Ruiny Zamku Kazimierzowskiego, kameralny Ojców z uzdrowiskową zabudową z XIX w., a nade wszystko przepiękna Dolina Prądnika z zachwycającymi skałami i spektakularnymi punktami widokowymi. A to wszystko w pięknych jesiennych barwach podczas zaledwie siedmiokilometrowego spaceru! Continue reading
Poniżej opis najpiękniejszych karkonoskich wycieczek w zimowej aurze. Trasy piesze powyżej granicy lasu są dobrze oznaczone tyczkami, zazwyczaj będą też przetarte. Przed wyruszeniem na szlak koniecznie sprawdzajcie komunikaty lawinowe (w Karkonoszach lawiny zimą się zdarzają!) i respektujcie zamknięte odcinki szlaków. Udanej wycieczki!
Rawki to jeden z najlepszych punktów widokowych w Bieszczadach. Czy można na nie wejść zimą? Tak, jeśli nie zlekceważymy wycieczki i zadbamy o podstawowe wyposażenie turystyczne. Wycieczkę na Rawki w zimie można zaproponować wszystkim górołazom, którzy choć trochę chodzili już po zimowych szlakach. Jeśli planujecie wejście od Przełęczy Wyżniańskiej, przygotujcie się na strome podejście, weźcie kijki i raczki turystyczne, a przy dobrej pogodzie gwarantujemy świetną przygodę i przepiękne rozległe widoki, jedne z najpiękniejszych w całych Bieszczadach! Continue reading
Zimowa wycieczka na Połoninę Caryńską z najkrótszym dojściem z Przełęczy Wyżniańskiej to świetny plan na połowę ładnego zimowego dnia. Jeśli wyruszycie odpowiednio wcześnie, zdążycie jeszcze wyskoczyć na położone po drugiej stronie przełęczy Małą i Wielką Rawkę. Jeśli chodzi o samą połoninę, to można oczywiście ograniczyć się do samego wejścia zielonym szlakiem na grzbiet połoniny, a następnie zejścia tą samą drogą. My jednak zdecydowanie polecamy przejście całym grzbietem Połoniny Caryńskiej na oba jej skrajne wierzchołki.
Jeśli planujecie wycieczkę z dziećmi, przygotujcie się na nieco mozolne i mocno wyślizgane podejście i silny wiatr na grzbiecie – na połoninach chyba zawsze naprawdę mocno wieje! Z tego względu wycieczkę polecamy raczej rodzinom z nieco starszymi, co najmniej szkolnymi dziećmi, a najlepiej nastolatkami. Continue reading
Sylwester w schronisku – chyba każdy górołaz o tym marzy. Nam też od wielu lat taki pomysł chodził po głowie. W tym roku nareszcie udało się zrealizować ten plan. Kilkudniowy pobyt w schronisku PTTK Przysłop pod Baranią Górą zdecydowanie przerósł nasze oczekiwania.
Czterodniowy pobyt zaczął się od wieczoru filmowego. Następny dzień upłynął pod znakiem fabularnej gry terenowej, którą najbardziej zachwyceni byli… dorośli 😉 Kolejny dzień to wielogodzinne warsztaty z konkursami dla całych rodzin. Sama impreza sylwestrowa ostatniego dnia stanowiła doskonałe zwieńczenie cudownego pobytu.
Wszystkie atrakcje łączyła wspólna tematyka – w tym roku była to nawiedzona twierdza. Każdy dzień został zaplanowany w tak atrakcyjny sposób, że zajęcia pochłaniały zarówno dużych, jak i małych uczestników imprezy (jako rodzina z trójką dzieci w różnym wieku szczególnie to doceniamy!).
Ogromny szacun i podziękowania dla gospodarzy schroniska, którzy z niesamowitą kreatywnością przygotowali czterodniowy plan w najdrobniejszych szczegółach. Najlepszą pochwałą będzie to, że rozważamy powtórzenie sylwestrowego pobytu na Przysłopie w którymś kolejnym roku (a zazwyczaj nie wracamy w to samo miejsce!).
Łatwa, rodzinna trasa na widokowy szczyt Beskidu Śląskiego. Zimą również dostępna dla przeciętnego turysty, oczywiście z uwzględnieniem aktualnych warunków śniegowych i pogodowych. W pięknej zimowej aurze nawet nieco monotonny szlak dojściowy do schroniska potrafi dostarczyć wielu miłych wrażeń, podobnie zresztą jak „atak szczytowy”, przeprowadzony w pięknym zimowym słońcu. Zaśnieżone drzewa, przysypane śniegiem kamienie na potoku i pocztówkowe widoki ze szczytowych partii Baraniej, uzupełnione o możliwość zjazdu na sankach w drodze powrotnej, dały frajdę dużym i małym.
