Na tym odcinku GSS wprowadza na najwyższy szczyt Gór Sowich – Wielką Sowę – po czym schodzi przez Przełęcz Jugowską do Zygmuntówki – jednego z najbardziej klimatycznych sudeckich schronisk. Ten niedługi, zaledwie 8-kilometrowy fragment będzie zapewne za krótki na uznanie go za „pełnoprawny” odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego. Można go potraktować jako część dłuższej trasy lub wykorzystać jako krótkie dojście do Zygmuntówki – np. dla wszystkich planujących nocleg w tym uroczym schronisku. My przeszliśmy przez Wielką Sowę do Zygmuntówki w dzień naszego powrotu do domu – przed podróżą mieliśmy więc jeszcze ochotę na chwilę oddechu na szlaku.
Dzisiejszy dzień to powitanie nowego pasma górskiego – Gór Sowich. Nie ma tutaj ostrych podejść, krajobraz i widoki nie zmieniają się tak szybko jak w Górach Suchych. Czekają na nas za to piękne bukowo-jodłowe lasy, rozległe wzniesienia i odludne okolice. Ten odcinek GSS prowadzi przez najbardziej na zachód wysunięty fragment tych gór, czyli Masyw Włodarza. To właśnie we wnętrzu tego masywu hitlerowcy drążyli podczas wojny tajemnicze tunele, tworząc całe podziemne miasta. Część korytarzy jest dzisiaj udostępniona do zwiedzania w ramach kilku odrębnych kompleksów. Góry te jednak nadal owiane są mrokiem tajemnic, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną do końca wyjaśnione. Tutaj trzeba koniecznie przyjechać na dłużej, nie tylko żeby przejść GSS!
Spokojny odcinek szlaku przez nomen omen zalesiony masyw Lesistej Wielkiej. W kilku miejscach czekają na nas zaskakująco szerokie widoki. To stosunkowo krótki fragment szlaku, można go połączyć z wcześniejszym odcinkiem od Krzeszowa lub nawet od Lubawki lub wydłużyć do Andrzejówki.
Przemiły odcinek GSS poprowadzony przez Góry Suche. Zróżnicowany krajobrazowo szlak mija kilka ciekawych punktów widokowych. Pozwala zapoznać się bliżej z magicznym, zgubionym wśród sudeckich wzniesień Sokołowskiem. Po drodze koniecznie trzeba zajrzeć do słynącego z górskiej atmosfery i dobrej kuchni schroniska Andrzejówka. Z okolic schroniska łatwo wyskoczyć na Waligórę – zaliczany do Korony Gór Polski najwyższy szczyt Gór Kamiennych (których częścią jest wspomniane pasmo Gór Suchych). A same Góry Kamienne pomimo wyróżniających je stromych podejść i zejść zostawiają po sobie wyjątkowo miłe wspomnienia, nawet w ostatnich dniach grudnia, w jesienno-zalodziałej odsłonie!
Do niedawna Borowa pozostawała w cieniu Chełmca, niesłusznie uznawanego za najwyższy szczyt Gór Wałbrzyskich. W ostatnich latach sytuacja znacząco się zmieniła. W 2017 r. na wierzchołku Borowej powstała rewelacyjna wieża widokowa, a jednocześnie po skorygowaniu pomiarów to Borowa okazała się najwyższym szczytem Gór Wałbrzyskich. Popularność szczytu wśród górołazów i lokalnych turystów znacząco wzrosła i zmiana ta jest całkowicie zasłużona. Mnogość szlaków i walory widokowe całej okolicy są niezaprzeczalne. Poniżej prezentujemy najciekawszy naszym zdaniem wariant zdobycia Borowej. Wejście żółtym i czarnym oraz zejście czerwonym szlakiem z Wałbrzycha.
Do niedawna Chełmiec uchodził za najwyższy szczyt Gór Wałbrzyskich i zaliczany był do Korony Gór Polski. Wszystko się zmieniło kilka lat temu, gdy dokonano ponownych pomiarów, po których okazało się, że Chełmiec stracił palmę pierwszeństwa na rzecz nieodległej Borowej. Jednak odjęcie mu kilku metrów nie sprawiło przecież, że szczyt stał się mniej atrakcyjny! Nadal warto go odwiedzić – i to co najmniej z kilku powodów. Po pierwsze, to bardzo dobry punkt widokowy – dzięki wieży widokowej (dostępnej z budynku dawnego schroniska) można cieszyć się widokami na okoliczne pasma górskie – od Karkonoszy i Rudaw Janowickich po Ślężę. Po drugie, na szczycie można wygodnie odpocząć i ogrzać się – dla turystów nieodpłatnie jest dostępna ogrzewana sala ze stołami i automatami z napojami i przekąskami, warto więc tu zajrzeć nawet w niesprzyjającą pogodę. Po trzecie – wejście na wierzchołek jest niedługie i niemęczące, a niewielka odległość od Wałbrzycha sprawia, że Chełmiec jest miłym celem popołudniowych i weekendowych spacerów. W okolicy szczytu na turystów czeka kilka wiat i ławek z miejscami do rozpalenia niewielkiego ogniska, można więc tu z powodzeniem wybrać się na piknik z rodziną czy w gronie przyjaciół.
