…
Wizytę w Augustowie zaczynamy oczywiście od Portu Żeglugi Augustowskiej, gdzie szybko kupujemy bilety i zaokrętowujemy się na półtoragodzinny rejs po Kanale Augustowskim i Jeziorze Necko. Dla nasz oczywiście główną atrakcją są śluzy i sam kanał, na Tymusiu jednak największe wrażenie robią łabędzie i kaczki: ogólnie cała impreza bardzo mu się podoba, co chwilę głośno krzyczy „plum”, „bul bul” i „sta[tek]”. Na rejs trzeba było trochę poczekać, ale nie stanowi to problemu – można przyjrzeć się obrotowej poczekalni czy skorzystać z możliwości dedykacji piosenki, poprzedzonej wesołym komentarzem obsługi. Dla naszego młodego turysty też się znalazła atrakcja – małe białe kamyczki leżące na ziemi.
Po rejsie zaglądamy jeszcze na całkiem przyjemny augustowski rynek.
Wracamy z wycieczki w stu procentach usatysfakcjonowani.
Zwieńczeniem dnia jest wieczorna kąpiel w naszym Jeziorze Długim. Czego chcieć więcej…
Rospuda
Port w Augustowie
Śluza Augustów
Tymo na statku
Jezioro Necko
… w Augustowie
Kościół w Augustowie
Augustowski rynek
Okolice Krasnego – popołudniowy spacer
Pogoda cudna, upał
Krzywe
Po śniadaniu odwiedzamy siedzibę Wigierskiego Parku Narodowego z niewielką, ale przyjazną dzieciom ekspozycją przyrodniczą. Zaciekawiają nas konstrukcje przypominające ule z gliny, które okazują się „domkami” dla owadów mieszkających w glinie.
Potem wybieramy się na spacer ścieżką dydaktyczną Las. Bez problemu można pokonać ją wózkiem, nastawiwszy się jednak na kilka „przeniosek”. Nam najbardziej uprzykrzają życie stada wygłodniałych komarów, dostających się jakimś cudem do wózka mimo zaciągniętej moskitiery. Gdyby nie to, spacer byłby arcymiły. Najpierw ścieżka prowadzi przez urocze kładki przerzucone nad podmokłym terenem, tablice informują o mijanych różnych rodzajach lasu; potem wiedzie obok zrekonstruowanego szałasu łowców reniferów, ale największą atrakcją jest suchar, do którego podchodzi się po drewnianym mostku.
Po południu idziemy na spacer do stadniny koni, położonej nieopodal naszej kwatery. Piękne polne drogi i zero ludzi. To lubimy… Potem czas na kąpiel w jeziorze. Tymo zajęty głownie siedzeniem w … dętce od traktora.
Wieczorem robimy krótki wypad do Starego Folwarku
Znajdujące się tu schronisko PTTK czasy swojej świetności zdecydowanie ma już za sobą. Warto jednak odwiedzić to miejsce przede wszystkim na bajkowy widok na klasztor kamedułów, oddzielony błękitnymi wodami Jeziora Wigry. Wyjątkowe walory widokowe tego miejsca pozwala docenić wieża widokowa (Tymo wchodzi zupełnie sam!). Atutem Starego Folwarku jest też bardzo dobrze zorganizowana plaża z placem zabaw, boiskami i wypożyczalnią sprzętu wodnego.
Krzywe
Ścieżka ”Las”
Suchar I
Okolice Krasnego
Okolice Krasnego
Nasza Słodycz
PTTK, Stary Folwark
Na platformie widokowej
17 sierpnia 2007, piątek
W nocy i rano leje, po południu słonecznie, 23 stopnie
Rano – z uwagi na deszczową aurę – urządzamy sobie samochodowy objazd okolic (że też niektórzy nie mogą spokojnie usiedzieć w miejscu…). Przejeżdżamy przez Maćkową Rudę z przepływającą przez nią Czarną Hańczę, Wysoki Most (węzeł szlaków turystycznych, ścieżka poznawcza „Puszcza”, z mostu piękny widok na wijącą się Czarną Hańczę), Rosochaty Róg (w okolicy pętla szlaków ze ścieżką przyrodniczą „Płazy”).
Ok. 11:00 odwiedzają nas Dziadkowie, bawiący na wakacjach nad morzem. W związku z tym luzujemy nieco nasz plan turystyczny. Tymuś obskakuje Babcię i Dziadka, a my … wymykamy się cichaczem na opłynięcie kajakiem naszego Jeziora Długiego. Bardzo uroczo i spokojnie, w trakcie 6-km pętli spotykamy tylko dwóch wędkarzy i nurkującego perkoza. Podpływamy pod dwa wielkie głazy, wystające ponad taflę jeziora.