My na Baranią wchodziliśmy z dziećmi i trasę podzieliliśmy właściwie na trzy częsci, nocując po drodze w schronisku PTTK Przysłop pod Baranią Górą w ramach sylwestrowego pobytu na przełomie 2019 i 2020 r. Jednego dnia dałoby się przejść zimą całą trasę z Czarnej Wisełki na szczyt Baraniej Góry, ale z zaprawionymi nastolatkami i wychodząc skoro świt, żeby mieć rezerwę czasową na powrót.
Ogromne tereny dawnego rządowego ośrodka wypoczynkowego w Arłamowie są obecnie bardzo atrakcyjne dla turystyki pieszej, rowerowej czy konnej. Malownicze wyżyny i wijące się w dole strumienie, wokół mozaika buczyny karpackiej i trawiastych terenów dawnych wsi i pól uprawnych. Próżno jednak szukać śladów po licznych niegdyś wsiach. Patrząc na stojące tu i ówdzie zdziczałe drzewa owocowe, można się jedynie domyślać, że puste obecnie przestrzenie niegdyś tętniły życiem.
Nasz dzisiejszy spacer to wycieczka w czasie i przestrzeni między dwoma skrajnie innymi światami – od luksusowego hotelu Arłamów, dawnego ośrodka wypoczynkowego Urzędu Rady Ministrów, do serca zapomnianej wsi Paportno, z nagrobkami dawnego cmentarza rozsianymi na trawiastym zboczu. Wycieczkę kończymy na górze Żytne, oferującej piękny widok na ukraińskie Bieszczady i zabudowania nieodległej Kalwarii Pacławskiej.
Góry Izerskie nie oferują może zapierających dech w piersiach widoków i strzelistych szczytów – wędrując po rozległych wypłaszczeniach szczytowych, możemy wręcz w ogóle zapomnieć, że jesteśmy w górach. W zamian dostaniemy jednak piękną przyrodę – torfowiska wysokie z okolic Hali Izerskiej należą do najpiękniejszych w Polsce.
Zimą krajobraz torfowiskowy ukrywa się co prawda pod śniegową kołderką, śnieg w Górach Izerskich otwiera jednak przed turystą nowe możliwości – to tu właśnie, na Polanie Jakuszyckiej, bije serce narciarstwa biegowego. Opisywana przez nas trasa do Chatki Górzystów doprowadza w okolice ciche i odludne, oddalone od cywilizacji. Siedząc w przytulnej schroniskowej jadalni i zajadając się słynnymi na całe Sudety biszkoptowymi naleśnikami z jagodami, poczujemy, że czas inaczej płynie, a my jesteśmy daleko od wszelkich problemów. A czy nie o to w wędrówkach górskich chodzi przede wszystkim?
Klasyk klasyków. Karkonoska wycieczka popularna od stuleci. Prowadzący grzbietami szlak jest niezwykle widokowy. Odcinek między Śnieżnymi Kotłami i Przełęczą Karkonoską oferuje naszym zdaniem jedne z najpiękniejszych widoków w Karkonoszach. Zimą zazwyczaj dobrze przedeptany i wyraźnie oznaczony tyczkami – uwaga, przebieg szlaku w niektórych miejscach (np. w okolicy Wielkiego Szyszaka) jest inny niż latem. Aby skrócić wycieczkę, można wjechać na główną grań wyciągiem na Szrenicę lub – jeśli chcemy iść ze wschodu na zachód – na Kopę. Wycieczka całodniowa, w warunkach zimowych nieco męcząca i wymagająca odpowiedniego przygotowania, ale odpłacająca masą wrażeń i widokami jak z bajki.
Królowej Karkonoszy nikomu przedstawiać nie trzeba. Wchodzimy Śląską Drogą, czyli czarnym, najkrótszym szlakiem z Karpacza na Śnieżkę. Trasa zejściowa jest równie atrakcyjna, bo pozwala odwiedzić trzy piękne karkonoskie schroniska i zajrzeć do przepięknego kotła Małego Stawu.
