1 sierpnia 2013, czwartek

Po nocnych opadach dzień słoneczny, choć wietrzny i znacznie chłodniejszy, ok. 20 stopni

W poniedziałek nie udało nam się zwiedzić całego zabytkowego centrum Tallina – po długim spacerze po starym mieście Sebuś ledwo powłóczył nogami, więc zrezygnowaliśmy wtedy z oglądania Górnego Miasta. Te zaległości udaje nam się nadrobić dziś.

Parkujemy na znajomym parkingu i ruszamy prosto na Górne Miasto (Toompea) – miejsce, gdzie już od kilkuset lat znajdował się ośrodek władzy Tallina. Mijamy znajomą basztę Kiek in de Kök. Chłopcy idą zadowoleni – urządziliśmy im „wyprawę lizakową” (nasz kolejny wypróbowany patent na rodzinne zwiedzanie miast) i mamy chwilę spokoju, by dokładniej rozejrzeć się dookoła. Przystajemy pod ogromnym XIX-wiecznym soborem Aleksandra Newskiego. Wybudowanie tej świątyni w sąsiedztwie budowli tak ważnych dla świadomości Estończyków miało nieść oczywisty przekaz – sygnalizować dominację prawosławia i unaoczniać rosyjską dominację nad miastem.

Po drugiej stronie ulicy dostrzegamy Zamek Toompea. Fragment, który oglądamy, pochodzi z czasów znacznie późniejszych niż średniowiecze – został dobudowany przez Katarzynę Wielką w XVIII w. Niestety, różowa fasada jest aktualnie w remoncie, co nie pozwala nam na zrobienie dobrego zdjęcia.

Następnie kierujemy się na dwa fantastyczne punkty widokowe: Kohtu i Patkuli. Rozciągająca się z nich panorama jest niezwykle malownicza – widać dachy świątyń na starym mieście i fantastycznie zachowane jasnoszare fragmenty murów miejskich z basztami. Chłopaki wypatrują też naszą znajomą Teletorn i figurkę Starego Tomasza na dachu ratusza. Wracając z punktów widokowych, zatrzymujemy się pod białymi ścianami luterańskiej katedry. Pierwszy estoński kościół wybudowany w tym miejscu w XIII w. został doszczętnie strawiony przez pożar, obecny, barokowy, wybudowano w XVII i XVIII w. Chłopaki są średnio zaineresowani zabytkami, natomiast – jak zawsze – mają swoje zainteresowania. Dziś zajmują się wypatrywaniem szmacianych lalek (wielkości człowieka) stojących przy sklepach z pamiątkami i regionalnymi wyrobami. Trzeba przyznać, że w Tallinie widać dbałość o szczegóły, nawet sprzedawcy ulicznych kramów są ubrani w tradycyjne stroje. Na zakończenie spaceru wypatrujemy miłą restauracyjkę Koogel-Moogel, położoną na tyłach Zamku Toompea, gdzie zjadamy pyszny obiad (m.in. naprawdę wyśmienitego kurczaka w sosie … bananowym). Chłopcy dostają kredki i kartki do rysowania – mała rzecz, a cieszy. Wracając do samochodu, oglądamy jeszcze średniowieczne (XIII) mury Zamku Tompea.

W drodze powrotnej zatrzymujemy się jeszcze dwukrotnie. Najpierw błądzimy nieco po okolicach miejscowości Vääna-Jõesuu, chcąc znaleźć opisywane w przewodniku klifowe wybrzeże. Sprawa okazuje się nie taka łatwa – wszystkie boczne drogi są porozkopywane i pozamykane. Na szczęście w końcu udaje nam się trafić w odpowiednie miejsce. Zatrzymujemy się na dużym parkingu (położonym na południe od miejscowości, jadąc wzdłuż wybrzeża) usytuowanym na szczycie stromego, ok. 50-metrowego klifu. Leśną ścieżką udaje nam się zejść na plażę. To miejsce nie nadaje się zbytnio do kąpieli (wrażenia psują zwłaszcza dość nieprzyjemne zapachy), za to widoki są przepiękne – z jednej strony strome, klifowe wybrzeże, z drugiej plaża usiana głazami, na wprost stado mew siedzących na wystających z morza kamieniach. Chłopaki biegają wesoło i szukają nowych skarbów, którymi – o zgrozo – tym razem są coraz to większe kamienie.

Drugi przystanek urządzamy już przed samą naszą metą, w miejscowości Padise. Wstyd byłoby mieszkać tak blisko i nie obejrzeć ruin XIV-wiecznego klasztoru cystersów. Szczególnie warto wejść na wieżę i pozaglądać w różne zakamarki ruin. Robimy parę zdjęć i jedziemy już prosto do domku.

Wieczorem ponownie korzystamy z uroków naszej mety. Tymo huśta się na linie i bawi rzutkami, Sebuś grzebie w piasku, obaj spacerują po równoważniach. Naprawdę można tu miło spędzić czas. W międzyczasie robimy też pranie.

2 sierpnia 2013, piątek

Rano chłodno i pochmurno, potem rozpogadza się, ale dość mocno wieje, do 23 st., pochmurny poranek zmusza nas po raz pierwszy do zjedzenia śniadania w domku, a nie przed domkiem, na ławkach pod jodłą.

Wycieczka do Haapsalu

Ten kurort czasy swojej świetności przeżywał w XIX w. Po odkryciu leczniczych właściwości tutejszego błota stał się jednym z ulubionych miejsc wypoczynku rosyjskiej śmietanki towarzyskiej. W czasach panowania radzieckiego zaniedbany i zamknięty dla cudzoziemców i większości Estończyków ze względu na strategiczne znaczenie, dzisiaj powoli odzyskuje swój blask.

Na pierwszy rzut oka Haapsalu przypomina prowincjonalne miasteczko z mocno podstarzałą drewnianą zabudową. Jednak w miarę upływu czasu odkrywamy, że to wymarzone miejsce na spędzenie miłego dnia z dziećmi, a często ponadstuletnie drewniane domy tworzą prawdziwy klimat tego miejsca.

Szczególną atrakcję stanowią nieźle zachowane ruiny XIII-wiecznego zamku biskupiego. Romańska katedra św. Mikołaja z 1260 r., w której bryle widoczne są wpływy cysterskie (rozeta nad wejściem, brak dzwonnicy) oraz zachowane zabudowania małego zamku (dawnego pałacu biskupiego) robią naprawdę duże wrażenie. Dodatkową atrakcją jest możliwość obejrzenia pomieszczeń o różnym przeznaczeniu (np. szpitala, pracowni alchemicznej itp.), co daje pewne wyobrażenie o życiu codziennym w tej średniowiecznej warowni. Dzieciaki szczególnie gustują we wchodzeniu na wszelkie możliwe wieże, baszty i mury, ewentualnie w schodzeniu do podziemi czy też w treningach fechtunku gumowymi mieczami (za darmo!). Z zaciekawieniem słuchają legendy o Białej Damie z Haapsalu, która jakoby właśnie w sierpniowe noce nawiedza tutejsze ruiny w poszukiwaniu utraconej miłości. Podoba im się nawet nauka w średniowiecznej szkole, gdzie próbują swoich sił w pisaniu rysikiem po woskowej tabliczce. Chłopcom nie przeszkadzają nawet trwające na dziedzińcu przygotowania do trwającego w ten weekend festiwalu bluesowego. Na deser zaliczamy jeszcze wizytę na wypatrzonym z wieży dużym placu zabaw na obrzeżach otoczonego pozostałościami murów terenu warowni. Obaj chłopcy z upodobaniem oddają się podnoszeniu głazów czy też harcom po „zamkowych” wieżach.

Po około dwóch godzinach spędzonych na terenie zamku biskupiego wycofujemy się na z góry upatrzone przez Tymusia pozycje w Pizza Grande. Jemy ogromną specjalność zakładu i tak posileni postanawiamy kontynuować spacer po mieście.

Docieramy do nadmorskiej promenady w pobliżu dawnej plaży „afrykańskiej” (Afrika rand), gdzie można zobaczyć, jak Bałtyk w tym miejscu staje się jeziorem zarośniętym trzciną. Można tu spędzić sporo czasu, bo jest wysoka wieża widokowa do obserwacji ptaków i kolejny fajny plac zabaw, ale my ze względu na zmęczenie Sebusia ruszamy po małym deserku dalej.

Przechodzimy obok przepięknego budynku Kursaal. Budynek, zbudowany pod koniec XIX w., po stu latach został odnowiony i służy jako kawiarnia. Nabrzeże jest bardzo przyjemne, sporo tu ławeczek i naprawdę miłe otoczenie, ale dzisiaj do dłuższego spaceru nie zachęca bardzo silny wiatr. Przed powrotem do samochodu zaliczamy jeszcze spacerek fragmentem promenady okrążającej jezioro Väike viik, położone w środku wąskiego półwyspu, na którym leży część Haapsalu. Pozostało nam do zobaczenia jeszcze sporo uroczych zaułków, Muzeum Szwedów z Wybrzeża, Muzeum Kolei czy też piękna piaszczysta plaża Paralepa… Może tu jeszcze kiedyś wrócimy.

Nasyceni pięknymi widokami, którymi zachwycał się między innymi Czajkowski, wracamy do naszego Kallaste Talu. Popołudnie spędzamy zapisując wrażenia, robiąc zdjęcia i szykując się na jutrzejszy transfer z dłuugą wycieczką. Chłopcy korzystają z lokalnych atrakcji.

Najfajniejsze w pobycie tutaj było spędzanie praktycznie całego czasu na świeżym powietrzu! Sebuś lubował się w znajdowaniu i wyrywaniu różnych roślinek („Tato, chcesz koperniczek zez [sic] korzeniami, czy bez korzeniów?”), Tymuś chętnie korzystał ze wszystkich atrakcji na wolnym powietrzu, obserwował rozwijającą się paprotkę, szukał świerkowych szyszek. Tydzień przeżyliśmy bez telewizora (w domku brak było tego sprzętu) i było super!