Wieczorem wyciągamy Dziadków na małą przejażdżkę na platformy widokowe w okolicy Leszczewa.
Platforma II znajduje się nad Jeziorem Pierty. Bardzo trudno do niej trafić – musimy pytać się kilku osób, a po dojechaniu samochodem trzeba jeszcze podejść ok. 400 m, ale widok wart jest wysiłku – dzikie Jezioro Pierty, otoczone lasami i trzcinami i ozdobione wyspą, jest bardzo malownicze. Tymo przez większą część drogi chce iść sam – i rzeczywiście: wraca na rękach dopiero w drodze powrotnej.
Platforma I jest widoczna już z samochodu; oferuje widok na Stary Folwark i Wigry z klasztorem kamedułów. Widok jest chyba mniej spektakularny niż ten w Starym Folwarku, ale zawsze to przyjemny cel wycieczki.
Na szlaku…
Czarna Hańcza
Okolice Rosochatego Rogu
Widok na Jezioro Pierty
Platforma w Leszczewie
Platforma w Leszczewie
Kiedyś w pewnym magazynie podróżniczym zobaczyliśmy krainę jak z bajki: pofałdowany trawiasty krajobraz, ozdobiony błękitem jezior, oprawiony w głazy narzutowe. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Decyzja nie mogła być inna: jedziemy!
Z perspektywy czasu wakacje z półtorarocznym dzieckiem nad jednym z tamtejszych jezior wspominamy jako jedne z najbardziej udanych. A to wszystko przez wyjątkową atmosferę, wszechobecny spokój i przepiękną przyrodę.
Szczegóły oczywiście poniżej…
Na nasz pierwszy weekend majowy we troje szukaliśmy miejsca, które oferowałoby wiele możliwości spacerów w przyrodzie, obfitowało w atrakcje turystyczne, było nie za daleko od Warszawy i jednocześnie było przyjazne dla rodziców z małymi dziećmi. Góry Świętokrzyskie wydawały się idealnie wpisywać w nasze założenia. I rzeczywiście, wyjazd doskonale spełnił nasze oczekiwania – było pięknie, ciekawie, wygodnie i nie za daleko. Polecamy te okolice na wakacje z dzieciakami w każdym wieku!
Bardzo ładnie i ciepło, ok. 25 stopni
…tło historyczne…
Dzień wcześniej R. obronił pracę mgr (hura!), po czym poszedł na dyżur. W piątek rano M. jeszcze była na uniwersytecie, a R. prosto z dyżuru zaczął pakowanie. Na szczęście Ciocia Andzia zajęła się Tymusiem, więc udało nam się sprawnie zgarnąć i wyjechać o 14.30.
Warszawa-Radom-Lechów
Wbrew oczekiwaniom przez Warszawę przejechało nam się nie najgorzej. Dalej szło nam znacznie wolniej – budowa dwupasmówki do Radomia skutecznie wydłużyła nam przejazd – przejechanie 80 km zajęło nam … 3 godziny.
Za Radomiem skręciliśmy na drogi wojewódzkie i skończyły się uciążliwe przestoje. Na miejsce dojechaliśmy o 14.30.
Tymo w samochodzie szybko zasnął i – na szczęście – przespał znaczną część remontów. Na postoju wesoło biegał dookoła stolików w knajpie, chowając się przed nami. Później już nie zasnął, więc po przyjeździe na miejsce był trochę zmęczony. W dodatku przydarzyła się niespodziewana przygoda toaletowa – nie będę opisywać szczegółów, grunt że powiem, że cały obywatel razem z ubraniem kwalifikował się do prania. No tak, kto ma pszczoły, ten ma miódJ
Regusia to – jak zawsze – cudowny pies i bezproblemowy towarzysz podróży. Jak trzeba, to zostaje w samochodzie, a na miejscu od razu znajduje zaciszny kąt, idealny na posłanie.
Ogólnie droga nie była tak zła, jak by się mogło wydawać (początek długiego weekendu).
Nasza meta (przyjemna agroturystyka w Lechowie, urządzona z pomysłem przez młode małżeństwo) zaskoczyła nas bardzo pozytywnie. Życzymy powodzenia Gospodarzom!