Wycieczka to karkonoski klasyk. Zimą widoki są naszym zdaniem równie piękne jak latem, a sama wędrówka dostarcza dużej dawki emocji, gdy na grani przenikają nas zimne podmuchy wiatru. W wersji z podjazdem wyciągiem na Kopę to świetny wybór także dla rodzin z nieco starszymi dziećmi.
Najlepiej zostawić samochód na jednym z parkingów w okolicy dolnej stacji wyciągów ośrodka Kapracz Ski Arena. Kto chce uniknąć mozolnego wchodzenia, może skorzystać z kolei linowej Zbyszek, czynnej zimą w godzinach 9:00–16:00. Cena biletu za przejazd w obie strony to 50 zł, za sam wjazd zapłacimy 45 zł (ulgowe są tańsze o 15 zł). Na pocieszenie dodamy, że w cenie mamy już bilet wstępu do Karkonoskiego Parku Narodowego.
Mimo że wjazd wyciągiem zdecydowanie skraca wycieczkę, my zdecydowanie polecamy pieszą wędrówkę. Najkrótsza droga czarnym szlakiem na szczyt Śnieżki zajmuje 2,5 godziny. Na zejście niebieskim i zielonym szlakiem (z ominięciem zamkniętego zimą odcinka tego pierwszego) potrzeba około 3 godziny marszu (w obu przypadkach podajemy czasy bez postojów).
Śnieżka – królowa Karkonoszy.
Przejście całej trasy zajęło nam 7 godzin (razem z trzema postojami: w bufecie przy górnej stacji kolei Zbyszek, w Śląskim Domu i w Samotni). Polecamy taki rozkład trasy zimą, bo trzy razy można się rozgrzać i najeść, a odcinki pomiędzy postojami nie przekraczają półtorej godziny. Najbardziej męczące jest oczywiście podejście na Kopę, to w końcu prawie 600 m przewyższenia. Podjazd wyciągiem pozwala tego uniknąć i jednocześnie skrócić czas wycieczki o ok. półtorej godziny.
Miało być zupełnie inaczej, ale wyszło świetnie. Planowaliśmy dzisiaj przejście grzbietu Karkonoszy od Przełęczy pod Śnieżką do Szrenicy. Specjalnie zamówiliśmy taksówkę do Karpacza, żeby czerwonym szlakiem „wrócić” do Szklarskiej, gdzie mieszkamy. Niestety po dojeździe (…który kosztował nas 90 zł:/) i dojściu do dolnej stacji kolejki na Kopę okazało się, że nowiutki Zbyszek (uruchomiony wiosną, niespełna rok temu) z powodu wiatru nie działa i prawdopodobnie będzie uruchomiony dopiero o 11:00. To dla nas wieści do bani. Dwie godziny opóźnienia oznaczają fiasko naszych planów. Jako że nie potrafimy bezczynnie czekać, decydujemy się na najszybsze podejście na górę pieszym szlakiem.
Śląską Drogą na Śnieżkę – ruszamy.
Wchodzimy dawną Śląską Drogą. Przed wybudowaniem kolei linowej na Kopę w 1959 r. była to najpopularniejsza trasa wejściowa na Śnieżkę. Dzisiaj szlakiem wędrowali poza nami tylko pojedynczy turyści (spotkaliśmy jedynie cztery osoby). Idziemy prostą drogą przez las. Jedynym urozmaiceniem są przecinające szlak w dwóch miejscach nartostrady.
Uuuups, narty zostały w domu!
Robi się ciekawiej, gdy szlak dociera do Białego Jaru. To miejsce najpoważniejszego wypadku lawinowego w historii polskich gór. W 1968 r. w ogromnej lawinie zginęło tutaj aż 19 osób, którzy podążali szlakiem na Śnieżkę (nota bene podobnie jak dziś my, w związku z zamknięciem kolei krzesełkowej). Na szczęście nasz czarny szlak omija najbardziej zagrożony obszar lawinowy, dodatkowo dodatkowo tablice ostrzegają przed zbaczaniem z trasy. Prowadzący przez Biały Jar odcinek żółtego szlaku do Strzechy Akademickiej jest w zimie zamknięty właśnie z powodu bardzo dużego zagrożenia lawinowego.
Szlak wyprowadził z doliny Złotego Potoku i wprowadził na brzeg Białego Jaru.
Biały Jar to jedno z najbardziej lawiniastych miejsc w Karkonoszach.
