21 lipca 2017, piątek
Pochmurny poranek, potem cały dzień się chmurzy, wieczorem burza, do 21 stopni
Lodowce Wilder Freigera
Jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani naszymi tegorocznymi trasami ferratowymi (Ilmspitze, Fernau), teraz marzy nam się trasa na lodowcowy trzytysięcznik. Wybór pada na Wilder Freigera (3418 m n.p.m.) – trasa (jak na trzytysięcznik) jest łatwa, a lodowiec spokojny (trudności F). Wieczorem przygotowujemy raki, czekan i linę; rano zrywamy się wcześnie – mamy do pokonania – bagatela – 2000 m przewyższenia.
Od rana niepokoi nas pogoda – deszcz jakoś tak wisi w powietrzu, ale prognozy nie są złe, idziemy. 0 6:40 ruszamy z przysiółka Ranalt (1303 m n.p.m.) i kierujemy się do schroniska Nürnberger (2278 m) (opis tego odcinka zamieściliśmy tutaj) No ładnie, tysiąc metrów przewyższenia już na pierwszym odcinku… Plany mamy ambitne, więc pilnujemy dobrego tempa. W pewnym momencie spotyka nas miła niespodzianka – na środku naszej drogi staje nam piękna salamandra czarna – płaz żyjący właściwie tylko w Alpach (i Górach Dynarskich). Jest bardzo podobna do naszej salamandry plamistej. Tylko oczywiście plamek jej brak. Po krótkim przerywniku na zdjęcia ruszamy dalej. Mijamy halę B’suchalm (tym razem poza kozami witają nas konie) i nużącymi zakosami wspinamy się na próg doliny. Już, już nam się wydaje, że to ostatni zakos, a przed nami wyrasta następny. Wysokości nie da się oszukać. Przed schroniskiem meldujemy się po 2 godz. 20 min. od ruszenia z parkingu (ale tym razem staraliśmy się iść naprawdę sprawnie). Schronisko Nürnberger to bardzo klimatyczne miejsce. Budynek został zbudowany już w 1886 r., o czym przypomina data wyrzeźbiona na słupie w jadalni. Porządna porcja apfelstrudla popita sokiem malinowym pozwala nam zapomnieć o dotychczasowym zmęczeniu.
Salamandra czarna – występuje praktycznie tylko w Alpach!
Sielanka na hali B’suchalm.
Jak podeszliśmy, spały jeszcze wszystkie trzy…
Jadalnia Nürnberger Hütte – właśnie posprzątana po śniadaniu.
Piękne szarotki przed Nürnberger Hütte.
Nasz szlak prowadzi teraz pięknymi, podręcznikowymi więc ogładzeniami polodowcowymi, potem ścieżka prowadzi przez głazy w surowym wysokogórskim otoczeniu. Jest bardzo dobrze oznaczona biało-czerwonymi znakami malowanymi na kamieniach. Cały czas intensywnie zdobywamy wysokość, więc wędrówka staje się nieco męcząca. Jedyne, co nas martwi, to pogoda – malownicze chmury wypiętrzają się coraz bardziej i okresowo zasłaniają widok na okoliczne szczyty. W okolicy rozstaju szlaku na Wilder Freiger i do schroniska Sulzenau Hütte robimy sobie krótki postój, po czym ruszamy dalej. Spotykamy po drodze kilka grupek turystów wracających z Freigera – wszyscy zgodnie mówią, że pogoda tam nieciekawa. Ścieżka prowadzi w surowym, skalnym otoczeniu, ale wędrówkę uprzyjemniają pocztówkowe widoki na bliźniacze szczyty Freuerstein i chowające się w ich cieniu szmaragdowe stawy Freigersee.
Schronisko zostaje za nami.
Bliźniacze szczyty Feuerstein i Freiger See – kluczowe postacie dzisiejszych widoków.
To już wysokość ponad 2700 m n.p.m., za chwilę dołączy się szlak z Sulzenauhütte.
Zaglądamy z sentymentem na stronę kotliny Grünau.
Trzymamy tempo, więc i postój się należy!
Nasza ścieżka przecina dwa paty śniegu, po czym wprowadza na skalną grać, która węższym ramieniem wcina się między lodowce Wilder Freigera i Grüblerferner. Widok, jaki otwiera się z góry na lodowce, jest nie do opisania. Jak tak się tu stoi i patrzy na te masy lodu, widać potęgę natury. Po raz pierwszy mamy możliwość dokładnego pooglądania sobie ogromnych alpejskich lodowców w z wielkimi czarno-niebieskimi szczelinami. Turyści bez umiejętności poruszania się po lodowcu mogą sobie podejść do końca znakowanego szlaku tylko po to, żeby z góry popatrzeć na otaczające ich ze wszystkich stron lodowce. Naprawdę warto.
Skały, skały, stawek, skały, płat śniegu…
Strumyczki wypływają spod lodowca Grüblferner.
Sceneria zmienia się nie do poznania.
Chmury pięknie grają w przedstawieniu natury.
Przechodzimy przez nieckę, w której z resztek lodu tworzy się stawek wytopiskowy.
Z kolejnego płata śniegu wchodzimy na ostatnią grań.
…z której nareszcie widzimy szczyt Wilder Freiger.
Jego lodowiec jest naprawdę imponujący.
Podziwiamy potęgę natury.