Tu mieszkaliśmy
Na wypadek, gdybyśmy spotkali czarownice
Lechów – okolice
Nasza Smoczyca
Bukowe lasy wiosną są przepiękne
Przed południem lato, do 25 stopni, potem się ochładza i na wieczór zaczyna padać
Przed południem M. pracuje nad korektą książki, a R. z T. idą na spacer z Regą – trochę niebieskim szlakiem, trochę po prostu leśnymi drogami, podziwiając przepiękny bukowy las w jasnozielonych, wiosennych barwach (tak, zdecydowanie wiosna i jesień są najbardziej malowniczymi porami roku). Po południu wszyscy razem ruszamy na wycieczkę.
Szydłów
To bardzo atrakcyjne turystycznie średniowieczne miasteczko ze wszech miar zasługuje na odwiedzenie. Najciekawsze są oczywiście doskonale zachowane mury obronne (dzięki którym Szydłów nazywany bywa „polskim Carcassonne”) z bramą, ale wart obejrzenia jest też kościół pokutny Kazimierza Wielkiego (p.w. Św. Władysława) i w ogóle warto przespacerować się urokliwymi uliczkami Szydłowa.
Tymo przeszedł ok. pół kilometra na własnych nogach z liściem kasztanowca w ręku. Zabytki oczywiście nie zrobiły na nim żadnego wrażenia, ale te wielkie liście (i mrówki) – owszem.
Po zwiedzeniu Szydłowa następnym punktem programu są
Kurozwęki
To naprawdę wymarzone miejsce dla rodziców z małymi dziećmi. Dla każdego jest coś interesującego – starsi mogą obejrzeć pałac (zamek zbudowany w XIV w, w XVII przebudowany na pałac) położony w ładnym, XVIII-wiecznym parku, a dla dzieciaków jest masa innych atrakcji: atrakcyjny plac zabaw, i – przede wszystkim – najprawdziwsze w świecie stado bizonów! Wprawdzie Tymo nie docenił egzotyki tych zwierząt – bardziej podobały mu się kury, perliczki i pawie (hodowane w przypałacowym minizoo), ale my z chęcią obejrzeliśmy te egzotyczne dla nas zwierzęta (a także wielbłądy i strusie).
Po zaliczeniu wszystkich atrakcji siadamy w pałacowej restauracji przy stolikach na dworze, a Tymo – będąc cały czas na naszych oczach – może sobie hasać po zielonej trawce do woli. Tak właśnie wyglądają restauracje przyjazne rodzinom. Pyszne lody dopełniają naszego szczęścia.
Tymo, zadowolony, najedzony i wyhasany, zasypia od razu w drodze na Łysą Górę. Podjeżdżamy do Huty Szklanej i stamtąd pieszo wchodzimy na górę. Wyasfaltowana nawierzchnia sprawia, że spacer nie stanowi żadnego problemu dla wózka – raz dwa i jesteśmy na szczycie. Tymo śpi, a my oglądamy gołoborza z wałem kultowym sprzed ponad 10 wieków i zwiedzamy (niestety, tylko pobieżnie) słynny Święty Krzyż – opactwo benedyktynów z relikwiami Krzyża Świętego.
Wieczorem R. spędza upojne chwile z T. na buju.
Zgodnie stwierdzamy, że dzień był ze wszech miar udany – kto powiedział, że nie da się zwiedzać z małym dzieckiem i to tak, żeby obie strony były zadowolone? Oczywiście nie zawsze rzeczywistość wpisuje się w plany, ale dziś wszystko udało się nam rewelacyjnie. Dni takie, jak ten, wynagradzają cały wysiłek.
Szydłów – przenosimy się w inny świat
Kosciół Św. Władysława – Szydłów
Brama Krakowska – Szydłów
Polskie Carcassone
Kurozwęki – platany
Zespół parkowo-pałacowy w Kurozwękach
Ale fajna zielnona trawka!
Bizony w Kurozwękach
Minizoo – Kurozwęki
Gołoborza na Łysej Górze
Na Łysej Górze
Klasztor Benedyktynów na Łysej Górze
29 kwietnia, niedziela
Po nocnej burzy znacznie się ochłodziło, do 15 stopni i wiatr
Przed południem R. z T. i Regą znów dwie godziny buszują po okolicy (T. śpi, a Rega szaleje), a M. pracuje nad korektą. Potem długo zastanawiamy się, co będziemy robili i w jakiej kolejności, aż wreszcie decydujemy się na
Wycieczkę na Łysicę
Tymo w nosidle (szlak wejściowy jest kamienisty i nie nadaje się dla wózka) całkiem nieźle „zniósł” drogę, na szczycie bawił się butelką z wodą, w drodze powrotnej już trochę marudził, ale przecież nie może być za słodko.