3 sierpnia 2013, sobota

Słonecznie i bardzo ciepło, do 30 stopni

Planowany na dziś przejazd na południowy zachód Estonii, na naszą drugą metę, zmusza nas do wczesnej pobudki. Zależy nam na wcześniejszym wyjeździe też z tego względu, że chcemy przejechać mocno okrężną trasą – zamiast pojechać prosto na południe, pokonując ok. 190 km, decydujemy się przejechać wzdłuż całego północnego wybrzeża Estonii, aż do położonej przy granicy z Rosją Narwy, a potem skierować się na południe wzdłuż jeziora Pejpus. Nasza trasa skusiła nas mnóstwem atrakcji turystycznych, ale musieliśmy zapłacić za to znacznym wydłużeniem drogi – ze 190 km zrobiło się 570 i ponad 8 godzin samej jazdy. Do tego droga przyniosła nam kilka niespodziewanych przygód. Ale po kolei.

Po porannym zgarnięciu się, trudnościach z dobudzeniem chłopaków i zjedzeniu przyśpieszonego śniadania udaje nam się wyjechać o 7:30. Pierwszy odcinek obwodnicą Tallina i dalej na wschód mija nam dość sprawnie. Pierwszy turystyczny przystanek urządzamy sobie po przejechaniu ponad 200 km, w pobliżu miejscowości Ontika. Zatrzymujemy się tu, by spojrzeć w dół najwyższych (ok. 50-metrowych) estońskich klifów. Niestety, kręte schodki prowadzące aż do stóp klifu Valaste są z uwagi na zły stan techniczny zamknięte, ale mimo to udaje nam się zerknąć kilkadziesiąt metrów w dół i obejrzeć najwyższy (choć sztuczny) w Estonii wodospad Valaste (o tej porze roku spływa nim niewielka ilość wody).

Po tym krótkim przystanku jedziemy już prosto do położonej w północno-wschodnim krańcu Estonii Narwy. Tutejsza graniczna twierdza, zbudowana przez Duńczyków w XIV w., jest głównym celem naszej dzisiejszej włóczęgi. Już po podjechaniu na pierwszy punkt widokowy, nad samą Narwą, uznajemy, że warto było dla tego miejsca przedłużać wycieczkę o ponad 350 km. Widok dwóch dumnie stojących naprzeciw siebie twierdz, estońskiej w Narwie i rosyjskiej w Iwanogrodzie, przedzielonych jedynie wąskim paskiem rzeki, jest absolutnie niepowtarzalny. Podczas gdy my nie możemy oderwać się od widoku, chłopaki ganiają się dookoła pomnika szwedzkiego lwa, upamiętniającego zwycięstwo Szwedów w bitwie z Rosjanami (1701 r.), obecnie odbudowanego i stanowiącego symbol dobrych stosunków estońsko-szwedzkich.

Prosto z punktu widokowego jedziemy na parking położony w pobliżu zamku. Sama Narwa nie dostarcza obecnie wielu wrażeń estetycznych – aż trudno uwierzyć, jak pięknym miastem była przed zniszczeniami II wojny światowej. Obecnie w ogromnej większości jest zamieszkana przez ludność rosyjskojęzyczną. Przejeżdżamy obok ceglanego Soboru Zmartwychwstania (kon. XIX w.) i częściowo zaniedbanych, ale pamiętających jeszcze swoją potęgę ceglanych budynków XIX-wiecznych zakładów Krenholma, tkalni, która w czasach swojej świetności zatrudniała ponad 10 tys. osób!

Głównym punktem programu jest jednak zwiedzanie tutejszej warowni. Bilet rodzinny, uprawniający do zwiedzenia całego zamkowego Muzeum Narwy i wejścia na 50-metrową wieżę Pikk Hermann jest warty swojej ceny (12 Euro). Dociekliwi mieliby okazję dokładnego obejrzenia ekspozycji historycznej, nas bardziej interesowały zamkowe wnętrza i wspaniały widok roztaczający się ze szczytu wieży. Widok granicy estońsko-rosyjskiej, podkreślony dwiema stojącymi na przeciwległych brzegach rzeki fortecami był niezwykle symboliczny. Chłopaki chętnie wspinali się na osiem pięter zamkowego muzeum razem z nami, a największym hitem dla nich była … średniowieczna toaleta. Po podniesieniu drewnianej pokrywy ukazywał się otwór prosto na dwór, kilkadziesiąt metrów w dół. Miałby wątpliwe szczęście przechodzący na dole nieszczęśnik, który znalazłby się tu w niewłaściwym czasie… Po obejrzeniu zamkowych wnętrz zaglądamy jeszcze na rozległy dziedziniec. Obsługa muzeum zadbała, by prezentował się on jak za czasów średniowiecznych – przechadzają się po nim ludzie ubrani w stroje z epoki, urządzane są pokazy starego rzemiosła. Chłopaki natychmiast wczuwają się w klimat i wskakują na stojącego na środku dziedzińca karego rumaka (…z drewna i na biegunach:)). Wychodząc z zamku, napotykamy na jeszcze jedno dziwo: jeden z niewielu już zachowanych pomnik Lenina wygłaszającego przemowę. Chłopaki w sposób zupełnie przezroczysty biegną do „tego pana” i chętnie pozują do zdjęcia.

Po zwiedzeniu zamku porządnie nam wszystkim burczy w brzuchach. Ruszamy więc ochoczo do przyzamkowej restauracji, chwalącej się serwowaniem dań średniowiecznych. W środku czeka na nas zimny prysznic: przeciętne danie kosztuje ok. 20 Euro. Po pomnożeniu tego przez 4 i dodaniu jeszcze trochę za napoje, tracimy cały apetyt. Kolejną próbę zjedzenia czegoś podejmujemy w restauracji położonej przy naszym parkingu. Jest trzy razy taniej, ale dowiadujemy się, że czas oczekiwania to minimum 40 minut – aż na tyle nie możemy sobie pozwolić. W końcu ze smętnymi minami lądujemy w McD przy stacji benzynowej.

Po posiłku niespodzianek ciąg dalszy. W dobrej wierze chcemy skorzystać z kompresora, by sprawdzić ciśnienie w oponach. A wiadomo, co jest dobrymi chęciami wybrukowane… Kompresor urządza nam przykry psikus: nie sprawdza ciśnienia, za to spuszcza nam kompletnie powietrze z jednej opony. Zrezygnowany R. wyciąga pompkę spod sterty bagaży w bagażniku. Po kilku ruchach nasza pompka też odmawia posłuszeństwa, a my zostajemy z flakiem. Dookoła upał, marudzący i zmęczeni chłopcy. Na stacji pompek nie ma. Co robić, ruszamy ostrożnie dalej. Na szczęście na następnej stacji kompresor działa, więc przygoda kończy się happy endem (choć dalej nie udaje nam się dokupić pompki).

Dalej ruszamy już bez przeszkód. Chłopcy zasypiają jak na zamówienie. Kierujemy się w stronę Jeziora Pejpus („Pepsi”, jak mawia Tymo, parafrazując estońską nazwę Peipsi). Korzystając ze spokoju z tyłu (dzieciaki odpadły), podjeżdżamy jeszcze do Kuremäe i robimy zdjęcie malowniczemu prawosławnemu Klasztorowi Wniebowstąpienia (kon. XIX w.), uważanego za perłę architektury drewnianej. Dalej zagłębiamy się w tereny zamieszkałe przez starowierców. Co kawałek widzimy dawne zardzewiałe wieże strażnicze. Jedziemy wzdłuż ogromnego Jeziora Pejpus (czwartego co do wielkości w Europie). Chłopcy śpią, więc nie decydujemy się zatrzymać na kąpiel. M. wyskakuje tylko zrobić kilka zdjęć z brzegu w miejscowości Mustvee.

Na koniec robimy jeszcze razem z chłopakami zakupy na drugą część pobytu w markecie w Poltsamaa.

Wieczorem jesteśmy bardzo zmęczeni, ale pełni wrażeń – będziemy mogli powiedzieć, że objechaliśmy Estonię wszerz i wzdłuż. A chłopaki z nami. Nie zawsze jest różowo, ale świadomość, że podróżujemy razem, że przechodzimy razem przez różne sytuacje rekompensuje wiele. Rozpakowujemy się jeszcze na naszej nowej mecie i kładziemy się spać, ciesząc się, że przed nami jeszcze całe siedem dni pobytu!

Nasza meta: to Aasa Puhkemaja k. Kärsu, Pärnumaa

To dwa domy do wynajęcia położone na skraju lasu obok tradycyjnego gospodarstwa. Większy dom zajmują dziś młodzi tallińczycy imprezujący do późna (jak to Estończycy mają w zwyczaju w weekendy). My zajmujemy mniejszy, ale jak na nasze potrzeby ogromny, mogący pomieścić nawet 7 osób domek. W porównaniu z poprzednim maleńkim domkiem-szałasem czujemy się tu jak w pałacu. Ogromny salon z kominkiem i w pełni wyposażoną kuchnią, dużą lodówką, kuchenką, piekarnikiem, ekspresem do kawy i mikrofalą, dwie spore sypialnie, taras i balkon dopełnia własna sauna, grill i miejsce na ognisko! Po prostu raj! Jedynym mankamentem jest konieczność codziennego rozpalania pieca, żeby podgrzać wodę do kąpieli, ale przy okazji podgrzewa się saunę, której w innym wypadku pewnie nie chciałoby się nam „odpalać”. Chłopcy buszują wokół domu – dla nich taki duży teren to największa atrakcja, a wieczorem chętnie wygrzewają się w saunie.

4 sierpnia 2013, niedziela

Upał, do 30 st. C, po prostu pięknie!

Wyprawa do Viljandi

To miasteczko o wielowiekowej historii jest wymarzonym miejscem na niedzielny rodzinny spacer. Dzisiaj dodatkową jego zaletą jest to, że dojazd zajmuje nam zaledwie 40 minut, co po wczorajszych wielogodzinnych wojażach jest miłą odmianą.