Widoki powoli się rozszerzają – przed nami oświetlony promieniami słońca grzbiet, a za nami – widoki na Kotlinę Jeleniogórską i kocioł Wielkiego Stawu. Jednak jeszcze piękniejsze widowisko przygotowały nam dzisiaj słońce i wiatr. Promienie słońca flirtują z nami, wyglądając zza bajkowych kształtów zaśnieżonych i zaszronionych świerczków, a wiatr przegania w świetle słońca tumany śniegu. Złośliwiec przenika nas do szpiku kości i trochę nam przy tym zasypuje szlak, ale tutaj, już ponad górną granicą lasu, prowadzą nas wzorowo ustawione tyczki.
Kotlina Jeleniogórska zostaje za nami.
Nie ma to jak spotkać inną parę turystów na szlaku. Zwyczajowa wymiana zdjęć:)
Nasza ścieżka skręca w prawo i kieruje nas na zbocza Kopy.
Rzut oka za siebie – w oddali kocioł Wielkiego Stawu
Pod Kopą trwa właśnie magiczny spektakl.
Głównymi dyrygentami tej orkiestry są słońce i wiatr.
Siedmiu krasnoludków już mamy – czekamy na Królewnę Śnieżkę!
Nie ukrywamy, że trochę nas wkurzył widok już uruchomionego wyciągu, gdy dotarliśmy na wypłaszczenie wierzchołka Kopy. W końcu został puszczony kilkanaście minut wcześniej niż o 11:00, ale pierwsi pasażerowie dotarli to dosłownie 5 minut przed nami, więc w sumie nie straciliśmy czasu, a zyskaliśmy sporo dodatkowych wrażeń!
Przemarznięci i nieźle zmęczeni zgodnie stwierdzamy, że dzisiaj nie ma już sensu maszerować grzbietem na Szrenicę i dalej do Szklarskiej, bo taka wyprawa mogłaby skończyć się w najlepszym wypadku przemarznięciem i powrotem do domu późnym wieczorem, a my w końcu przyjechaliśmy tutaj, żeby cieszyć się górami i sobą! To, co oszczędziliśmy na wjeździe kolejką, przeznaczymy na powrotną taksówkę do Szklarskiej. Dzisiaj wejdziemy na Śnieżkę, a schodząc odwiedzimy kocioł Małego Stawu i piękną Samotnię.
Już bez niepotrzebnego pośpiechu wchodzimy do bufetu przy górnej stacji kolei na Kopę. Żurek z kanapkami smakuje tu zupełnie przyzwoicie. Można też za opłatą (2 zł) skorzystać z toalety.
Śląska Droga była niegdyś najpopularniejszą trasą wejściową na Śnieżkę.
Szybkie ogrzanie w barze przy górnej stacji wyciągu na Kopę – tego nam było trzeba!
Tą trasą na Królową Karkonoszy wędrujemy już trzeci raz. Ale dotychczas zawsze korzystaliśmy z podjazdu kolejką – jeszcze zabytkowym jednoosobowym Zbyszkiem. Śnieżkę odwiedziliśmy w 2012 r. zimą z niespełna 6-letnim Tymkiem (link do relacji tutaj) i wiosną 2016 roku z wszystkimi trzema chłopcami (tę wycieczkę opisujemy tutaj).
Dzisiaj wędrujemy w pełnym słońcu, w przepięknej zimowej scenerii. Słońce to szczególny rarytas na Śnieżce – notuje się tutaj prawie 300 pochmurnych dni w ciągu roku! Droga wejściowa na Śnieżkę to chyba najbardziej zatłoczony szlak w Karkonoszach, ale przy tak pięknych okolicznościach przyrody nie przeszkadza to nam aż tak bardzo.
Czarny szlak za chwilę doprowadzi nas do grzbietu głównego.
A oto i Królewna Śnieżka we własnej osobie!
Równia pod Śnieżką pokazuje swoje piękne zimowe oblicze.
Uwaga na potwory wyskakujące z zamarzniętych torfowisk!
Przed nami Przełęcz pod Śnieżką i Dom Śląski.
Nawet tablice informacyjne zostały wytwornie przystrojone przez zimę.
Zimą ze względu na znaczne zagrożenie lawinowe zamknięty jest czerwony szlak, sprowadzający do Kotła Łomniczki (tym samym niedostępny jest fragment Głównego Szlaku Sudeckiego). Z tego samego powodu zamknięta jest też Droga Jubileuszowa, czyli niebieski szlak na Śnieżkę. Zimą najwyższy szczyt Karkonoszy zdobyć można zakosami prowadzącymi po zachodniej grani Śnieżki.