My wizytą na Łysicy – najwyższym szczycie Gór Świętokrzyskich – rozpoczynamy inaugurację rodzinnego zdobywania Korony Gór Polski – do tematu będziemy jeszcze wracać w kolejnych wyprawach. To świetna inicjatywa, stanowi dobrą rodzinną motywację do aktywnego spędzania czasu oraz sprawia, że odwiedza się urokliwe miejsca, w które inaczej zapewne by się nie zajrzało (kto słyszał o Górach Orlickich ręka do góry). Gorąco polecamy wszystkim aktywnym rodzinom! (szczegóły można znaleźć na stronie internetowej http://kgp.amos.waw.pl/).
Po południu Tymo zdrzemnął się w domu, a my pojechaliśmy na drugą wycieczkę: do kieleckiej Kadzielni. To wapienne wzgórze, objęte ochroną rezerwatową, jest ze wszech miar warte zobaczenia. Podziwiamy urokliwe jeziorko w wyrobiskach po kamieniołomie i malownicze skałki (pod spodem podobno kryją się jaskinie). Oglądamy też ładnie wkomponowany w otoczenie amfiteatr. Tymo dziś pokazuje różki – za wszelką cenę chce iść sam, a przepaściste fragmenty wymagają trzymania go za rączkę. Cóż, negocjacje nie zawsze są łatwe.
W drodze powrotnej „zwiedzamy” Kielce niestety tylko z okien samochodu – robi się już późno – ale dobre i to.
Nasz czas: 1. 12:20-14:40; 2. 17:00-19:40
Nasz dzisiejszy kierunek
Kapliczka Św. Franciszka
Tymuś wchodzi na Łysicę
Gołoborze na Łysicy
Na Łysicy
Na Łysicy
Święta Katarzyna
Kadzielnia w Kielcach
30 kwietnia, poniedziałek
W nocy temperatura spadła do -4 stopni, nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom! W dzień piękne słońce, ale zimne powietrze, 9 stopni.
Przed południem R. z T. i Regą znowu robią piękny spacer po okolicznych bukowych lasach, potem wybieramy się na współną wycieczkę:
Jaskinia Raj – próba 1.
Okazuje się, że wejście do Jaskini Raj w okresie długiego weekendu majowego może być nie lada wyzwaniem. Na szczęście udaje nam się dorwać dwa miejsca, z których ktoś zrezygnował. Tymczasem termin zwiedzania nieuchronnie się zbliża, a mu tkwimy w gigantycznym korku w Kielcach. Podchodzimy pod Jaskinię tylko po to, żeby dowiedzieć się, że nasza grupa już weszła i że nie mamy szans na kupno biletu ani na dziś, ani na jutro. Co robić – zadowalamy się kupieniem książeczki ze zdjęciami. Na szczęście otoczenie Jaskini Tymusiowi bardzo się podoba – asfaltowy chodniczek pełen ludzi, szyszek i kałuż spełnia funkcje atrakcji turystycznej dla roczniaka. T. przechodzi sam ok 300 m, a w drodze powrotnej odkrywa uroki skoków-gigantów.
Chęciny
Nieusatysfakcjonowani turystycznie wybieramy się na osłodę do nieodległych Chęcin. Ruiny średniowiecznego zamku królewskiego, niegdyś przepięknie położonego na wzgórzu, robią na nas duże wrażenie. Tymo oczywiście, zmęczony wrażeniami spod jaskini Raj, już śpi, więc przekładamy go do wózka i w drogę. Niestety, kamieniste podejście zmusza nas do rozłączenia się – jedno lula śpiącego Tyma, a drugie ogląda zamek, po czym zmiana. Ruiny są dobrze zachowane, z baszty rozciąga się piękna panorama okolicy, obojgu nam bardzo się podoba, starsze dzieci na pewno też byłyby usatysfakcjonowane. Szkoda tylko, że nie zadbano o lepsze zrobienie z Chęcin profesjonalnego produktu turystycznego – pod zamkiem są pojedyncze stragany, każdy sobie rzepkę skrobie, aż prosiłoby się połączyć siły, zbudować porządniejsze zaplecze turystyczno-gastronomiczne itp.
Po zwiedzeniu zamku schodzimy lesistą ścieżką ze śpiącym Tymem na chęciński rynek (b. miły spacer) i wracamy na parking.
Chcąc ominąć kieleckie korki, na kwaterę wracamy bocznymi drogami. Niestety, kiepskie oznakowanie sprawia, że trochę błądzimy.
Nasz czas: 12:40-17:40
Pod Jaskinią Raj
Nie ma miejsc… Musimy tu wrócić.