Rozpoczynamy od wizyty w tutejszej informacji turystycznej, która zgodnie z informacją w przewodniku jest bardzo dobrze zaopatrzona w broszury i mapy, nie tylko z najbliższych okolic, ale też z całej Estonii. Miły pan daje nam nawet broszurę po polsku! Zaliczamy też obowiązkowe zdjęcia „na truskawce” (w całym mieście jest kilka takich miłych „monumencików”, jakże ułatwiających spacer z dziećmi…).

Dalej ruszamy w stronę ruin zamku zbudowanego tutaj przez Kawalerów Zakonu Mieczowego w 1224 r., po ostatecznym podbiciu plemion estońskich na tych terenach. Obecnie teren ten to park zamkowy, położony na kilku wzgórzach porozdzielanych głębokimi fosami. Ruiny tworzą malownicze tło dla widoków na jezioro i otaczającą zieleń. Zaliczamy też obowiązkowe przejście po malowniczym wiszącym moście z lat 30. XX w., uznawanym za wizytówkę miasta.

Idziemy przez centrum miasta, zabudowane w większości przez stare, ale bardzo urocze drewniane domy (jak one przypominają nam likwidowaną właśnie zabudowę Mińska Mazowieckiego… oby tutaj nikt nie wpadł na pomysł, bo zamienić je na centra handlowe i nowe bloki…). Przystajemy tu na chwilę przy fontannie Chłopiec z rybą na Placu Laidonera, chłonąc sielską, prowincjonalną atmosferę. Chłopcy nie przepuszczą nam wejścia na żadną wieżę, więc z chęcią wdrapujemy się na odrestaurowaną wieżę ciśnień, z której podziwiamy panoramę jeziora i miasta z XVIII-wiecznym ratuszem.

Następnie kierujemy się już prosto na wyczekiwaną przez nasze pociechy kąpiel w wodach jeziora Viljandi. Schodzimy po ponad 150 drewnianych schodkach, mijając wyraźnie nadgryzione zębem czasu, ale urocze tutejsze, chyba XIX-wieczne wille. Brzeg jeziora jest dobrze zagospodarowany, są tu tereny sportowe ze stadionem i kortami tenisowymi, ale nas najbardziej interesują pomosty i trawiasto-piaszczysta plaża ze sporym placem zabaw. Nieco gorzej przedstawia się zaplecze gastronomiczne, tutejsze lokale oferują tylko dania fast-foodowe, chyba lepiej było zjeść w mieście, ale cóż – spieszyło nam się.

W czasie kąpieli chłopców R. szybko wraca po schodkach do miasta i podjeżdża na pobliski parking. Z trudem wyciągamy chłopców z wody i pakujemy się do samochodu, gdzie błyskawicznie zasypiają.

Po południu urządzamy rodzinne mycie Peugeota, a po podwieczorku ruszamy na spacer ścieżką turystyczną poprowadzoną przez naszych gospodarzy po okolicznych lasach. Myśleliśmy, że będzie to mały spacerek, a okazuje się, że przeszliśmy blisko pięć kilometrów, pomimo znacznego skrócenia trasy! Zadziwiamy się prawdziwą „dzikością” i bogactwem tutejszych lasów, które miejscami przypominają nam „ciemne smreczyny” z Tatr Słowackich. Przechodzimy też obok niewielkiego sztucznego jeziorka i mijamy miłe dla oka, a coraz rzadziej spotykane w Polsce prawdziwie wiejskie tereny z przydomowymi grządkami i polami. Widoki jak ze skansenu, tylko eternit na dachu nie pasuje…

5 sierpnia 2013, poniedziałek

Przyjemnie ciepło, 26 stopni i częściowe zachmurzenie

Drugi tydzień naszego pobytu inaugurujemy wycieczką do Tartu. Długi dojazd (ponad 130 km) wynagradza nam dzień pełen atrakcji i dla nas, i dla chłopców. Parkujemy na parkingu przy centrum handlowym i ruszamy chodniczkiem wśród drzew prosto na wzgórze katedralne. To przyjemny spacer – niemal całe wzgórze zajmuje rozległy park w stylu angielskim. Chłopakom wesoło – obaj obkleili się w samochodzie etykietami od butelek z wodą i teraz Sebuś (wyglądający co najmniej dziwnie) nie chce tego z siebie pozdejmować. W dodatku urządzamy im wyprawę lizakową, co dodatkowo pozytywnie nastraja ich do spaceru po mieście. Mijamy budynek założonego na pocz. XIX w . obserwatorium – związany z nim był von Struve, który jako pierwszy zmierzył krzywiznę kuli ziemskiej (a geodezyjny łuk noszący jego imię został wpisany na listę UNESCO). Przechodzimy po zbudowanym w 1838 roku Moście Aniołów i kierujemy się na ceglane ruiny gotyckiej katedry (XIII w. i nast.). To miejsce skłania do zadumy i refleksji. Stwierdzamy, że oglądanie ruin świątyń to raczej rzadkość – znacznie częściej spotkać można pozostałości zamków, świątynie częściej są odbudowywane.

Schodząc ze wzgórza, zatrzymujemy się chwilę na ławce-huśtawce – uciecha dla wszystkich czworga: mała rzecz, a cieszy. Kierujemy się teraz ku budynkom Uniwersytetu w Tartu. Ta część miasta jest ślicznie odnowiona, na latarniach popodwieszano kwiaty – wszystko to pozwala w pełni docenić klasycystyczną zabudowę centrum. Przy uniwersytecie skręcamy w lewo w uliczkę prowadzącą do gotyckiego kościoła Św. Jana. W pamięci szczególnie zostają nam głowy z gliny (ponad 2000 figurynek), przedstawiające świętych i męczenników. Na zewnątrz umieszczono ich repliki, ale oryginały słynnych figurek można obejrzeć wewnątrz świątyni.

Teraz kierujemy się już prosto na rynek. Po drodze Tymo wypatruje świetną naleśnikarnię. Chętnie zatrzymujemy się tu na obiad, tym bardziej, że stolik jest przemiło umieszczony na urokliwym deptaku, obok są ozdobne głazy, po których chłopaki mogą skakać sobie do woli, a jedzenie jest bajkowe.

Z Tartu żegnamy się na podłużnym placu ratuszowym. Fotografujemy słynną fontannę Pocałunek studentów (niestety wyłączoną…) – symbol Tartu, oglądamy XVIII-wieczny gmach ratusza, wypatrujemy przechylony budynek mieszczący Muzeum Sztuki, po czym udajemy się już prosto do samochodu.

Gdyby nasza wyprawa na tym się kończyła, zapewne nie usatysfakcjonowałaby do końca chłopaków. Świadomi tego faktu, podjeżdżamy kawałek na miejskie kąpielisko nad brzegiem rzeki Emy (po drodze po raz kolejny zwracamy uwagę na wielką ilość drewnianych domów – drewniane budownictwo – czy to pamiątka po okresie rosyjskim? – spotyka się je w Estonii nawet w dużych miastach). Jak zazwyczaj w Estonii, kąpielisko jest bardzo miło zaaranżowane – są przebieralnie, plac zabaw. Chłopcy pluskają się wesoło, budują zamek, zbierają skarby-muszelki, wypatrują w wodzie rybek, których jest tu pełno, a na wodzie – podpływających blisko ludzi kaczek. My też z przyjemnością spędzamy czas nad wodą tym bardziej, że nieopodal znajduje się przystań tradycyjnych barek (którymi można udać się na rzeczną przejażdżkę) – mamy okazję dobrze je sobie obejrzeć.

W drodze powrotnej chłopcy niemal od razu zasypiają. My zatrzymujemy się jeszcze na małe dotankowanie i uzupełniające zakupy.

Po powrocie urządzamy cudowny rodzinny wieczór przy ognisku. Testujemy tutejszy świetny patent z podwieszanym nad ogniskiem „grillem”, piekąc pyszne kiełbaski i chleb, które pałaszujemy ze smakiem. Obu chłopcom dopisują apetyty i humory, razem śpiewamy, wygłupiamy się, a potem gramy w rzutki i badmintona. Jest cudnie!

 26 lipca 2013, piątek

W Warszawie i przez połowę drogi upał ponad 30 st., potem pochmurno i 21 st.

Całe przedpołudnie pakujemy się, M. załatwia jeszcze lekarza medycyny pracy, a R. szczepi Sebusia i siebie „na kleszcze” i powolutku szykujemy się do drogi.

Warszawa – Giby, 13:40–18:30, 280 km

Droga nas nie rozpieszcza, bo są spore korki, zwłaszcza przez Marki i potem ruch wahadłowy i remont przed Łomżą. Chłopcy na szczęście tę część trasy przesypiają. My jednak chętnie zatrzymujemy się, żeby chociaż trochę „pozwiedzać”… taką już mamy słabość.

Tuż za Łomżą, w miejscowości Piątnica-Poduchowna nie bez trudu znajdujemy pozostałości dawnych rosyjskich fortów. Tereny piątnickich fortów to dobre miejsce na popas z dziećmi, można pobiegać pomiędzy tajemniczymi, regularnymi wzgórzami, częściowo obudowanymi betonem, kryjącymi labirynt tajemniczych podziemnych korytarzy. Na nieszczęście dla Sebusia tutejsze zarośla obfitują we właśnie rozpoczynającą sezon pylenia bylicę. Bojąc się, żeby „armatnie salwy” kichania S. nie obudziły jakiegoś strażnika, robimy mały piknik w cieniku na uboczu.

Posileni i wypoczęci ruszamy w ostatnią część drogi, która już teraz mija gładko i sprawnie dojeżdżamy do naszego celu – ośrodka wypoczynkowego w Gibach. Miejsce to co prawda lata swojej świetności ma już za sobą, ale dla nas głównym jego atutem jest cisza i przyjemne położenie. Za 170 zł dostajemy pięcioosobowy domek z łazienką, to dobra alternatywa dla ciasnego pokoju w przydrożnym hotelu. A dodatkowo możemy zrobić sobie spacerek do pobliskiego jeziora (plaża na terenie ośrodka, ale trzeba przejść kilkaset metrów) i zamoczyć nogi w wodzie w promieniach zachodzącego słońca… Dopełnieniem miłego wieczoru jest smaczna kolacja w ośrodkowym barze. Kiełbasę oraz pierogi ruskie i z serem sprzątamy szybko, a chłopcy twierdzą, że to „najlepsza kolacja, jaką kiedykolwiek jedli”.