Szlak jest miejscami śliski, ale nie są to oblodzenia, więc porządne górskie buty spokojnie dają radę. Raczki zostają dzisiaj w plecaku. Niezależnie od tego wysokość robi swoje i wchodząc, czujemy już w nogach te ponad 800 m przewyższenia.
Upská jámá – imponujący kocioł polodowcowy po stronie czeskiej.
Ściany kotła mają ponad 350 m wysokości.
Z radością witamy szczyt. Warto tu zabawić na dłużej, ale dzisiaj mimo słonecznej pogody wiatr mocno uprzykrza nam życie. Z biegiem lat coraz bardziej podobają nam się arcyoryginalne spodki budynku obserwatorium na Śnieżce. Stoją tutaj już od 1976 r. Szczyt jest przez to zdecydowanie niepowtarzalny.
Charakterystyczny budynek obserwatorium na szczycie Śnieżki został wybudowany w 1976 r.
Nasilony ruch turystyczny trwa na Śnieżce niemal przez cały rok.
Widok na południowy-wschód.
Widok ze Śnieżki w kierunku przełęczy Okraj.
Warto wspomnieć też o innych budynkach stojących na wierzchołku. Szczególnie ciekawa jest kaplica św. Wawrzyńca. Ma ona bardzo harmonijną bryłę w kształcie rotundy o średnicy 7 m. Kaplica wystawiona została na szczycie już w 1681 r. przez ród Schaffgotschów. Ludzie przez całe wieki pielgrzymowali tutaj, prawdopodobnie w ten sposób przyczyniając się do popularyzacji turystyki (uwierzycie, że w XVIII w. Śnieżka była najczęściej odwiedzaną górą Europy?!). Obecnie w kaplicy msza św. Jest odprawiana tylko raz w roku (10 sierpnia) w intencji przewodników górskich.
Kaplica św. Wawrzyńca została ufundowana w XVII w. przez ród Schaffgotschów.
Kaplica ma kształt rotundy o średnicy zaledwie 7 m. W dzisiejszej scenerii prezentuje się nieziemsko.
Przykładem znacznie prostszej architektury jest budynek czeskiej poczty. Wygląda trochę jak kontener, ale mamy za co go cenić – to najwyżej położony urząd pocztowy w Republice Czeskiej (Śnieżka to oczywiście najwyższy szczyt Czech). W budynku można się ogrzać i skorzystać z niewielkiego bufetu. Poczta stoi tutaj od 2008 r., została postawiona na miejscu rozebranego w 2004 r. niewielkiego schroniska Česká bouda.
Najwyżej położony urząd pocztowy w Czechach.
Od 2014 r. na szczyt można też wjechać nowoczesną koleją gondolową z miejscowości Pec pod Sněžkou. Wcześniej, do 2012 r., pracował w jej miejscu wyciąg krzesełkowy. Dzisiaj, pewnie z powodu wiatru, kolej nie działa. I dobrze, bo ludzi i tak jest tutaj sporo 😉
Ze szczytu zachwyca nas szczególnie widok na Przełęcz pod Śnieżką. Stąd najlepiej widać, jak oddziela ona dwa ogromne kotły polodowcowe – po polskiej stronie Kocioł Łomniczki, a po czeskiej Upską Jamę. Spojrzenie z lotu ptaka na Śląski Dom dopełnia szczęścia.
Schodzimy sprawnie i po nieco ponad godzinie od wyruszenia z Kopy meldujemy się w Śląskim Domu. Ale tu tłoczno! Na grzane piwo czekamy strasznie długo, a na dodatek nie jest ono ani zbyt dobre, ani zbyt dobrze zagrzane… No nic, za to w międzyczasie zjadamy kanapki i kupujemy drobiazgi dla chłopców. Tutejsze stoisko z pamiątkami jest wyjątkowo dobrze zaopatrzone;-).
Pora wracać. Pod nami jak na dłoni Równia pod Śnieżką.
Śląski Dom wygląda z góry jak makieta czy zabawka
W oddali Lučni bouda t- największe czeskie schronisko w Karkonoszach.