Co zrobić, wracamy do samochodu
Zmiana pieluchy w przerwie
Zamek w Chęcinach (XIV w)
Zamek w Chęcinach (XIV w)
Zamek w Chęcinach (XIV w)
Zamek w Chęcinach (XIV w)
Na zboczu Góry Zamkowej
1 maja, poniedziałek
Rano … -2 stopnie, potem tylko do 8 stopni, po południu znów zimniej i nawet pada śnieg!
Tymo jak zwykle budzi nas przed 6:00 (o rety… ale za to długi dzień mają rodzice małych dzieci!). Po śniadaniu (o 8:00) jesteśmy gotowi do drogi.
Nowa Słupia, Pielgrzym
Muzeum Starożytnego Hutnictwa
Muzeum Starożytnego Hutnictwa
Zamek w Bodzentynie
Zamek w Bodzentynie
Zamek w Bodzentynie
Stareńkie Góry Świętokrzyskie to niezwykle atrakcyjny cel podróży z dziećmi. Mnóstwo tu atrakcji i turystycznych, i przyrodniczych; i dla dużych i dla małych. Dystanse do pokonania są niewielkie, baza noclegowo-gastronomiczna dobra. Na pewno jeszcze tu zawitamy (mamy nadzieję, że w większym składzie;-)!
Od ostatniego dłuższego wyjazdu minęło już dobrych kilka miesięcy i z utęsknieniem czekaliśmy na zimowy wyjazd w góry – miały to być pierwsze ferie Tymusia! Wszystko było dopięte na ostatni guzik, ambitne plany spisane, bagaże spakowane, a tu klops – kilka dni przed wyjazdem Tymek dostał wysokiej temperatury. Żadnych innych objawów poza rosnącymi trzonowcami. Pediatra obejrzał Tymka i stwierdził, że nie ma się czym martwić. Rzeczywiście, po lekach przeciwgorączkowych przechodziło jak ręką odjął. Złożyliśmy więc wszystko na karb ząbkowania i – w nerwach bo w nerwach – zdecydowaliśmy się wyjechać.
Pogoda w kratkę, 2 stopnie, od mżawki po bezchmurne niebo
Zamiast planowanego wyjazdu o świcie, z Warszawy wyruszyliśmy dopiero o 9.30 – do ostatniej chwili obserwowaliśmy uważnie samopoczucie Tymka.
Z punktu widzenia kierowcy droga była wymagająca, ale minęła dość gładko – oczywiście jak na nasze realia: spory ruch i kilka świateł w Warszawie, tiry na katowickiej i mały korek za Częstochową, potem w miarę płynnie na Zakopiance i na deser zmrożona nawierzchnia Oswalda Balzera i zupełnie białe drogi na Słowacji. Dojeżdżamy późno, ok. 22.30, ale jednak dystans był spory (530 km) i trzeba się było zatrzymać na trzy godzinne odpoczynki.
Dużo bardziej martwiliśmy się zdrowiem Tymusia. Pierwsza część podróży minęła bardzo dobrze, był wesoły, bawił się, ale po południu znów złapała go temperatura – skończyło się – jak to u Tyma – wymiotowaniem na fotelik samochodowy i nerwami, zwłaszcza M. Po leku przeciwgorączkowym znów wszystko wróciło do normy. Późnym wieczorem chrzęszczący pod kołami lód budził Tyma, ale M. śpiewała trochę kolędy, trochę kołysanki i tak jakoś dojechaliśmy na miejsce.
10 lutego 2007, sobota
Rano bajkowo, błękitne niebo, potem chmury, 2 stopnie
Dzień zaczynamy od ogarnięcia całego bałaganu, który zostawiliśmy poprzedniego dnia wieczorem, co nie jest łatwe z marudzącym dzieckiem (a bardzo pomaga nam Babcia Urszula, która mieliśmy przyjemność ze sobą porwać).
Tymek ciągle falami gorączkuje, a my się denerwujemy. Skoro plany aktywnego wypoczynku z dzieckiem spaliły na panewce, staramy się chociaż wyrwać na chwilę we dwoje – robimy trzygodzinny wypad na narty na Solisko. Warunki świetne, trasa b. przyjemna – pod tym względem nic się nie zmieniło. Na górze pracują armatki śnieżne, robiąc klimat rodem z marcowej Goryczkowej. Sporo ludzi – widać ogromną różnicę między sezonem a marcem – ale kolejka szybko się przesuwa.
Po południu Tymo czuje się lepiej, mimo to jeszcze nie bierzemy go ze sobą na spacer. Tylko M. z U. ucinają sobie wieczorną przechadzkę do Nowego Szczyrbskiego Jeziora.