27 lipca 2013, sobota

Rano chłodno, ale słoneczko szybko powoduje, że mamy bardzo miły dzień, ok. 25 st.

Poranny chłód nie zachęca do wczesnego wstawania, ale jakoś zmuszamy się do szybkiego zgarnięcia bambetli i ruszenia w długą.

Giby – Padise

6:40 – 18:40 (naszego czasu), ponad 700 km, przejazd przez cztery kraje!

O dzisiejszej drodze można powiedzieć głównie to, że jest dość monotonna i nużąca. Praktycznie cała trasa to normalna jednopasmówka. Pomimo braku odcinków ekspresowych czy autostrad jedzie się jednak sprawnie, bo praktycznie nie przejeżdża się przez miejscowości. Sunąc równo 90-100 km/h można całkiem sprawnie pokonać trasę (średnia ok. 85km/h), a do tego nie spalić zbyt wiele paliwa (nawet z „trumną” na dachu, jak w naszym przypadku).

Zatrzymujemy się na śniadanie w McD w Kownie, potem na stacji za Poniewieżą i w lesie na końcowym odcinku obwodnicy Rygi. Im dalej na północ, tym mniej spotykamy sensownych miejsc na postój czy posiłek. W Estonii jedziemy wciąż przez niekończące się lasy i restauracja okazuje się niespotykanym rarytasem. W końcu niechętnie (marzyła nam się jakaś knajpka z domowym jedzeniem) lądujemy na obiedzie w… McD na obrzeżach Parnu.

Na Łotwie bardzo podobał nam się odcinek drogi wzdłuż wybrzeża z postojami przy samej plaży, niestety akurat ten odcinek chłopcy przespali i nie mogliśmy z tych miejsc skorzystać. Może uda się w drodze powrotnej.

Estonia natomiast zaskoczyła nas niesamowitą „odludnością”, jechaliśmy praktycznie tylko przez lasy, nawet chłopcy stwierdzili, że ludzi tutaj widuje się tylko w samochodach (a i to rzadko…), bo poza tym ich nie widać. Niektórym mogłoby to nie odpowiadać, ale my właśnie takiego spokoju szukamy!

Nasza meta to ośrodek Kallaste Talu, położony ok. 1 km od Padise.

Bardzo przyjemny teren nad rzeczką w lesie, ośrodek w rustykalnym klimacie, widać, że stale się rozwija, ale…

Nasz domek za ok. 400 Euro na tydzień trochę nas rozczarowuje – jest mały, prowizoryczny i brak w nim praktycznie zupełnie jakichkolwiek mebli. To chyba świadectwo pragnienia Estończyków autentycznego kontaktu z naturą. Na szczęście zaprawiona w organizacji M. świetnie aranżuje nam przestrzeń i w efekcie mamy całkiem przytulne gniazdko, a pewne niedoskonałości rekompensuje przemiłe leśne otoczenie. Chłopcy dokazują na terenie, a wieczorkiem inaugurujemy tarasik z herbatką, drinkiem, zdjęciami i zapiskami… Zmęczeni, ale szczęśliwi, że bezpiecznie pokonaliśmy Via Balticę!

28 lipca 2013, niedziela

W nocy temperatura spadła aż do 10 stopni, za to rano słońce błyskawicznie zrobiło swoje – na śniadaniu na dworze było już gorąco, potem cały dzień piękny, 25 stopni

Po wczorajszym zmęczeniu chcemy wybrać wycieczkę niezbyt wymagającą, z niewielkim dystansem do pokonania. Wybór pada na położony niedaleko Tallina skansen Rocca al Mare.

Jest to idealne miejsce do rozpoczęcia przygody z Estonią dla wszystkich tych, którzy mogą pozwolić sobie na jeden luźniejszy dzień podczas swojego wyjazdu. Na sporym zalesionym terenie rozmieszczono ponad siedemdziesiąt drewnianych budynków charakterystycznych dla różnych rejonów Estonii. Obejrzeliśmy już wiele skansenów i zawsze uważaliśmy, że to dobry pomysł na wycieczkę z dziećmi. Ten jednak wyróżniał się przepięknym położeniem nad brzegiem morza – widoki drewnianych szop z błękitem morza w tle szczególnie zapadały w pamięć.

Dla chłopców wypożyczyliśmy przy wejściu drewniany wózek, co było dla nich wielką atrakcją (no, może nie wózek sam w sobie, ale ewolucje, które na nim urządzali), a nam ułatwiło pokonanie dużego dystansu. Oglądaliśmy spichlerze, obory, szopy, malownicze wiatraki, XVII-wieczny kościółek, doszukując się różnic pomiędzy tradycyjnym budownictwem na ziemiach estońskich i polskich. Naszą szczególną uwagę zwróciły … płotki – inne niż u nas: albo układane z kamieni, albo z patyków umocowanych sosnowymi gałązkami. Doskonałą rozrywką dla wszystkich podczas spaceru było huśtanie się na tradycyjnej drewnianej huśtawce (mogącej na swej sporej konstrukcji pomieścić nawet 6 dorosłych osób huśtających się … na stojaka). Ukoronowaniem wycieczki był obiad w skansenowej karczmie, gdzie mieliśmy możliwość spróbowania tradycyjnych estońskich przysmaków, m.in. ubitych ziemniaków z okrasą, podawanych ze śmietaną i ogórkami małosolnymi. Ceny jak u nas.

Chłopcy – poza drobnymi wyjątkami (potwierdzającymi jednak regułę:)) – byli świetnymi kompanami. Aż się buzia uśmiechała od słuchania ich rozmów. Wczoraj Sebuś opowiadał o brązowym zachodzie słońca na działce, dziś rozprawiał o tym, że w przyszłości nie zakocha się w żadnej dziewczynie i ożeni się z … Tymem:) Ciągle przynosił nam różne roślinki, które znajdował dookoła – np. ostatnio przyniósł „koperniczek”, czyli roślinę podobną do koperku.

Po naszym powrocie S. dosypia w domu, a M. z Tymem eksplorują okolicę ośrodka w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na kąpiel. Niestety, rzeczka przepływająca obok jest mocno niewyględna, więc decydujemy się po obudzeniu się S. podjechać nad morze.

Popołudnie spędzamy nad brzegiem Bałtyku niedaleko miejscowości Paldiski. Jest niezwykle malowniczo – przybrzeżne wody są dosłownie usiane głazami, więc nadmorski pejzaż jest bardzo urozmaicony. Trzeba jednak do tej idylli dodać łyżkę dziegciu – woda nie sprawia wrażenia czystej, przede wszystkim za sprawą glonów i wodorostów wszelakiej maści. W dodatku na wyciągnięcie ręki widać port. Widok kąpiących się miejscowych sprawia jednak, że i my wchodzimy do wody. Jest tak ciepła, że aż trudno nam uwierzyć, że jesteśmy nad Bałtykiem, tym bardziej, że wody są spokojne, a brak fal przywodzi na myśl jezioro.

Po kąpieli chłopcy wieczorem bez problemu pałaszują kolację, a my zastanawiamy się nad planem na następny dzień. Jesteśmy już dużo bardziej wypoczęci, więc decydujemy się na Tallin.

29 lipca 2013, poniedziałek

Prawdziwy upał, do 30 st. C, duszno, ale też trochę chmurek

Tallinn – spacer po Starym Mieście

Tallińska starówka jest jednym z najciekawszych średniowiecznych zespołów miejskich w Europie, jej walory turystyczne doceniono przez umieszczenie na liście UNESCO.

Parkujemy w pobliżu Placu Wolności i ruszamy w kierunku Placu Ratuszowego, po drodze „zaliczając” krótką wspinaczkę na skraj Górnego Miasta, by obejrzeć Kiek in de Kök – ogromną XV-wieczną basztę, której mury mają aż 4 metry grubości! Jej nazwa pochodzi od tego, że z jej okien wartownicy mogli zajrzeć do niejednej mieszczańskiej kuchni.

Ulicą Harju docieramy na zalany słońcem i tłumem ludzi Plac Ratuszowy (po drodze po lewej widzimy zbór św. Mikołaja, gotycki kościół z XIII-XV w., odbudowany ze zniszczeń z II Wojny Światowej, służący obecnie jako muzeum sztuki religijnej). Po krótkim postoju („lizakowym”) pod charakterystycznym średniowiecznym ratuszem z początku XV w. (z obowiązkowym spojrzeniem na Starego Thomasa – prawie 500-letni wiatrowskaz i „smokowe” gargulce) ruszamy dalej.

Za namową chłopców wchodzimy na udostępniony do zwiedzania fragment murów obronnych z trzema basztami przy ulicy Gümnaasiumi. Następnie ulicą Lai idziemy w kierunku kościoła św. Olafa. Był on niegdyś najwyższym budynkiem świata, a jego wieża sięgała 145 m (odbudowana po pożarze mierzy obecnie 123 m). I tę wieżę właśnie mamy dzisiaj „na celowniku”. O dziwo obaj chłopcy bez problemu wchodzą po prawie 270 stopniach na położony na wysokości 60 m taras widokowy. Z tej wysokości świetnie widać nie tylko Stare Miasto i górujące nad nim wzgórze Toompea, lecz także cały Tallin i fragment Zatoki Fińskiej.

Zmęczeni tym wyczynem szukamy miejsca na obiad. Trafiamy do restauracji położonej w zacisznej bramie ulicy Lai vis a vis ul. Vaimu. Jemy kluchy z kurczakiem, pyszną zupę-krem z warzyw i regionalne danie – jajko sadzone z boczkiem i ziemniakami (tym razem w mundurkach), które towarzyszą tutaj w różnych odsłonach prawie każdej potrawie. W ogóle potrawy w Estonii są raczej „ciężkie”, odpowiednie do surowego klimatu i ciężkiej fizycznej pracy, nie narzekamy jednak na ich walory smakowe.