Drogą Przyjaźni Polsko-Czeskiej – czerwonym szlakiem – idziemy teraz na zachód. Po tym, jak czarny szlak wraca na Kopę, trasa robi się bardziej kameralna. Wchodzimy na szeroko rozciągnięte wzniesienie Smogorni. To chyba najbardziej rozległy masyw w Karkonoszach. To właśnie w jej zbocza wgryza się kocioł Małego Stawu. Po dotarciu do tego miejsca skręcamy w prawo i zaczynamy schodzić niebieskim szlakiem w kierunku Karpacza.
Grzbietową Drogą Przyjaźni idziemy na zachód.
Zaklęci w śnieżne bryły poddani Królowej Śniegu czekają na wiosnę. W oddali szlak na Kopę.
Spotykamy nawet skrzydlatego konia!
Śnieżka zostaje za nami.
Z uwagi na kaplicę św. Wawrzyńca Śnieżka była kiedyś górą pielgrzymkową.
Ostatnie chwile słońca. Zaraz szczelnie zakryją je chmury.
Czerwony grzbietowy szlak tuż przed Spaloną Strażnicą
Coraz wyraźniej rysuje się przed nami kocioł Małego Stawu.
A przed nami odsłania się Kotlina Jeleniogórska.
Zaraz kocioł Małego Stawu odsłoni się nam w pełnej okazałości.
Po prawej stronie widzimy szlak na Kopę, którym wędrowaliśmy dziś rano.
Nasza trasa obchodzi kocioł od wschodu i południa, po czym doprowadza do pięknej Strzechy Akademickiej. Dzisiaj zaglądamy tu tylko na moment, bo dłuższy postój planujemy w Samotni. Chyba śmiało można powiedzieć, że to najpiękniej położone schronisko w Karkonoszach. W zimowej i już niestety pochmurnej scenerii czujemy się co prawda, jakbyśmy oglądali czarno-biały film, ale mimo to jest tu po prostu pięknie i imponująco zarazem. Zimą ze ścian kotła Małego Stawu często schodzą lawiny, ale samo schronisko jest bezpiecznie położone. Zadziwia nas informacja, że w jednym ze żlebów na południowej ścianie kotła w marcu są rozgrywane zawody narciarskie o puchar Samotni.
Schronisko Strzecha Akademicka rozsiadło się na hali Złotówka.
To największe schronisko turystyczne w polskich Sudetach,
Obszerne wnętrza czekają na turystów.
Sama Samotnia, podobnie jak wiele karkonoskich schronisk, ma bardzo długą historię. Już w XVII w. stała tutaj pasterska buda. Obecny budynek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany, sala jadalna ma ponad 100 lat, a dzwon z wieżyczki już w XIX w. ogłaszał alarm z powodu wypadku w górach. Warto dodać, że schronisko nosi imię Waldemara Siemaszki – wieloletniego zasłużonego gospodarza Samotni.
Schronisko Samotnia jest urokliwie położone w kotle Małego Stawu.
To drugi co do wielkości kocioł polodowcowy w Karkonoszach.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ściany kotła mają ok. 200 m wysokości. Na dnie leży Mały Staw – teraz zupełnie schowany pod śniegiem.
W Samotni na pewno nie jest samotnie!
Schodzimy do naszego dzisiejszego punktu wyjścia. Odcinek szlaku poniżej Samotni jest zimą zamknięty, bo prowadzi pod urwistymi i lawiniastymi ścianami kotła Małego Stawu. Myśleliśmy, że będziemy z tego powodu musieli wracać pod górę w stronę Strzechy Akademickiej, żeby zejść do Karpacza. Okazało się jednak, że zimową alternatywę stanowi droga dojazdowa do schroniska, prowadząca nieco bardziej na wschód niż sam niebieski szlak.
Niebieskim szlakiem wracamy do Karpacza.
Zejście jest bardzo wygodne. Po osiągnięciu polany Bronka Czecha skręcamy w prawo w zielony szlak i sprawnie schodzimy do punktu wyjścia. W międzyczasie zamówiliśmy powrotny transport tym samym Taxobusem ze Szklarskiej. Koszt jest spory, ale co mamy zrobić, jak poza letnim sezonem nie ma innego bezpośredniego połączenia między Karpaczem a Szklarską Porębą…? Gdybyśmy wiedzieli, że wyciąg na Kopę rano nie będzie pracował i ostatecznie zrobimy ten piękny szlak z Karpacza, to przyjechalibyśmy własnym samochodem, ale nie ma co więcej gdybać – dzień był wspaniały i to jest najważniejsze!