Narty na Solisku
Wspominamy letnie wyprawy…
W nocy około zera i niewielki śnieg, w dzień 4 stopnie i przebłyski słońca
Nareszcie z Tymusiem zauważalnie lepiej, więc wybieramy się wszyscy czworo na niedługi spacer po Szczyrbskim – nie chcemy przesadzić. Docieramy na dworzec kolejki zębatej i „elektryczki”, oglądamy „areał” narciarski, podchodzimy pod skocznie i wyciągi. Tymo oczywiście cały spacer przespał.
Po południu pogoda jest nieco gorsza. Wymykamy się we dwoje na narty na Solisko – tym razem w górę udało nam się złapać skibusa – to jednak znaczne ułatwienie. Szkoda, że chmury zasłaniały Patrię i resztę pięknego górskiego otoczenia.
B. ładny, słoneczny dzień, zwłaszcza po południu, 2-3 stopnie
Po ciężkiej nocy (Tymo budził się kilkanaście razy) zarzucamy plan wczesnorannej wyprawy na narty i wstajemy dopiero po 8.00. Na narty (Solisko) uciekamy dopiero po spokojnym wspólnym śniadaniu, przed 10.00. W dodatku skibus nie przyjeżdża i musimy iść pieszo – w rezultacie zaczynamy jeździć już po 11.00.
Po południu wychodzimy na spacer wszyscy czworo. Tymuś dopiero od niedawna nie gorączkuje, więc nie porywamy się na żadne dłuższe wyprawy (które wcześniej planowaliśmy). R. z T. spacerują po prostu w okolicach drogi do Popradzkiego Stawu, potem podchodzą pod wyciągi na Solisko. M. i U. w tym czasie wjeżdżają wyciągiem na Solisko – widoki są dziś naprawdę przepiękne, a chcemy, żeby Babcia też miała trochę frajdy z wyjazdu.
Wieczorem jemy wspólną kolację w regionalnej karczmie – gulasz z dziczyzny z knedlem. Pycha.
Solisko
Czas coś zjeść
Śnieg z deszczem na zmianę z deszczem ze śniegiem…
Wobec – delikatnie mówiąc – niezachęcającej pogody rezygnujemy ze wspólnej wycieczki z Tymusiem do Popradzkiego Stawu. Tymo nareszcie czuje się świetnie, najada się jak bąk i wesoło baraszkuje, więc decydujemy się na dłuższy wypad we dwoje.
9.45-15.15 Wycieczka do Chaty Plesnivec (↕ ok. 500 m, ↔ 14 km)
Zbójnickim Chodnikiem do Kieżmarskich Żłobów
Parkujemy na płatnym parkingu przy Białej Wodzie. Dojście asfaltem do wyjścia szlaku jest mało przyjemne, ale na szczęście krótkie. Z ulgą docieramy do Zbójnickiego Chodnika. Tu małe rozczarowanie: szlak jest zupełnie nieprzetarty. Ciężko brniemy w mokrym, przepadającym śniegu. Taak, nasze masochistyczne przyjemności. Co chwila zapadamy się w śniegu po kolana. Dodatkowo klimat psuje nieprzyjemna, mokra mżawka. Szczególnie w drodze powrotnej ten odcinek dał na popalić – R. chciał tu nawet nocowaćJ
Żółtym (dolinnym) szlakiem do Chaty Plesnivec
Ścieżką szło przed nami kilka osób, więc jest o wiele wygodniej. Otoczenie niezwykle malownicze – dróżka malowniczo wije się przez las: cudownie jest znów wędrować w dzikiej przyrodzie! Cały czas idziemy dnem doliny. Dopiero ostatni odcinek jest stromy i w warunkach zimowych stanowi pewne wyzwanie. Na szczęście na końcu drogi czeka na nas ciepłe schronisko.
W Chacie Plesnivec („Szarotce”) jesteśmy jedynymi gośćmi, więc klimat jest nieporównanie bardziej górski w porównaniu z naszą ostatnią wizytą (szczyt sezonu i zlot myśliwych…). Grochówka popita herbatą smakuje nieziemsko!
Powrót zielonym (trawersującym) szlakiem to zdecydowanie wygodniejszy i częściej uczęszczany wariant dojścia do schroniska, idzie się naprawdę wygodnie. Przed 16.00 wracamy do Szczyrbskiego.
Wieczorem, już po naszym powrocie, wybieramy się wszyscy razem na spacer po Szczyrbskim.