Dodatkową atrakcję funduje nam jakiś pijany młody Estończyk, który nago biega po okolicy naszej restauracji, a potem wybiega na główną ulicę… Cóż, w europejskich stolicach to się zdarza – ostatnio w Budapeszcie spotkaliśmy dziewczynę kąpiącą się nago w fontannie – co ten alkohol robi z ludźmi:)!

Mieliśmy w planie jeszcze wizytę w Górnym Mieście, ale Sebuś jest już porządnie zmęczony po ponad trzech godzinach spacerku, więc kierujemy się z powrotem na nasz parking. Wracamy ulicą Pikk, oglądając (podobnie jak przy ul. Lai) wiele oryginalnych domów hanzeatyckich kupców. Na deser podziwiamy najstarszy oryginalnie zachowany budynek w mieście – zbudowany na początku XIV w. kościół Świętego Ducha, ozdobiony pięknym biało-złotym zegarem.

Tallin nie zachwyca może jakimś jednym konkretnym zabytkiem, ale ogólnie całym zachowanym, naprawdę „klimatycznym” zespołem budynków z zachowanymi dużymi fragmentami obwarowań miejskich. Około 20 zachowanych baszt i mury są wyjątkowe, bo zbudowane nie z cegieł, ale z szarych kamieni, które w połączeniu z czerwienią dachówek na basztach i otaczających domach tworzą naprawdę malowniczy i zapadający w pamięć widok.

Po powrocie Sebuś dosypia, R. zapisuje trasę, a M. z Tymusiem dzielnie myją nasz zakurzony przez jazdę po drodze dojazdowej do naszego ośrodka samochód.

Wieczorem robimy jeszcze przejażdżkę na plażę nad zatoką Lahepera w Laulasmaa. Tym razem trafiamy na nieźle (jak na estońskie warunki) zagospodarowaną plażę przy ośrodku wypoczynkowym. Na plaży piasek i drobne kamyki, prawie bez wodorostów, a w wodzie malownicze kamienie i głazy. Warunki do kąpieli z dziećmi wymarzone – jak w Balatonie – płycizna z cieplutką wodą ciągnie się ponad sto metrów od brzegu! A to wszystko około 20:00 tutejszego czasu przy temperaturze 26^oC!

Na koniec podjeżdżamy jeszcze do odległego o zaledwie 5 km Keila-Joa, żeby obejrzeć piękny wodospad położony w pobliżu niewielkiego neogotyckiego dworku otoczonego parkiem. Po estońskim wodospadzie położonym zaledwie kilka km od morza nie spodziewamy się niczego wielkiego. Tymczasem naszym oczom ukazuje się naprawdę imponująca, szeroka na kilkanaście i wysoka na 6 metrów kaskada spadająca z płasko ułożonych płyt skalnych sprawiających wrażenie, jak by były zrobione z betonu. Widać, że infrastruktura turystyczna powoli się rozwija, jest plan ścieżki turystycznej, obecnie budowane są ładne mostki powyżej wodospadu, a dworek, jeszcze niedawno opisywany w przewodniku jako opustoszały, jest już odnowiony.

Sebuś co chwilę wymyśla arcyśmieszne powiedzonka i nazwy, np.: „płaszczotka-pluszczotka” to jego stara grzechotka, a gdy napastują go owady, których bardzo się boi, woła, żeby odgonić „gryzionki” albo „bzyczonki”.

30 lipca 2013, wtorek

W naszej okolicy ok. 20 st. C i przelotny (a po południu nawet ciągły) deszcz; w okolicy Parku Lahemaa nadal pięknie, ponad 25 stopni, tylko chwilami wietrznie; wieczorem ciągły deszcz

Dość długi dojazd samochodem (niemal 2 godziny i ok. 140 km w jedną stronę) do Parku Narodowego Lahemaa zostaje zrekompensowany przez bardzo urozmaiconą i niezwykle malowniczą wycieczkę.

Pierwszym punktem programu jest zespół parkowo-pałacowy w Palmse. Ta niewielka miejscowość jest siedzibą Parku Narodowego Lahemaa. Spędzamy tu dobrą godzinkę (a można by znacznie więcej), zwiedzając wnętrza XVIII-wiecznego dworku szlacheckiego (zadziwia nas obecność instrumentów muzycznych niemal w każdym pomieszczeniu! Estończycy to niezwykle muzykalny naród), ładny park w stylu francuskim i niewielką wystawę dawnych pojazdów (z ciekawym eksponatem: rowerem-drezyną). Wizyta w Palmse pozwala wyobrazić sobie, jak wyglądało życie bogatych rodów szlacheckich na tych ziemiach – odtworzono nie tylko dwór i jego wnętrza, lecz także cały zespół zabudowań ze spichlerzem, destylarnią i budynkami gospodarczymi. Wycieczka jest ciekawa również dla chłopców – podoba im się duża pozytywka, umieszczona w szafie (i uruchamiana przez obsługę dla zwiedzających), manekiny bez głowy (o, tu są głowy! – wołają chłopcy, widząc wystawę nakryć głowy w garderobie), bieganie po ogrodowych alejkach i stylowa huśtawka.

Z Palmse udajemy się prosto do dawnej rybackiej miejscowości Altja (po drodze zatrzymujemy się tylko na chwilę, by rzucić okiem na rokokowy dwór szlachecki [XVIII] w Sagadi)– w czasach radzieckich całą wieś wyludniła się z powodu braku dostępu do morza (dla Estończyków), za to zachowało się kilka drewnianych, krytych strzechą chałup rybackich. W jednym ze starych budynków urządzono gospodę – nie omieszkujemy zatrzymać się w niej na smaczny obiad – tradycyjne wnętrze, przyozdobione sieciami rybackimi, tworzy wyjątkowy klimat. Chłopaki nie doceniają pewnie całego otoczenia, ale za to zajmują się świetnie wtykaniem wykałaczek w koła swoich samochodzików-zabawek, łobuzując przy tym (aż za) wesoło.

Po obiedzie jedziemy do słynącego z piaszczystej plaży Võsu. Godzina nad morzem okazuje się największą atrakcją dla chłopców – ciepła (o dziwo cieplejsza niż w Balatonie!) woda i długa przybrzeżna płycizna stwarzają doskonałe warunki do wodnych szaleństw. R. z chłopakami budują imponujący zamek, przypominający kapadockie budowle, Sebuś cieszy się „klejącą masą” i bieganiem do „innego morza” (na głębszą wodę) po piasek, a Tymo udaje rekina  i pływając brzuchem po piasku, sieje postrach wśród morskich stworzeń. M. nie może oderwać się od aparatu – tutejsze widoki naprawdę cieszą oko, a przy tym dla nas, przyzwyczajonych do polskich plaż, są niezwykle interesujące. Bałtyk w tych okolicach przypomina raczej jezioro, brzegi są porośnięte szuwarami, nie ma fal, dno opada bardzo łagodnie.

Po kąpieli chłopaki w samochodzie zasypiają niemal natychmiast, więc my decydujemy się wydłużyć drogę powrotną o objechanie półwyspu Pärispea. Po drodze nie możemy oderwać oczu od malowniczych widoków. Szczególnie zapada nam w pamięć usiane głazami wybrzeże w okolicy Turbuneeme, ale w ogóle wszędzie jest pięknie – aż chciałoby się wziąć rower i pojechać przed siebie.

Po opuszczeniu Parku Narodowego Lahemaa niemal od razu psuje się pogoda. Pada aż do wieczora. Przyjeżdżamy do domku, zjadamy kolację.

Wieczorem udajemy się jeszcze na deszczowy (ale jakże miły) spacer po naszym Kallaste Talu w poszukiwaniu zasięgu sieci internetowej. Wreszcie w pobliżu głównego budynku udaje nam się sprawdzić maile i pogodę na najbliższe dni. Wieczór – jak zwykle – spędzamy z „Miolastanem” (…procentowym:)) na tarasie, słuchając szumu targanych wiatrem drzew.

31 lipca 2013, środa

Częściowe zachmurzenie i przelotne opady

Po wczorajszej długiej wycieczce dzisiaj wybieramy coś krótszego: decydujemy się dokładniej zeksplorować atrakcje turystyczne w okolicy Tallina.

Po uwinięciu się ze śniadaniem, pakowaniem itp. (co w rodzinnym składzie nie zawsze jest łatwe, tym bardziej, że wspólne wakacje to często u nas okres wzmożonych oddziaływań … hmmm … wychowawczych – niezbyt przyjemnych, ale jakże potrzebnych…) wsiadamy do samochodu i podjeżdżamy pod budynek KUMU – estońskiego muzeum sztuki współczesnej. Nowoczesna architektura sprawia, że jest na czym zaczepić oko. Następnie chłopcy dosiadają swoich dwukołowców i udajemy się na spacer po Parku Kadriorg, zagospodarowanego w XVIII w. na rozkaz Piotra Wielkiego. To bardzo dobry spacer dla wszystkich, którzy po wielkomiejskich atrakcjach (jakich pełno w Tallinie) chcą odpocząć wśród zieleni. Po drodze oglądamy niespełna 100-letni gmach pałacu prezydenckiego – obecnej siedziby prezydenta Estonii, zwracając uwagę na oryginalne stroje wartowników. Potem chłopaki szaleją chwilę po parku, objeżdżają fontannę dookoła, znajdują różne „skarby” (w postaci kamieni i kasztanów), a wreszcie dostrzegają spory teren atrakcyjnego placu zabaw, gdzie wsiąkają na dłużej.