Na skalnej grani szlak znakowany się kończy. Teraz musimy polegać na mapach, wydaptanych ścieżkach i własnym zmyśle orientacyjnym. Nasza trasa nadal prowadzi granią na południe. Znaków szlaku już nie ma, więc to do nas należy poszukanie najbardziej optymalnej trasy, co nie zawsze jest łatwe. Po drodze pokonujemy nasz pierwszy trzytysięcznik (kulminacja 3222 m n.p.m.) zdobyty przez nas „z gleby” – jesteśmy z siebie bardzo dumni! Grań jest wąska i przepaścista, idziemy po głazach i kamieniach niezwiązanych z podłożem – to niezbyt przyjemny odcinek, trzeba zachować uwagę. Po kilkuset metrach nasza trasa sprowadza z grani na lewo na przedeptaną ścieżkę po polu śnieżnym. Dalej trasa na Wildera pokonuje trawersem pole lodowe, przewija się na prawą stronę grani i trawersując szczyt Signalgipfel, wprowadza na wierzchołek.
Wchodzimy granią coraz wyżej
…nie mogąc napatrzeć się na Wilder Freiger-ferner.
Grań coraz wyżej, a chmury coraz niżej.
Dobrze, że nie musimy kluczyć między tymi szczelinami!
Grań jest coraz węższa, ale gęstnieje też mgła.
My dziś, niestety, na sam szczyt nie dotarliśmy. Ok. pół godziny przed celem chmury spowiły wszystko tak dokładnie, że otoczyło nas białe mleko. Przy zerowej widoczności sens wędrowania lodowcem na szczyt Wilder Freigera był mocno wątpliwy. Poczekaliśmy jeszcze chwilę pod granią, czekając na poprawę pogody, ale się nie doczekaliśmy. W tej sytuacji odłożyliśmy emocje na bok, wyciągnęliśmy rozsądek z kieszeni i zawróciliśmy. Może Wilder Freiger wpuści nas do swojego królestwa innym razem.
Widok z naszego postoju – nawet nie widać, jak dalej mamy iść.
Jesteśmy w chmurach – widoczność prawie żadna.
Spróbujemy jeszcze raz wejść na grań.
Tutaj kończymy wyprawę – błądzenie w mleku po lodowcu nie ma sensu.
Mimo rozczarowania (nie udało nam się przecież postawić nogi na szczycie, przez wiele godzin tachaliśmy w plecaku czekan, raki i liny; no tak Wilder Freiger zrobił z nas frajerów – mówi R.) sama wyprawa była dla nas bardzo interesująca. Takich widoków na takie lodowce nie mieliśmy okazji podziwiać nigdzie indziej. W środku lata przenieśliśmy się w świat zimy. No i zdobyliśmy „z gleby” nasz pierwszy trzytysięcznik (ten w grani łączącej się w Freigerem od północnego wschodu)! Wspaniała przygoda.
Granie wśród lodowców w tym miejscu są dzikie i groźne.
Wracamy powoli, szukając dobrego przejścia przez grań.
Znaki szlaku skończyły się kilkaset metrów wcześniej.
Możemy jeszcze raz spojrzeć na lodowiec – taki widok to było nasze marzenie.
Chmury naprawdę zagrały dzisiaj główną rolę – czarnego charakteru!
Wilder Freiger na koniec jeszcze raz na nas spojrzał, a potem na dobre zasnuł się mgłą.
Droga powrotna mija bez problemów, choć daje o sobie już znać zmęczenie. Nasza dzisiejsza trasa to wspaniała lekcja glacjologii – nie tylko można spojrzeć z góry na ogromne „żyjące” lodowce, lecz także na własne oczy zobaczyć, jak powstaje stawek wytopiskowy czy morena środkowa (w górnej części doliny Langetal pod szczytami Freuerstein) albo jak prosto z lodowców wypływają potoki lodowcowe.
W drodze powrotnej spotykamy bardzo miłych państwa z Polski (pozdrawiamy serdecznie!), którzy od lat rodzinnie przemierzają kolejne odcinki alpejskiej Hohen Weg. Jak miło pogawędzić po polsku – naszych rodaków w Alpach Sztubajskich spotykaliśmy do tej pory bardzo sporadycznie.
Z radością witamy ten kopiec, stąd zaczyna się znakowany szlak.
Ależ natura tworzy piękne i groźne dzieła!
Schodzimy z powrotem w kierunku pól śnieżnych.
Szlak prowadzi teraz wprost na Freiger See.
Kotlinka z lodowczyko-stawkiem…
…jest bardzo malownicza.
Strumyk wpływa pod lodowczyk.
Żegnamy krainę lodowców.
A bliźniaki Feuerstein i Freiger See znowu prezentują swe wdzięki.
Ostatnie grupy schodzą za nami z Freigera.
Serduszko to czy stawek?
A chmury wpakowały się nawet do wody!
Trudno schować aparat, gdy wokół tyle piękna!
Piękne te lodowce!
Urfallspitz – pod jego wschodnią ścianą będziemy schodzić do schroniska.
Freger See jest przepiękne.
Znajome ogładzenia, a przed nami schronisko!
W schronisku Nürnberger chcemy zjeść coś na obiad, ale się nie daje – ciepłe posiłki wydają dopiero od 18:00. W takiej sytuacji ratujemy się dużymi radlerami i ciastem czekoladowym i schodzimy do samochodu. Nie będziemy pisali, jak byliśmy zmęczeni po 12 godzinach wycieczki i pokonaniu po 2000 m przewyższenia w górę i w dół. Ale co tam, nogi do góry i sobie odpoczniemy, a wspomnienia zostaną! Zaraz po powrocie do Neugasteig rozpętuje się solidna burza. Za oknem ściana wody, a w głowie myśl – jak dobrze, że zdążyliśmy już wrócić ze szlaku!
Taras pełny, chociaż można wypiś tylko piwo i zjeść ciasto, kolacja po 18.
Zakosy sprowadzają w dół doliny Langental.
Na znajomą halę B’suchalm.
Nasza trasa w liczbach: 12 godzin (ok. 6:30-18:30), 2000 m przewyższenia, 15 km
Nasza dzisiejsza trasa.