Zimowe impresje
Ruszamy do Schroniska Szarotka-Chaty Plesnivec
My przed Szarotką, mgły pod nami
Odpoczęliśmy, czas wracać
W górach nie ma brzydkiej pogody
Nasza kaczuszka czeka na nas w domu
Rano prószy śnieg, potem piękne słoneczko
Przedpołudnie spędzamy na nartach na Solisku. Na stoku jesteśmy tuż po 9.00, ale to już za późno – przy wyciągach szybko robi się tłok. Z podsłuchanych rozmów kolejkowych wiemy, że w niżej położonych ośrodkach (nawet na dolnych stacjach Chopoku) brakuje śniegu i można jeździć tylko na Łomnicy i w Szczyrbskim… Wytrzymujemy do południa i wracamy do Tymusia.
Po wspólnym obiedzie dzielimy się na podgrupy: chłopaki spacerują dookoła zamarzniętego Szczyrbskiego Jeziora, podziwiając pięknie oświetlone słońcem tatrzańskie szczyty, a dziewczyny biorą samochód i jadą popluskać się w termalnych wodach Aquacity Poprad (przyjemność jest jeszcze większa zimą niż w lecie…). Zauważamy, że gospodarze postarali się o przewijaki i krzesła dla dzieci, jest również brodzik i plac zabaw dla maluchów. Wrócimy tu jeszcze z Tymkiem! Wracamy (z małym pobłądzeniem…) wygrzane i w szampańskich humorach.
Ale rano jest wesoło
Narty na Solisku
Rano ładnie, od południa się zachmurza, po południu śnieg, około zera
Tymuś kończy 10 miesięcy!
Tym razem udaje się nam dotrzeć na stok dostatecznie wcześnie i już o 8.30 jesteśmy na nartach (ułatwił nam to Tymo, wstając o 5.30 po przespanej nocy). Dzięki temu możemy cieszyć się doskonałymi warunkami i brakiem kolejek. Koło południa wracamy, bo robi się coraz bardziej tłoczno (na Chopoku już podobno nie da się jeździć).
Po południu wychodzimy na spokojny spacer z Tymusiem. Jemy bardzo smaczny obiad w karczmie nad jeziorem i z pełnymi brzuchami ruszamy na spacer. Okrążamy całą taflę jeziora, idąc cały czas wzdłuż przygotowanego toru dla narciarzy biegowych. Sceneria jest przemiła. Tymo oczywiście przesypia całą wycieczkę.
Wieczorem wyskakujemy we dwoje jeszcze raz na narty. Na początku jeździ się świetnie, ale potem wypłasza nas padający intensywnie mokry śnieg.
I znów na narty
I ziuuuu!
Wokół Szczyrbskiego Jeziora
Niebo zachmurzone, ale wysoki pułap chmur, niewielki mróz w okolicy zera
Spokojne spacery z dzieckiem są niezmiernie miłe, ale bardzo ciągnie nas w góry. Po raz kolejny korzystamy więc z towarzystwa nieocenionej Babci i urządzamy sobie wspaniałą zimową wycieczkę.
Drogą Kieżmarską do Zelenego Plesa
Wędrówka tą trasą to sama przyjemność. Idziemy po cienkiej warstwie świeżego, dziewiczego śniegu i oddychamy pełną piersią. Jest bardzo wygodnie: do schroniska dojeżdża skuter śnieżny i szlak jest doskonale widoczny i dobrze ubity. Gdyby Tymo był na sto procent zdrowy, wybralibyśmy się tu z sankami. Zauważamy, że końcowy odcinek szlaku biegnie inaczej niż w lecie, nie dnem doliny, ale trawersując zbocze (wzdłuż kabli telefonicznych). Naszą uwagę przyciąga grupa taterników, wspinających się na lodospady.
Jest pięknie, ale widoczność mizerna. Cokolwiek odsłania się dopiero w okolicach Chaty przy Zielonym Stawie. Robimy kilka zdjęć i wchodzimy się ogrzać do środka. Pałaszujemy przepyszny zestaw z wyprażanym serem. Mniam… Atmosfera kameralna, zresztą zawsze lubiliśmy to schronisko, oprócz nas przewijają się jeszcze tylko ze dwie, trzy osoby.
Na drogę powrotną pierwotnie planowaliśmy obrać inny szlak, przez Białe Stawy, ale zdecydowanie lepiej była przetarta ścieżka na Jagnięcy, co zmyliło nas i przez co zapędziliśmy się bez sensu ok. 150 metrów w górę. W końcu, pokonani, wracamy tę samą trasą. Wracając, spotykamy zdecydowanie więcej turystów (głównie skitourowców).
W drodze powrotnej zahaczamy samochodem o znaną nam dobrze Szczyrbę i zadziwiamy się, jak szybko postępuje budowa autostrady.