Wykorzystując chwilę spokoju, M. idzie z aparatem pod Letni Pałac Kadriorg, otoczony pięknie utrzymanym ogrodem w stylu francuskim. Utrwala na zdjęciach piękne kolory tej XVIII-wiecznej budowli (nazwanej na cześć żony Piotra Wielkiego, przyszłej carycy Katarzyny I) po czym wraca do chłopaków. Tu też znajduje się coś interesującego. Plac zabaw został urządzony nieopodal dawnego budynku Pawilonu Dziecięcego (30. XX) przywodzącego na myśl dawną architekturę uzdrowiskową. Przed budynkiem znajduje się ogromny głaz narzutowy i – co skrzętnie wykorzystują chłopcy – kolorowe podwieszane hamaki, w których dzieciarnia może huśtać się do woli.

Do odwrotu z tego sympatycznego miejsca skłania nas kropiący deszcz. Przyjmujemy azymut samochód i jedziemy w poszukiwaniu miejsca, w którym można by coś zjeść. Jedziemy w kierunku tallińskiej wieży telewizyjnej, mając na uwadze, że w razie czego restaurację można znaleźć na szczycie tej poradzieckiej „perełki”.

Przejeżdżamy przez dzielnicę Pirita z portem jachtowym i ogrodem botanicznym. R. wyskakuje na chwilę przed ruinami XV-wiecznego klasztoru Św. Brygidy, gdzie cyka kilka zdjęć.

Restauracji po drodze nie wypatrujemy, więc decydujemy się przyjąć Plan B i wjechać po obiad na 22. piętro tallińskiej wieży telewizyjnej. Decyzja okazuje się niezwykle trafiona – jeżeli chodzi o gusta chłopców, ta atrakcja jest strzałem w dziesiątkę.

Wieża została odnowiona i ponownie oddana dla turystów zaledwie przed rokiem, więc jej wnętrza kryją mnóstwo multimedialnych atrakcji, które bardzo podobają się dzieciom. Chłopaki są zachwyceni już w poczekalni – wypróbowują instalację z czujnikiem ruchu odwzorowującym ruchy dłoni, która prezentuje inne wysokie budowle świata w porównaniu z tallińską „teletorn” (170/314 m).

Po wjechaniu na szczyt chłopcy wsiąkają w interaktywne ekrany (mające formę zwieszających się z sufitu kwiatów) przedstawiające „Estonian The Best”. Potem wypatrują szklany „świetlik” w podłodze, przez który można spojrzeć aż na sam dół – osobom z lękiem wysokości mogłoby się naprawdę zakręcić w głowie.

Na koniec śmieją się, że są przebrani za ogórki – przed wyjściem na zewnętrzny taras widokowy owijamy ich w dostępne dla zwiedzających zielone koce. Nam wszystko też się podoba – oczywiście największą przyjemność sprawia nam spojrzenie na aglomerację Tallina z góry, ale nowoczesny design wnętrza wieży też dostarcza miłych doznać estetycznych. Cała „teletorn” jest przykładem dobrego zagospodarowania turystycznego reliktu dawnych czasów.

Na górze jemy jeszcze smaczny (choć niewielki, a dość drogi) obiad w restauracji, podziwiając widok na talliński port i stare miasto z góry. W sumie nie żałujemy pieniędzy wydanych na bilety i uznajemy całą dzisiejszą wycieczkę za b. udaną.

Po południu zaczyna padać, więc udaje nam się tylko pójść z chłopcami na atrakcje w naszym Kallaste Talu – Tymo buja się na długiej linie zwieszonej z wysokiej gałęzi sosny, Sebuś skacze na trampolinie i ogląda króliczki. Wracamy już pod parasolami.

Wieczorem oglądamy film na tarasie, wokół zamglony wieczór i rechot żab. Jest przemiło.

25 lipca 2012, środa

Do 28^oC, całkiem ładnie i słonecznie, choć duszno

W planie mieliśmy wyjazd do Veszprem, ale jesteśmy już trochę znużeni zwiedzaniem kolejnych miast i długimi dojazdami, więc wybieramy miejsca położone blisko nas i bardziej interesujące dla dzieci.

Wsiadamy do samochodu w doskonałych humorach. Chłopcy śpiewają „są kule na linii [energertcznej]” na melodie różnych piosenek. To chyba zasługa porannej jajecznicy:)

Pierwszym dzisiejszym celem jest Tapolca, oferująca nie lada atrakcję: Tavasbarlang, czyli jaskinię z jeziorem, która znajduje się pod samym centrum miasta. Jaskinia powstała dzięki przepływającym pod ziemią wodom termalnym, które utworzyły system kanałów i jeziorek.

Schodzimy 73 stopnie pod ziemię i tam wsiadamy do łódek (max. 220 kg na jedną: mieścimy się wszyscy), by pokonać podziemną pętlę w malowniczych korytarzach, płynąc po przejrzystej, pięknie podświetlonej wodzie – po prostu bajka, a dla chłopców ogromna frajda!

Chłopaków najbardziej interesują … nie, nie skały i korytarze jaskini, tylko … światełka przy tabliczkach wskazujących wyjście ewakuacyjne. Wołają na nie „gumu gumu” i mają dziką frajdę, mogąc dotknąć ich gumowych elementów prosto z łódki. No proszę, kto by pomyślał, jakie tu atrakcje!

Po wyjściu z jaskini udajemy się do serca miasteczka: sympatycznego stawu młynnego otoczonego urokliwą zabytkową zabudową. Ze środka stawu wytryskuje fontanna, w wodzie pływają rybki, kręci się koło młyńskie. Bardzo urokliwie. Chłopaki zjadają drugie śniadanie na sympatycznej ławeczce przy stawie i ruszamy w dalszą drogę.

Na nasz drugi dzisiejszy cel obieramy Sümeg – miasteczko z górującym nad nim średniowiecznym zamczyskiem, rozłożonym dumnie na wyniesionej gdzieś ze sto metrów ponad poziom miasteczka skale. Budowla nie została zburzona i dzięki temu prezentuje się niezwykle okazale. Dodatkowo wrażenia wzmacnia osadzenie zamku na imponującym wzniesieniu.

W tłumie turystów stromą drogą podchodzimy do wrót zamczyska (chętni za opłatą mogą podjechać busem), podziwiając rozległe widoki powulkanicznego otoczenia Sümeg. Nie zwiedzamy, niestety, zamku od środka: zbliża się pora drzemki Sebka, więc decydujemy się przyjąć kurs na zamkową czardę. Obiad jest niezbyt smaczny i dość drogi, co częściowo rekompensuje kącik zabaw dla dzieci i położony nieopodal plac zabaw.

W drodze powrotnej Sebuś zasypia w samochodzie. Przenosimy go do łóżka, a my mamy szansę spokojnie podelektować się przepysznym węgierskim arbuzem.

Popołudnie spędzamy na inauguracyjnej kąpieli w Balatonie. Mimo niesprzyjających prognoz, pogoda jest bardzo przyjemna i bezwietrzna.

Dla nas, przyzwyczajonych do kryształowej wody jezior polskich pojezierzy, Balaton może wydać się na pierwszy rzut oka mętny i zamulony. Cóż, to w końcu jezioro błotne. Po przełamaniu pierwszych oporów kąpiel okazuje się jednak bardzo przyjemna. Długo ciągnące się płycizny są jakby stworzone dla dzieci, pływacy będą pewnie nieco mniej zadowoleni (choć my daliśmy radę też nieźle sobie popływać). Tymek chlapie się w dmuchanym kółku i trudno wyciągnąć go z wody. Sebek ocenia wodę jako za zimną, za to z upodobaniem pływa na swojej dmuchanej rybce.

26 lipca 2012, czwartek

Kolejny ładny dzień, do 30^oC, wieczorem przelotny deszcz

Choć już niewiele nam zostało z zaplanowanych na ten wyjazd atrakcji, dzisiejsze okazały się prawdziwym deserem.

Heviz

Przedpołudnie spędzamy w najsłynniejszym węgierskim uzdrowisku, które stało się znane dzięki unikatowemu na skalę światową kilkuhektarowemu jeziorku termalnemu o pochodzeniu wulkanicznym. Zbiornik ten jest trzykrotnie (!) głębszy od Balatonu (ma 38,5 m głębokości), a zasilające go dwa źródła są tak wydajne, że całkowita objętość jeziorka (ok. 100 milionów litrów) wymienia się w nieco ponad dobę!

Obecny kompleks budynków (w naszej ocenie trochę zbyt rozbudowany, utrudniający docenienie piękna samego jeziorka) ma nieco ponad dwadzieścia lat, ale z uroków tego miejsca korzystali już prawdopodobnie Rzymianie, a uzdrowiskowa kariera Heviz rozpoczęła się około dwieście lat temu

My spędzamy tutaj cudowne trzy godziny, pławiąc się na zmianę w naturalnie ciepłej wodzie (dzisiaj ponad 30^oC, w zimie tylko parę stopni mniej), podczas gdy chłopcy okupują kącik dziecięcych basenów.

Osoby, które nie potrafią pływać, albo lubią po prostu leniwie pławić się w ciepłej wodzie, nie mogą zapomnieć o dmuchanym lub „gąbkowym” kółku, które będzie ich unosić na (rzeczywiście głębokiej) wodzie (dookoła pełno straganów z takimi udogodnieniami, już w mieście uderza widok dorosłych osób zmierzających w kierunku jeziorka z dziecięcymi atrybutami w rękach:-)).

Szczególnego uroku i zapachu egzotyki dodają jeziorku sprowadzone tutaj ponad sto lat temu z Indii kwitnące różnokolorowe lotosy.

Na koniec odwiedzamy miejscową restauracyjkę, która jest dość droga, ale oferuje całkiem przyzwoite (jak na fast-food) jedzenie; dodatkowym atutem jest sąsiadujący z nią plac zabaw.

Na koniec wizyty w Heviz podjeżdżamy jeszcze w celach fotograficznych do Egregy – „winnej” dzielnicy Heviz, gdzie wśród uroczych niewielkich winnic i winiarni stoi XIII-wieczny romański kościółek Árpád-kori templom (niestety dość zaniedbany, co jednak nie odbiera mu uroku).