Atrakcyjny i wyjątkowo przyjemny odcinek GSS, w sam raz na jesienny dzień dla całej rodziny! Łagodne podejścia i długie odcinki prowadzące przez piękne zalesione pasma wzgórz. W środku trasy wizyta w Krzeszowie z jego niesamowitym opactwem pocysterskim, określanym jako ,,europejska perła baroku’’. A do tego jeszcze przy szlaku będzie czekać na Was Betlejem i kaplica na Górze św. Anny z najpiękniejszym widokiem na Krzeszów i panoramę Gór Kruczych!
Ten odcinek GSS mimo konieczności przejścia kilku kilometrów asfaltowymi drogami i ulicami Lubawki dostarcza wielu miłych wrażeń, szczególnie w kolorowej jesiennej scenerii w połowie października. W pamięci zostają głównie piękne leśno-górskie odcinki szlaku przez kolejne wzniesienia wzgórz Bramy Lubawskiej. Ze stoków Świerczyny i skalistych wychodni Zadziernej rozciągają się malownicze widoki między innymi na Zalew Bukówka i pięknie położoną wioskę Paprotki. A na deser jeszcze Lubawka i jej klimatyczny rynek z podcieniowymi kamieniczkami. Dla każdego coś miłego!
Powitanie nowego roku w górach to marzenie każdego górołaza. Trzy lata temu – w 2019 r. – nowy rok witaliśmy w schronisku Przysłop pod Baranią Górą. Do tej pory ten pobyt wspominamy jako jeden z najbardziej udanych wyjazdów – i sylwestrowych, i schroniskowych (pełną relację z sylwestra pod Baranią możecie znaleźć tutaj – to miejsce ze wszech miar warte polecenia!). W kolejnych latach wszystko pokrzyżowała pandemia covid. Gdy już w tym roku można było wreszcie znów normalnie wyjeżdżać, nic dziwnego, że za cel ponownie obraliśmy góry – tym razem Beskid Żywiecki i znane chyba niemal wszystkim narciarzom schronisko PTTK na Hali Miziowej. Jak wszystko było zorganizowane? Jakie wycieczki górskie można zrobić przy okazji pobytu w schronisku? O wszystkim piszemy w poniższym wpisie:)
Drugi pod względem długości i jeden z najpiekniejszych polskich szlaków długodystansowych. Na długości 443 km prowadzi przez kilkanaście pasm sudeckich, w tym m.in. przez Góry Izerskie, Karkonosze, Rudawy Janowickie, Góry Kamienne, Sowie, Orlickie i Bystrzyckie, Masyw Śnieżnika i Góry Opawskie. Szlak wiedzie od Świeradowa Zdroju do Prudnika, można go też oczywiście przejść w kierunku odwrotnym.
Czas przejścia całości zależy od Waszej kondycji i tego, czego szukacie w górach. Piechurzy, którzy chcą przejść GSS na raz, poświęcają na to zazwyczaj kilkanaście dni. My postanowiliśmy się nie spieszyć i rozbić całą trasę na szereg przedłużonych weekendów. Zależało nam głównie na tym, by było to przeżycie rodzinne – GSS przechodziliśmy z dziećmi, nocując – gdzie tylko to możliwe – w schroniskach i ciesząc się górską atmosferą.
Poniżej znajdziecie opisy poszczególnych odcinków w kierunku z zachodu na wschód, czyli od Świeradowa do Prudnika. 🙂
Nie wszystkie sudeckie szczyty KGP leżą przy głównym szlaku. Wędrówka GSS może być jednak świetną okazją, by zrobić na nie dodatkowe wypady! Opisy sudeckich szczytów KGP, które wymagają dodatkowej wycieczki, zamieszczemy poniżej.
Czemu nie wykorzystać wędrówki Głównym Szlakiem Sudeckim do odwiedzenia ciekawych turystycznie miejsc w okolicy? Poniżej kilka propozycji, nie wyczerpują one jednak listy wszystkich sudeckich atrackji, których w tym rejonie jest po prostu mnóstwo!