Wieczorem M. zostaje z Tymusiem, a R. z kochaną Teściową wybierają się na miłą – a jak! – wycieczkę do Smokowca. Wjeżdżają kolejką na Hrebienok i zjadają pyszne bryndzowe haluszki w Bilikovej Chacie. W kolejce dużo saneczkarzy, ale na Hrebienoku ciemno, pusto i … ślisko.
Drogą Kieżmarską do Zelenego Plesa
Postój nr 1. Gorąca herbata – bezcenna
Widać już Chatę przy Zielonym Stawie
Chata przy Zielonym Stawie
… w iście majestatycznym otoczeniu
Chcąc nie chcąc, wracamy
Pogoda jak z folderów reklamowych: błękit nieba i -5 stopni
Ostatni dzień pobytu udał się nam jak na zamówienie. Po pierwsze: pogoda była iście bajkowa i po drugie: udało nam się odbyć wycieczkę, którą ze względu na niesprzyjającą aurę musieliśmy kilka razy przekładać.
Zimowy spacer do Chaty przy Popradzkim Stawie (9.15-14.45, w tym 1,5 h w schronisku; ok. 12 km i 250 m przewyższenia).
Trasa, która w warunkach letnich i bez dziecka była dla nas jedynie pierwszym etapem wycieczki, teraz – z 10-miesięczym Tymusiem i w zimie – stała się wspaniałym celem sama w sobie.
Długo myśleliśmy, jak przetransportować Tyma. Wózek mógł się nie sprawdzić na zaśnieżonej górskiej drodze, a w sankach takiemu maluchowi jak nasz Tymuś, śpiącemu przez znaczną część spaceru, mogłoby być nie dość bezpiecznie i wygodnie. Idealnym połączeniem byłyby wózko-sanki… Od myśli do czynu droga krótka i już po chwili mieliśmy przygotowany idealny pojazd na dzisiejszą wycieczkę: górę dziecięcego wózka przymocowaliśmy do sanek. Dodatkowo pojazd wyposażyliśmy w dwie liny: jedną z przodu, do ciągnięcia, i drugą z tyłu – do hamowania, na powrotną drogę, z góry. Mimo że wehikuł wyglądał dość nietypowo i zwracał powszechną uwagę, sprawdził się znakomicie.
Tymo zapewne był nieświadomy niezwykłości pojazdu, a którym przyszło mu podróżować, ale zafascynowały go ośnieżone drzewa: przez niemal połowę drogi leżał z otwartymi oczami i jak zaczarowany patrzył na otoczenie.
Dla nas też cała trasa była po prostu zachwycająca: pogoda i doskonała widoczność sprawiły, że dookoła nas przesuwały się widoki jak z pocztówek. Przy schronisku widzieliśmy ludzi wchodzących na Osterwę – ech, w taki dzień też chciałoby się tam być… Przypominaliśmy sobie nasze wszystkie „wysokotaterne” bezdzieciowe tury. Ale dziś czuliśmy się chyba nawet szczęśliwsi.
W Schronisku przy Popradzkim Stawie zatrzymaliśmy się na długi, półtoragodzinny odpoczynek, głównie żeby wybiegać i nakarmić Tyma. Było nam bardzo wygodnie. W środku nie było tłumu, więc zajęliśmy cały stolik i okoliczne ławy, zalazło się nawet krzesełko do karmienia.
Droga w dół minęła sprawnie i szybko. Dobrze, że z tyłu przyczepiliśmy drugą linę, bo inaczej Tymo ciągle by nas wyprzedzał 😉
Po południu, jeszcze przed pakowaniem, dziewczyny (M. i U.) wyskoczyły na ostatni szybki spacer. Kupiły chłopakom tatrzańskie koszulki w Informacji Turystycznej i podziwiały piękny widok znad brzegów Szczyrbskiego Jeziora.
Wyruszamy do Chaty przy Popradzkim Stawie
Jest po prostu bajkowo
Nasz cel przed nami
Chciałoby się wejść na Osterwę
Jeszcze krótka sesja foto
W schronisku przy Popradzkim Stawie
Za oknem pięknie
Tymusiowy wehikuł – wart Nobla
Tak właśnie szliśmy. Patent do polecenia!
EPILOG. Po powrocie z wyjazdu okazało się, że gorączka Tymka była spowodowana najprawdopodobniej zapaleniem układu moczowego. W związku z podejrzeniem u niego refluksu, czekały nas długie badania i potem wieloletnie leczenie. Po tych problemach zostało już tylko wspomnienie, ale na zawsze uwrażliwiliśmy się na potrzebę wykonania badania moczu u dziecka w przypadku temperatury niewiadomego pochodzenia. Uczulamy więc na to też innych Rodziców!