Keszthely

Po południu robimy drugie (i tym razem udane) podejście do zwiedzania tego miasta. Dziś również grozi nam nadciągająca burza, ale ostatecznie deszcz nas omija (chociaż na naszym kempingu w tym czasie padało!).

Nieco znużeni dokładnym zwiedzaniem miast, skupiamy się na pięknej rezydencji magnackiej – Pałacu Festeticsów, pochodzącym z XVIII, a przebudowanym w XIX w. Nie zwiedzamy wnętrza pałacu, ograniczając się do spaceru po otaczających budynek parkowych alejkach. Służą one chłopcom za świetne trasy rowerowo-tuptupowe (chociaż oficjalnie jazda na rowerze jest tutaj zabroniona, na szczęście Węgrzy patrzą na dzieci przychylnym okiem).

Keszthely oferuje zwiedzanie wielu, niewątpliwie ciekawych, muzeów, ale w naszym składzie i przy naszej znajomości węgierskiego wybieramy tylko jedno z nich – Muzeum Marcepanu. Oglądamy w nim kopie najwspanialszych tortów wykonanych przez właścicieli tutejszej pracowni cukieniczej, w tym m.in. tort – pałac Festeticsów! Wizytę kończymy oczywiście degustacją tutejszych specjałów – tortu marcepanowego i rolady z dodatkiem białego wina… jak już pisaliśmy – prawdziwy deser!

Po drodze na kemping zaopatrujemy się jeszcze w arbuzy i wina na pamiątkę dla siebie i jako upominki dla Dziadków.

Chłopcy nie przepuszczają okazji do pojeżdżenia choćby chwilę po przyjemnym terenie kempingu, a wieczorem Tymuś rozanielonym głosem mówi: „a pamiątki z Muzeum Marcepanu mamy w brzuszkach”…

27 lipca 2012, piątek

Przepiękny dzień, 32^oC

Na dzisiaj zostało nam Veszprém, czyli miasto królowych.

W średniowieczu mieścił się tutaj dwór i włości królewskich małżonek, począwszy od szczególnie czczonej na Węgrzech królowej Gizelli – żony pierwszego króla Węgier – Stefana.

To miasto wręcz wymarzone do zwiedzania z dziećmi – cała starówka mieści się właściwie na jednej ulicy, do tego wyłączonej z ruchu samochodowego! Chłopcy szaleją więc spokojnie na swoich pojazdach, a my oglądamy m.in.: barokowy Pałac Arcybiskupi (XVIII w.), gotycką Kaplicę Gizelli (XIII w.), kolumnę morową Trójcy Świętej oraz Katedrę św. Michała, której początki sięgają XI w. (przebudowana niecałe sto lat temu w stylu neoromańskim).

Robimy krótki popas na końcu ulicy przy pomniku pierwszej węgierskiej pary królewskiej (miejsce z widokiem na północną część miasta – starówka znajduje się na naturalnym sporym wzniesieniu). Na koniec wracamy w okolice Bramy Bohaterów, zbudowanej na miejscu dawnej jedynej bramy do miasta, żeby zaliczyć główną atrakcję starówki – wejście na Wieżę Ogniową. Wieża została zbudowana w XIX w. na bazie dawnej wieży strażniczej niezachowanego do dzisiaj zamku.

W drodze powrotnej chłopcy z racji stosunkowo wczesnej pory chłopcy nie zasypiają, dzięki czemu udaje nam się jeszcze zahaczyć o jedną z atrakcji Parku Narodowego Balaton-felvidéki: wulkan Hegyestű w Monoszló.

Samo wzgórze od strony południowej, którą wiedzie główna droga, wygląda stosunkowo niepozornie: wulkan jest starszy od innych, wyraźniej widocznych w terenie dawnych wulkanów. Swoją wyjątkowość zawdzięcza temu, że został „przepołowiony” przez dawny kamieniołom i dzięki temu można zajrzeć do jego środka.

Ogromne, regularne, wielokątne kolumny bazaltowe utworzone przez krystalizację z zastygającej lawy robią naprawdę duże wrażenie! Dodatkową atrakcją jest możliwość wejścia na szczyt z panoramą nadbalatońskiej „krainy wulkanów”.

Na koniec zatrzymujemy się na obiad w lokalnej restauracyjce w małej miejscowości wśród malowniczych wulkanicznych wzgórz – zaskakują nas stosunkowo wysokie ceny posiłków (porównywalne z lokalami w centrach miast) – ale jakość jedzenia odpowiada cenie!

Wieczorem urządzamy pożegnalną kąpiel w Balatonie i z łezką w oku pakujemy się do domu… Węgry zapisały się w naszych wspomnieniach jako niezmiernie ciekawy i różnorodny kraj, a przy tym idealny do zwiedzania z dziećmi!

 

28 lipca 2012, sobota     

Upał, do 35 stopni

Dzień wyjazdu nigdy nie jest łatwy. Jakby zwykłej wyjazdowej chandry i pobudki o 5:00 było mało, od rana dziś rzucały się nam pod nogi kłody. Pech nr 1: zepsuty aparat M. Pech nr 2: zagotowanie lekarstw w plastikowym pojemniku i żmudne doprowadzanie do porządku palnika kuchenki elektrycznej (wniosek: nie stawiać nic nawet na nieużywanych nigdy palnikach, ale mądry Polak po szkodzie…).

Mimo wszystkich przeciwności o 7:00 udaje nam się wyjechać.

Pierwszy etap: Vonyarcvashegy-Gödöllő mija nam sprawnie, przerywany tylko mikroprzystankami na siusiu Sebka. Ok. 10:00 pora na dłuższy postój. Wysiadamy wszyscy i urządzamy sobie godzinny spacer po ogrodzie rezydencji magnackiej Grassalkavichów.

Barokowy (XVIII) pałac w Gödöllő stanowił podobno wzór dla innych rezydencji magnackich budowanych na Węgrzech i ulubione miejsce odpoczynku cesarzowej Sissi.

Słynnych fiołkowych komnat niestety nie oglądamy: chłopaków interesują zupełnie inne rzeczy: bieganie po parkowych alejkach w poszukiwaniu kałuż/ dziur/ kratek odpływowych, do których można by powrzucać kamienie. W wyniku rodzinnego kompromisu oglądamy więc pałac tylko z zewnątrz. Budynek jest pięknie odnowiony. Ogród bardzo zadbany, obsadzony kwiatami, trąci jednak nieco „nowością”: zachowało się mało starych drzew, a te które są i zasłaniają widok z ogrodu na pałac, są podejrzanie pousychane. Naszym faworytem pozostaje więc kompleks parkowo-pałacowy w Keszthely.

Drugi, obiadowy postój przypada w miłej, smacznej i sprawdzonej już przez nas dwa tygodnie temu restauracji Turul pod Miszkolcem. Pizza przyrządzona w prawdziwie włoskim stylu jest naprawdę warta grzechu i kusi nawet naszego sztandarowego niejadka – Sebusia.

Odcinek z Miszkolca do polskiej granicy jest uciążliwy dla kierowcy, podobnie jak ostatni etap przez Polskę do Rzeszowa. Mocno daje się nam we znaki. Odpoczywamy jeszcze tylko raz, na stacji benzynowej tuż za polską granicą (to miejsce woła o remont! Jest naprawdę nienajlepszą wizytówką naszego kraju!).

Do Dziadków docieramy ok. 19:00 mocno zmęczeni i z jednym wielkim marzeniem: położyć chłopców spać i nareszcie w spokoju napić się herbaty. Tymczasem plany krzyżuje nam dziś widocznie przeznaczony nam pech nr 3: Sebuś tak niefortunnie uderza się o kant w łazience w nosek, że musimy jechać z nim do Rzeszowa na założenie szwu. Wykończeni kładziemy się do łóżek ok. północy. Jedna dobra wiadomość: to koniec pechów na dzisiaj.

29 lipca 2012, niedziela

Burzowy upał, powyżej 30 stopni

Podróż Rzeszów-Warszawa mija nam dość sprawnie (ok. 9:15-15.30 z postojem).

Zatrzymujemy się w Iłży. Wchodzimy na zamkową wieżę i jemy obiad w sprawiającej dobre wrażenie z góry (M. wypatrywała miejsca na obiad z wieży), ale niezachęcającej „z dołu” iłżeckiej pizzerii, położonej tuż obok rynku. Jakoś tak brudno i jedzenie niesmaczne, a takie piękne miejsce… Szkoda. W ogóle całej Iłży, przecież tak urokliwej i z ciekawymi zabytkami, przydałby się lekki lifting i działania mające na celu przyciągnięcie (a nie odpychanie) turystów! Ech, szkoda gadać.

Wieczór pod znakiem wielkiego bałaganu i rozpakowywania. To na pewno nie ulubiony, ale niestety konieczny punkt programu. Na szczęście marzymy już o kolejnej wyprawie: w Alpy Bawarskie. Od razu weselej.

22 lipca 2012, niedziela

Przed południem częściowe zachmurzenie i do 24 stopni, potem nieco chłodniej i więcej chmur

Na dziś szukamy atrakcji niezbyt wymagającej i nie za długiej – należy nam się odpoczynek po wczorajszej podróży. Wybór pada na Balatonfüred – największy kurort i najstarsze uzdrowisko na północnym brzegu Balatonu.

Przed zanurzeniem się w tłum turystów zapełniających główny deptak kurortu decydujemy się nabrać oddechu: odjeżdżamy nieco na ubocze miejscowości i urządzamy sobie spacer niebieskim szlakiem na widokowe wzniesienie Jókaiego. O, to coś, co lubimy najbardziej: miła ścieżka wijąca się wśród krzewów i liściastych drzew, spokój i naprawdę przepiękne widoki na zielonkawy Balaton ze śmiało wcinającym się weń Półwyspem Tihany.

Na szczycie zastajemy grupki turystów i drewnianą wieżę widokową, z której cieszymy oczy sielskimi widokami. Chłopaki wcinają po kanapce i wybierają co większe kamienie ze szczytu (no tak, dla każdego coś miłego).

Wracamy zdecydowanie częściej uczęszczanym i bardziej kamienistym szlakiem zielonym, kończącym się przy największej nad Balatonem 120-metrowej Jaskini Loczy. Do samej jaskini niestety nie wchodzimy, bo trzeba by czekać na przewodnika, który właśnie oprowadza inną grupę, a chłopcy się niecierpliwią.

Po odetchnięciu zielenią i nacieszeniu oczu widokami pora na obowiązkowy punkt programu: wizytę w turystycznym centrum Balatonfüred. Co prawda przeciskanie się po zatłoczonych i głośnych deptakach nie należy do naszych ulubionych wakacyjnych atrakcji, a chłopaki nie ułatwiają nam zadania, jeżdżąc szaleńczo na swoich rowerkach prawie-nie-zawsze tam, gdzie trzeba, ale trzeba przyznać, że miasteczko jest urokliwe. Czarująca jest głównie nadbrzeżna, wysadzana drzewami i obsadzona kwiatami promenada Tagorego z widokiem na porcik jachtowy i z fontanną w formie słupów wodnych wytryskujących z chodnika (o, to najfajniejsze dla chłopców!). Odwiedzamy również główny plac uzdrowiska, Gyógy tér, ze źródłem Kossutha oraz z budynkiem uzdrowiskowym i z bryłą szpitala kardiologicznego oraz klasycystyczny (poł. XIX) Okrągły Kościół.

Na zakończenie jemy dość drogi, choć smaczny obiad w „tarasowej” restauracji położonej przy głównej promenadzie. Oczekując na jedzenie, chłopaki wypatrują „wieloryb” pływających wśród innych kolorowych rybek w oczku wodnym. Po obiedzie, wsadzeni do samochodu, natychmiast obaj zasypiają.

Po południu S. dosypia, a R. i T. robią uzupełniające zakupy, dziwując się egzotycznym dla nas węgierskim nazwom podstawowych produktów spożywczych.

Późne popołudnie spędzamy na spacerze po terenie naszego kempingu; chłopcy zajmują się swoimi ulubionymi czynnościami – wrzucaniem kamyków do wody i szaleństwami na dwukołowcach… (Tymo świetnie robi wiraże hamując rowerem, a Seba uroczo próbuje go naśladować na tuptupie… )

 

23 lipca 2012, poniedziałek

Piękny dzień, 30 stopni, wieczorem komfort termiczny

Odpoczęliśmy już po transferze, a do wyjazdu zostało jeszcze kilka dni, więc dziś decydujemy się na naszą najdłuższą zaplanowaną wycieczkę: do Székesfehérvár (ok. 140 km w jedną stronę, ale większość autostradą).

Székesfehérvár, zwany też Miastem Królów, ma szczególne znaczenie dla Węgrów z racji na 1000-letnią tradycję państwową: miasto było pierwszą stolicą kraju, tu też znajduje się grób św. Stefana, pierwszego króla.

My oglądamy miasto z nieco innej perspektywy – wypatrujemy miejsc, w których chłopcy mogliby w miarę bezpiecznie poszaleć na rowerkach, a jednocześnie ciekawych dla nas.

Główny plac miasta, Városház tér (Plac Ratuszowy), na szczęście nadaje się do tego doskonale. Chłopaki jeżdżą dokoła symbolizującego władzę królewską pomnika w kształcie królewskiego jabłka (a potem wzorem innych dzieci biegają w nim dookoła), a my mamy chwilę by rzucić okiem na urodziwe barokowe budynki Domu Hiemera (XVIII w.), żółtego pałacu biskupiego, zbudowanego z cegieł z dawnej średniowiecznej katedry, ratusza. M. uwiecznia też na zdjęciach XVIII-wieczny kościół franciszkanów oraz dostojną katedrę św. Stefana (pocz. XIII, przeb. barokowa XVIII w.) wraz z położoną tuż obok średniowieczną kaplicą św. Anny. Na odchodnym spoglądamy na ruiny średniowiecznej katedry (wysadzonej przez Turków) z XI-wiecznym sarkofagiem króla Stefana.

Aha, w centrum miasta oglądamy też zachowaną w formie niewielkiego skansenu dawną dzielnice serbską – ale to głównie dlatego, że błądzimy trochę, dochodząc z naszego parkingu na starówkę. Widać czasem ciekawiej jest pobłądzić:)

Dziś hańbimy się całkowicie nieklimatycznym obiadem pod znakiem literki M przy centrum handlowym. Cóż, przynajmniej szybko i niedrogo, a chłopaki dostają jakieś jeżdżące kury, które na kilka minut skutecznie ich zajmują.

Druga część zwiedzania Székesfehérvár to oglądanie romantycznie gargamelowatego zamku Boryego (Bory-vár). Tradycyjnie błądzimy przy dojeździe – dojazd do atrakcji turystycznych bywa na Węgrzech, niestety, nie najlepiej oznaczony. Ok. stuletnia budowla została wzniesiona przez rzeźbiarza i architekta J. Boryego jako wyraz miłości dla jego żony (jej, ja też bym tak chciała… Romuś, zbuduj mi coś takiego…). Niezależnie od niepochlebnych opinii krytyków na temat kiczowatego wyglądu zamku, trzeba przyznać, że przechadzanie się po nim naprawdę cieszy oczy, a sam zameczek wraz z dziedzińcami stanowi niezwykle wdzięczny temat fotograficzny. To też świetne miejsce dla rodzin z dziećmi – chłopcy chętnie przechadzają się po zamkowych zakamarkach i słuchają wymyślonych naprędce przez M. bajkowo-zamkowych tajemniczych opowieści (o słoniu drapiącym w głowę, o Shreku ukrytym w iglakach, o lwach ryczących raz na sto lat…). Pełni szczęścia dopełniają lizaki w dziobkach. Wracamy z wycieczki z głowami pełnymi wrażeń.

Po południu trochę się chmurzy i wieje, więc rezygnujemy z inauguracyjnej kąpieli w Balatonie na rzecz spaceru po okolicy.

Wchodzimy na górującą nad naszym kempingiem górę św. Michała z malowniczo położonym na niej białym kościółkiem (piękne widoki na Balaton), a potem wracamy po rowerki i urządzamy sobie przechadzko-przejażdżkę po biegnącej dookoła Balatonu ścieżce rowerowej.

Trzeba przyznać, że cała okolica jest bardzo dobrze zagospodarowana turystycznie i jest świetnym miejscem do aktywnego wypoczynku. Rowerzystów widać niemal na każdym kroku. Fajnie, za parę lat chłopcy podrosną i my też będziemy mogli przesiąść się na rowery!

24 lipca 2012, wtorek

31^oC, pięknie, a po południu burza z ulewą

 Dzisiejsza wycieczka to sztandarowa atrakcja pobytu nad Balatonem – półwysep Tihany.

Naszym pierwszoplanowym celem nie jest jednak wioska Tihany, tylko Geizir mező – położone na południu półwyspu wzgórze, usiane pozostałościami po dawnych gejzerach (cały półwysep ma pochodzenie wulkaniczne, a dwa tutejsze jeziorka powstały w dawnych kraterach).

Dość skomplikowane okazuje się dotarcie do naszego celu – podjeżdżamy na koniec wyspy w okolice przeprawy promowej i parkujemy na, o dziwo, darmowym parkingu po lewej stronie. Problemy zaczynają się, gdy okazuje się, że dojście do naszego szlaku prowadzi przez teren ogromnego ośrodka wypoczynkowego Club Tihany, który jest ogrodzony aż do samego jeziora… Na szczęście bez problemu wchodzimy przez główną bramę, przy której ochroniarz instruuje nas dokładnie, jak dojść do furtki, którą przechodzi szlak (zresztą przez cały teren prowadzą znaki szlaku).

Sam szlak jest bardzo dobrze oznakowany. Od razu dość stromo wyprowadza nas na Gejzir mező, gdzie wita nas pierwszy gejzer (czyli po węgiersku – ku uciesze chłopaków – kúp:-).

Odnajdujemy kilka „kúp”, które zwykle są po prostu wyraźnymi pagórkami ze skałkami na wierzchołku; może nie są zbyt spektakularne, ale na pewno bardzo oryginalne i warte spaceru! (być może bardziej widowiskowy byłby Aranyház – Złoty Dom, nazwany tak od koloru pokrywających go porostów, ale dzisiaj było to dla naszej czwórki za daleko).

Najważniejsze, że na szlaku jest dziś bardzo spokojnie (przez ok. półtorej godziny spotykamy tylko kilka osób), można naprawdę poobcować z tutejszą przyrodą (zupełnie inna roślinność niż u nas, głównie liściasta, podobne tylko dęby, choć ok. 3 razy mniejsze niż nasze). Przy ostatnim z gejzerów robimy miły popas, a potem schodzimy w kierunku zielonego szlaku, omijając główną kulminację wzniesienia.

Urok naszej wycieczki doceniamy w pełni, docierając do centrum miejscowości Tihany, gdzie przelewają się prawdziwe tłumy turystów… Nasi chłopcy zdążają na szczęście zasnąć już podczas objazdu bocznych dróżek wyspy w poszukiwaniu ładnych ujęć na jeziorko Belső-tő, więc teraz M. wyskakuje i robi szybki spacer z aparatem, utrwalając budynki opactwa benedyktyńskiego istniejącego tutaj od XI w (obecnie w wystroju barokowym) oraz tutejsze zagrody zbudowane z wulkanicznego tufu i kryte strzechą.

Po południu mieliśmy zamiar nareszcie wykąpać się w Balatonie, ale plany pokrzyżowała nam pogoda (burza i znaczne ochłodzenie). Pojechaliśmy więc do Keszthely na zwiedzanie, ale niestety znowu się rozpadało, a Muzeum Marcepanu z cukiernią, gdzie chcieliśmy przeczekać deszcz, było zamknięte… W końcu skończyło się na pojeżdżeniu po terenie kempingu na rowerze i tuptupie (głównie na przejeżdżaniu przez kałuże po ulewie…). Też było fajnie!